Η εξαφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου και η εμφάνιση του Στέλιου Κούλογλου

Δ. Χατζόπουλος, στα ΝΕΑ, 9/9/2009

Σαν ο απόλυτος γνώστης των πιο βαθιών μυστικών και των πιο κρυφών συνομιλιών στην Κουμουνδούρου και στην Βαλτετσίου, ο Σ. Κούλογλου αποφάσισε να επέμβει δυναμικά στα δρώμενα του ΣΥΡΙΖΑ. Με άρθρο του στο tvxs ο Σ.Κ. αναπαράγει τη φιλοτεχνημένη εικόνα ενός πρώην αρχηγού που παλιμπαιδίζει, που δεν ξέρει τι θέλει, που πάει μπρος και πίσω, που λέει και ξελέει. Είναι η αγαπημένη εικόνα του βαθύτερου κράτους της Κουμουνδούρου που βάφτισε τον πρώην αρχηγό της «Παλαβάνο». Είναι αναπαραγωγή του αγαπημένου μύθου του ΣΥΝ ότι πολιτικές διαφορές δεν υπήρξαν, υπήρξε μόνο προσωπική διαμάχη για την καρέκλα, όπου ο ανισόρροπος παλιός πήγε να καθαρίσει τον καημένο τον νέο.

Έτσι ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που επικαλέστηκε ασθένεια για να παραδώσει εκβιαστικά την ηγεσία (τίνος οργανισμού την ηγεσία ξεχνάει να αναφέρει το άρθρο). Είναι αυτός που όλο παραιτείται και ξεπαραιτείται, που λέει ότι δεν θα είναι υποψήφιος, αλλά τελικά θα είναι.

Όλη η σύγχυση αφορά την ευρεσιτεχνία «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ». Το δόγμα δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκλογική αυλή του ΣΥΝ όπου δικαιωματικά ηγείται, συχνά ταυτίζεται, κι άλλωστε τι να μας πουν ένα μάτσο γκρουπούσκουλα κάποιων δεκάδων νοματαίων;

Το δόγμα αυτό παραλείπει την ιστορία ανάτασης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η ιστορία αυτή γράφτηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε από όχημα εκλογικής επιβίωσης σε εν δυνάμει φορέα σημαντικών ελπίδων για μια πολιτική ανατροπή. Κι ακόμη κι αν το σύνολο των δημοσιογράφων και του μηχανισμού της Κουμουνδούρου δεν καταλάβαινε τη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΝ, αρκεί που την ένιωσε μια πλειάδα παρατημένων, παραιτημένων, απογοητευμένων, απόστρατων αλλά και νέων ανθρώπων της αριστεράς που συγκινήθηκαν από το εγχείρημα και βγήκαν από την ιδιώτευση.

Αυτό επέβαλε (ή θα έπρεπε να επιβάλει) μια σημαντική αλλαγή πλεύσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον, με τις ελπίδες και τις προσδοκίες που γέννησε, υπερέβαινε και το κόμμα του 3%, και τα κομματίδια των ολίγων δεκάδων ή εκατοντάδων νοματαίων. Αυτή η αλήθεια ήταν πολύ σκληρή και κυνική για να γίνει αποδεκτή πρώτα από όλα από ένα κόμμα παραγόντων και ισορροπιών, ακόμη κι αν η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του κόμματος αγκάλιασε ολόθερμα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης μπήκαν μπροστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρεπόταν να ξεφύγει. Και αυτός που μέσα από όλες τις παλινωδίες, τα λάθη, τις κακές επιλογές, τα σάλτα μορτάλε κοκ, σηματοδότησε αυτή την τομή στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν χώραγε στα πλάνα επαναφοράς στη μιζέρια του 3%. Έπρεπε να πεταχτεί έξω.

Η «δημοσιογραφική αποκάλυψη» του τι είπε ο Αλαβάνος στον Τσίπρα σε ιδιαίτερη συνάντηση, είτε επιβεβαιώνεται από τη μια μεριά, είτε διαψεύδεται από την άλλη, δεν έχει σημασία αν δεν παρθεί υπόψη το παραπάνω πλαίσιο. Αλλιώς ας εξηγήσουμε την ιστορία της αριστεράς με βάση τις προσωπικές διαμάχες, τους προσωπικούς σχεδιασμούς και τις ψυχολογικές παρορμήσεις. Ακόμη κι έτσι όμως, τι ώθησε τον Αλαβάνο (έναν κατά γενική ομολογία ικανότατο «παίκτη») να παρατήσει το κόμμα, να έρθει σε σύγκρουση μαζί του, να εξωθήσει εαυτόν και αλλήλους στα άκρα και έστω πρόσκαιρα να αποσυρθεί; Αν δεν ήταν η πεποίθησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει το άλμα σε μια μεγάλη και φιλόδοξη να πρωταγωνιστήσει αριστερά, τότε μήπως δικαιώνεται η Κουμουνδούρου για το αρχικό «Π» που αχνοδιαγράφει μπροστά από το επώνυμό του;

Η σκοπιμότητα του άρθρου του Σ.Κ. ακόμη κι αν την απορρίπτει μετά βδελυγμίας ο ίδιος, αφορά και τη στιγμή και το τοπίο. Η επίθεση στον Α. Αλαβάνο επιχειρεί να του καταλογίζει εσαεί τις ευθύνες: Ο Αλαβάνος φταίει, κι όταν είναι παρών, κι όταν είναι παρών αλλά παραγκωνισμένος, κι όταν είναι απών. Ο Αλαβάνος θα έφταιγε κι αν διάλεγε τιμητική αποστρατεία, όπως ζητά ο Σ.Κ. Οι κατηγορίες άλλωστε δεν είναι για την «τιμητική» θέση που δεν κατέλαβε, αλλά για την «αποστρατεία» που δεν αποδέχτηκε.

Αν δεν το καταλάβατε δηλαδή καλά, ο Αλαβάνος θα φταίει και για το αποτέλεσμα της 4ης Οκτωβρίου. Το τι άλλο προβλέπει το σενάριο, προσεχώς θα το υποστούμε…

 

Υ.Γ. Οι νέες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνούν το σενάριο: Ο Στάθης Σταυρόπουλος με σημερινό του άρθρο αποκαλύπτει ένα τραγελαφικό παρασκήνιο. Φυσικά αφήνει να εννοηθεί ότι οι αντιδράσεις για την υποψηφιότητά του ήρθαν από τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Παραπληροφορηθείς ίσως από την τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Τσίπρα αγνοεί (ή έστω δεν αποκαλύπτει), ότι υπήρξε πρωτοφανής εκστρατεία εναντίον του από την εκσυγχρονιστική μερίδα του ΣΥΝ, συνεπικουρούμενη από την ούλτρα διεθνιστική πτέρυγα της αριστερής πλειοψηφίας: Τρόμαξαν ότι η πιθανή παρουσία του σε μια μετεκλογική κοινοβουλευτική ομάδα που θα διαπραγματευόταν κρίσιμες εξελίξεις στα εθνικά, θα έβγαζε τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. υιοθετώ πια κι εγώ το δόγμα) εκτός γνωστού εθνικού πλαισίου. Έτσι συντελέστηκε μια ανθρωποφαγία πρώτα και κύρια από τον ΣΥΝ που κατακλύστηκε στις εσωτερικές του λίστες από υβριστικές και απαξιωτικές δηλώσεις.
Το τραγικό παρασκήνιο είναι και νέο κατόρθωμα του Α. Τσίπρα που διαχειρίστηκε προσωπικά το θέμα του επικεφαλής στο Επικρατείας. Αυτή η ηγετική ομάδα όχι απλά χάνει όταν παίζει μόνη της, αλλά κατορθώνει να χάνει κι όταν δεν παίζει καθόλου. Τέτοια ανικανότητα είναι τεράστια ικανότητα…