Το ΠΑΣΟΚ και το copyright

Πολύς και βαρύς προβληματισμός πέφτει αυτή την περίοδο στον ΣΥΝ για τη διαφαινόμενη ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ και κυρίως για την υιοθέτηση υψηλών αντιπολιτευτικών τόνων από τη μέχρι πρότινος αναιμική αξιωματική αντιπολίτευση. Ο προβληματισμός εκτινάσσεται με τις ερμηνείες της Ανανεωτικής Πτέρυγας περί πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ διότι απογοήτευσε τους πολίτες με τη στείρα αντιπολίτευση και απογειώνεται με  με τις ιαχές για συνδιοίκηση του κόμματος μετά την οριακή νίκη του Χουντή επί του Παπαδημούλη.

Ωστόσο το ενδιαφέρον βρίσκεται στην πολιτική και όχι στην παραπολιτική: Στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ απεφάνθησαν ότι το ΠΑΣΟΚ μας κλέβει το πρόγραμμα, τα συνθήματα, τις ιδέες. Ποιο πρόγραμμα;

Στις 9/3/2009 από τα όμορφα Γιάννενα, ερωτηθείς ο ΓΑΠ για το από πού θα βρει τα λεφτά που υπόσχεται, απάντησε:

«Από τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, το μεγάλωμα της πίτας με την πράσινη ανάπτυξη, την περικοπή στις σπατάλες του κράτους, τη χρηστή διαχείριση του υπάρχοντος πλούτου, τους πόρους από το ΚΠΣ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Υπότιτλος της δήλωσης ήταν: «Ο ΓΑΠ μίλησε συγκεκριμένα»… Ευτυχώς δεν μπήκε κανένας στον πειρασμό να μιλήσει για την πράσινη ανάπτυξη που θα προκαλέσουν τα πράσινα άλογα.

Οι τελευταίες «προγραμματικού» χαρακτήρα δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ συνιστούν μνημείο εφηβικής γενικολογίας και επαρχιώτικου μικροπολιτικαντισμού. Αλήθεια τι το συγκεκριμένο έχουν αυτές οι δηλώσεις του ΓΑΠ για τη δίκαιη κοινωνία, τη δίκαιη αναδιανομή, την πράσινη ανάπτυξη; Εκτός κι αν η αναεωτική αριστερά αιωνίως κομπλεξική σε οτιδήποτε έχει τον προσδιορισμό «πράσινο», ψάρωσε από τις δηλώσεις.

Τώρα στα σοβαρά. Το ερώτημα που υπάρχει είναι: Δικαιολογείται ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται πιθανή αριστερή μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ;

Απάντηση: Ούτε μια στο εκατομμύριο. Γιατί; Γιατί απλούστατα η έστω και ελάχιστη συγκεκριμένη και όχι «πρασινάλογη» μετατόπιση σημαίνει ρήξη με το πλαίσιο της ΟΝΕ και αυτό ούτε ο ΓΑΠ ούτε κανένας στο ΠΑΣΟΚ επιχειρεί έστω και να το σκεφτεί σαν υπόθεση εργασίας.

Το ερώτημα πού θα βρει λεφτά μια κυβέρνηση είναι συγκεκριμένο: Ή θα δανειστεί κι άλλο (αλλά αυτό σήμερα είναι αυτοκτονία με τους όρους που υπάρχουν στη διεθνή αγορά), ή θα συγκροτήσει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς (βγαίνοντας έξω από το πλαίσιο σταθερότητας και εν δυνάμει της ΟΝΕ), ή θα επιχειρήσει γενναία αύξηση των κρατικών εσόδων χαρατσώνοντας το μεγάλο κεφάλαιο.

Τι από όλα αυτά προτίθεται να κάνει το ΠΑΣΟΚ; Απολύτως τίποτε.   

Λένε πολλοί για το παράδειγμα του Ομπάμα και το πρόγραμμα δημοσίων δαπανών που εξήγγειλε. Και βρίσκουν ξανά στην πέραν του Ατλαντικού Δημοκρατική Παράταξη πεδίο αντιγραφής και φαντασιοκοπίας.

Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (8/3) ο David Kotz χαρακτηρίζει κατώτερο των προσδοκιών το πρόγραμμα Ομπάμα και λέει:

«Μπορεί να εμφανίζεται ως αντιφατικό να επικρίνει κανείς το υπερβολικό χρέος της νεοφιλελεύθερης οικονομίας ως αιτία της χρηματοοικονομικής κατάρρευσης ενώ συνηγορεί υπέρ της αύξησης του δημόσιου χρέους ως λύση στην ύφεση. Αλλά αυτά είναι δύο διαφορετικά φαινόμενα. Σε μια ύφεση, οι δαπάνες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όταν ξεπερνούν τα έσοδά της διεγείρουν την οικονομία προσθέτοντας στη συνολική ζήτηση. Αυτά είναι βασικά οικονομικά του κεϊνσιανισμού. Το αποτέλεσμα είναι αυξανόμενη εθνική παραγωγή, η οποία διευρύνει με την πάροδο του χρόνου τα φορολογικά έσοδα. Υπάρχουν τρία πιθανά προβλήματα με ένα αυξανόμενο επίπεδο κυβερνητικού χρέους. Κατ’ αρχάς, οι ελλειμματικές δαπάνες μπορούν να προκαλέσουν πληθωρισμό, αλλά μόνο όταν υπάρχει πλήρης απασχόληση. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Ο αποπληθωρισμός είναι σήμερα ο κίνδυνος. Δεύτερον, αυξανόμενο χρέος σχετικά με το ΑΕΠ σέρνει το βάρος της αποπληρωμής επιτοκίων. Εντούτοις, το επιτόκιο στο αμερικανικό χρέος είναι τώρα πολύ χαμηλό και ο δανεισμός για να πάρει μπρος η οικονομία είναι μια καλή οικονομικά επιλογή. Τρίτον, ενδεχομένως μια κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόβλημα εάν οι κάτοχοι ξένου χρέους είναι απρόθυμοι να συμβάλουν στη χρηματοδότηση του ελλείμματος. Αυτό φαίνεται απίθανο για τις ΗΠΑ, λαμβάνοντας υπόψη την προθυμία των διεθνών επενδυτών να αγοράζουν αμερικανικά ομόλογα. Εντούτοις, θα ήταν ακόμα καλύτερο σχέδιο να χρηματοδοτηθούν οι αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες με την αύξηση των φόρων στους πλουσίους. Αντί να ζητούν από αυτούς να χρηματοδοτήσουν την αυξανόμενη κρατική δαπάνη με το δανεισμό των χρημάτων στην κυβέρνηση (με τόκο), θα μπορούσε να απαιτηθεί από τους πλούσιους να χρηματοδοτήσουν τις δαπάνες μέσω της φορολογίας. Αλλά υπάρχουν προφανή πολιτικά εμπόδια σε αυτήν την προσέγγιση».

Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά: Η FED κόβει χρήμα και το πληθωριστικό δολάριο το αντισταθμίζει με την στρατιωτική και πολιτική δύναμη των ΗΠΑ προς τις υπόλοιπες οικονομίες. Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν κόβει χρήμα, η ΕΚΤ δεν κόβει χρήμα, η υπέρβαση του 3% σημαίνει επιτήρηση από την Κομισιόν, και πρόγραμμα δημοσίων δαπανών στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει εκτός κι αν βγούμε από το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Μια παρατήρηση για τους θιασώτες της αλλαγής του Συμφώνου Σταθερότητας αλλά παραλλήλως υποστηρικτές της ΟΝΕ. Δεν γίνεται να κόψεις τη ρίζα της μηλιάς και να θες να εξακολουθούν να βγαίνουν μήλα από τη μηλιά που της έκοψες τις ρίζες. Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ο πυλώνας της ΟΝΕ. Ο περιορισμός στους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς στο 3% δεν γίνεται χάριν γούστου και λόγω νοικοκυροσύνης. Γίνεται για να υπάρχει νομισματική ενοποίηση, αλλιώς για ποιο λόγο μια χώρα με μηδενικό έλλειμμα (πχ Γερμανία) να στηρίζει το ευρώ μιας άλλης χώρας που θα έχει έλλειμμα (πχ Ιταλία ή Ελλάδα); Αυτό όμως αφορά το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα θίξει τα ιερά και τα όσια της ΟΝΕ ή θα θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Ας ξαναγυρίσουμε στο ΠΑΣΟΚ. Ισχύουν απολύτως όσα ο Αλέκος Παπαδόπουλος υποστήριξε κατά την παρουσίαση του βιβλίου του. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από σφιχτή εισοδηματική πολιτική, σκληρή δημοσιονομική πολιτική, περιορισμό του ελλείμματος. Δηλαδή απόλυτη ομοιότητα με αυτά που σήμερα ψελλίζει ο Καραμανλής.

Του πονηρού Μίμη Ανδρουλάκη του είχε ξεφύγει κάποια στιγμή ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να κυβερνήσει στην περίοδο της κρίσης. Γιατί αλλιώς θα είναι αναγκασμένο – μη αμφισβητώντας το θεμέλιο του νεοφιλελευθερισμού στο οποίο συγκροτήθηκε από τη δεκαετία του 90 – να ακολουθήσει πολιτική που θα ξανααποκαλύπτεται ως αμετανόητα σκληρή και κυνική. Εκτός κι αν έχει πρόθεση να αμφισβητήσει το πλαίσιο της ΟΝΕ. Αλλά αυτή η πρόθεση όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά σε όλους τους τόνους διαλαλείται η φοβερή επιτυχία του Ευρώ.  

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν πρέπει να φοβάται την ενδεχόμενη επιστροφή του ΠΑΣΟΚ, αλλά πονηρά σκεπτόμενος θα πρέπει να την εύχεται: Θα ξεμπροστιαστεί το ΠΑΣΟΚ για μια ακόμη φορά γρηγορότερα, περισσότερο, κυνικότερα, σαν όμοιο με τη ΝΔ νεοφιλελεύθερο κόμμα. Προϋπόθεση όμως για αυτό είναι να μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Κλείνοντας, μια αποστροφή παρόλας του ΓΑΠ στη γραμμή που ανέφερα:

«Σήμερα, όμως, είναι ώρα επιλογών.  Και εγώ ψηφίζω, το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει να αλλάξουμε πορεία. Γιατί; Πρώτον, γιατί έτσι επιβάλλει η διεθνής οικονομική και περιβαλλοντική κρίση. Από το πόσο γρήγορα θα κινηθούμε, εξαρτάται και η θέση μας στο νέο παγκόσμιο και οικονομικό περιβάλλον.  Ή θα παραμείνουμε στο δρόμο της αδράνειας, ή αλλάζουμε πορεία και ξεκινούμε σήμερα την στροφή μας στην πράσινη ανάπτυξη».

Τα σχόλια περιττά…