Τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ;

Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια έντονη συζήτηση έως και αντιπαράθεση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπαράθεση κορυφώθηκε το τελευταίο διάστημε με αφορμή το κείμενο υπογραφών «να γίνει η πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότησή του». Ωστόσο η αντιπαράθεση φαίνεται να αφορά εμμέσως πολύ πιο σημαντικά ζητήματα, δηλαδή θέματα που ανοίγει ή «κλείνει» το συνέδριο του ΣΥΝ, ο εκνευρισμός που έχει προκαλέσει στη συγκυβέρνηση του ΣΥΝ η ανάδειξη της Αριστερής Ανασύνθεσης στη μοναδική εσωκομματική αντιπολίτευση, ο τρόπος ανάδειξης της νέας ηγεσίας του ΣΥΝ, αλλά και οι ασάφειες που προκάλεσαν οι δηλώσεις περί κυβερνητικής πλειοψηφίας με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ποια είναι τα βασικά σημεία αυτής της διαμάχης;

1. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει μέρος στην πολιτική αναμόρφωση ή αν θα δώσει έμφαση στο έργο της ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της αριστεράς. Το πρώτο προκρίνεται από το δεξιό κομμάτι του ΣΥΝ, αλλά και υπονοείται ως ανοικτό παράθυρο από την πλειοψηφία και τον πρόεδρο του κόμματος. Το δεύτερο είναι αυτό στο οποίο επιμένουν οι σύμμαχες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και μειοψηφικό τμήμα του ΣΥΝ.
Ήδη τα όργανα είχαν αρχίσει με την μονόπλευρη εμμονή του Α.Αλαβάνου να αναφέρεται μετεκλογικά αποκλειστικά στη σοσιαλιστική και την οικολογική συνιστώσα λες και το εγχείρημα ενότητας της αριστεράς είχε τελειώσει και εξαντλήθηκε προεκλογικά.
Παραμεριζόταν η πλευρά της ανασυγκρότησης και της ενότητας της αριστεράς «φωτογραφίζοντας» τη σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Μα, και από την ανάποδη, η προσπάθεια για τη σοσιαλιστική και την οικολογική συνιστώσα, αν τη δούμε φωτογραφικά και όχι μέσα στην εξέλιξή της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ούτε δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ ανασκοπούν την οργανωμένη ένταξη ή έστω την πολιτική δράση τους, ούτε συγκροτημένες οικολογικές δυνάμεις έρχονται πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Προς τι λοιπόν οι κραυγές για το αδιέξοδο της προσέγγισης με το ΚΚΕ, όταν αντίστοιχες κραυγές έπρεπε να υπάρξουν και για την απόσπαση τμημάτων του ΠΑΣΟΚ ή της οικολογίας;

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτιάξει κυβέρνηση; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανατρέψει τόσο πολύ τους πολιιτκούς και εκλογικούς συσχετισμούς ώστε να «κινδυνεύει» να κυβερνήσει, αυτό υποθέτω ότι θα το καταλαβαίναμε. Όμως στην υπονόηση μιας «κυβέρνησης της αριστεράς» από τον Α.Τσίπρα, η Ανανεωτική πτέρυγγα του ΣΥΝ απαντά ότι αυτό είναι ανέφικτο με μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ουτοπικό με σύμμαχο την υπόλοιπη αριστερά, και το μόνο εφικτό είναι διαμόρφωση όρων για συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Κατηγορεί μάλιστα τον Α.Τσίπρα ότι με όσα λέει απλά αερολογεί (δείτε το άρθρο του Θ.Μαργαρίτη). Στο ζήτημα παρενέβη και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ με κείμενό της.
Το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει βάρος στην συγκρότηση μιας αριστερής αντιπολίτευσης ή στην αγχώδη εμμονή αναζήτησης κυβερνητικών εναλλακτικών προτάσεων, με ότι αυτό σημαίνει.
Η εναλλακτική αριστερή διαχείριση, ως αίτημα δράσης σήμερα είναι ανέφικτη, και μάλλον πέφτει στο τραπέζι είτε για ψυχολογικούς λόγους («πάμε τόσο καλά που ετοιμαζόμαστε να κυβερνήσουμε»), είτε ως κλείσιμο του ματιού στην ανανεωτική πτέρυγα.
Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι με ποια δοσολογία αγώνων και κοινοβουλευτικής παρουσίας θα κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή την πλευρά δεν είναι τυχαία η ανάκρουση στον πανεπιστημιακό χώρο απεργιών και κινητοποιήσεων εντός 2008 και η αυξημένη μεταρρυθμισιολογία, προτασεολογία, στην οποία έχουν επιδοθεί στελέχη βασικά του Αριστερού Ρεύματος.

3. Η αριστερά θα είναι κίνηση μαζών και οργάνωση κοινωνικών και πολιτικών αγώνων ή μιντιακή παρουσία και κόμμα – τηλεοπτικό στούντιο; Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί αιτήματα και προβάλει αγωνιζόμενες κοινωνικές κατηγορίες (πράγμα που σημειωτέον δεν το κάνει κανείς άλλος, ούτε το ΚΚΕ αν θυμηθούμε πχ τις φοιτητικές καταλήψεις για τον νόμο πλαίσιο), αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να οργανώσει ή έστω να προσπαθήσει να οργανώσει τους αγώνες.
Περιορίζεται στην κοινοβουλευτική παρουσία, στην καλή τηλεοπτική παρουσία του Αλαβάνου σήμερα, του Τσίπρα αύριο, στην άνοδο των δημοσκοπικών ποσοστών και όταν και εφόσον πιάσουμε και το ΚΚΕ, οποία ευτυχία…
Παραμένει παρόλα αυτά το αίτημα της συγκρότησης του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, που να γειώνεται στους χώρους, να μην περιμένει την εξ ουρανού κεντρική πολιτική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή αποκλειστικά του ΣΥΝ).
Το ερώτημα είναι αν η αριστερά θα υιοθετεί και θα παρακολουθεί, θα ενισχύει εκ των υστέρων και θα προβάλει, ή θα παίξει το ρόλο του συνειδητού πυροκροτητή.

4. Αυτό περίπου ορίζει και το νέο πρόβλημα: ΣΥΡΙΖΑ με συγκρότηση, με λειτουργία, με μέλη ή ΣΥΡΙΖΑ ως χύμα εκλογικό σχήμα, με υποτυπώδη συνεννόηση των οργανωμένων συνιστωσών, αλλά βασικά με γραμματείες ΣΥΡΙΖΑ – με ελάχιστες αρμοδιότητες στη χάραξη της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτή διαμορφώνεται μιντιακά από την ηγετική ομάδα του ΣΥΝ.
Η αντιπαράθεση μέλη – όχι μέλη από μόνη της και χωρίς τα παραπάνω είναι κολοβή και αδύναμη. Στην τελική τίποτε δεν κοστίζει σε κανέναν το να λέει ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτω και τα μέλη του. Το ερώτημα είναι αν στα κρίσιμα ζητήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω υπάρχει συλλογική απάντηση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω υπάρχει μια κάποια απάντηση. Πολλά άλλωστε από αυτά αιωρούνται στο κενό.
Κατά τα άλλα ο ΣΥΝ πάει με τη γραμμή «προηγείται η ενδυνάμωση του ίδιου του ΣΥΝ, τα άλλα έπονται…», οι οργανωμένες συνιστώσες επιχειρούν να βάλουν τα δικά τους κριτήρια και να κερδίσουν το κατιτίς τους και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αναμένει να δει αν η σύσκεψη του Μάρτη θα γίνει βήμα συγκρότησης ή θα αποτελέσει μια καλή επινίκια μάζωξη.