Γύρω γύρω Κυριακή και στη μέση της πλατείας Σάββατο

Αυτές τις μέρες έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πιο αριστερό που μπορεί να κάνει κάποιος στη Συνέλευση του Συντάγματος είναι να την περιφρουρήσει από την αριστερά.

Μπορεί ως αριστερά να μην κάναμε τίποτα για τις 25 Μάη, αλλά ρε γαμώτο, άποψη έχουμε, γραμμή έχουμε, πλαίσιο έχουμε, κείμενα έχουμε, πατάτες έχουμε, καρότα έχουμε, ντομάτες έχουμε, της Παναγιάς τα μάτια έχουμε, γιατί να μην πάμε να πολιτικοποιήσουμε τη Συνέλευση;

Η Συνέλευση της πλατείας έχει ενδιαφέρον για δύο λόγους: Πρώτον ότι μιλά κόσμος που δεν είθισται να μιλά σε ξενοδοχεία και αμφιθέατρα και λέει τον πόνο του κι αυτό είναι καλύτερο από το να λέει την αλήθεια του. Δεύτερον γιατί έφερε μια άλλη κουλτούρα: Δεν χειροκροτάμε ούτε γιουχάρουμε. Κουνάμε χεράκια ή κάνουμε ντισλάικ. Ο ομιλητής δεν ουρλιάζει, δεν κάνει ειρωνεία και δεν χρησιμοποιεί τα κλισέ των φοιτητικών συνελεύσεων.

Η Συνέλευση σταματάει να έχει ενδιαφέρον όταν βλέπεις τον αριστερό στα πρόθυρα του εγκεφαλικού με το μάτι να γυαλίζει, να θέλει να πει όλη του την άποψη. Εκεί ξεκινάει ο παραλογισμός. Άλλος θέλει να φτιάξει αντιφασιστική περιφρούρηση που να κυνηγιέται με τους Χρυσαυγίτες στην Ηπείρου, άλλος θέλει τα σωματεία διότι είναι το σχολείο του κομμουνισμού, άλλος θέλει Γενική Απεργία Διαρκείας (χωρίς τις ηγεσίες), άλλος θέλει το «δεν πληρώνω», άλλος θέλει να φέρει τις φοιτητικές παρατάξεις να ρίξουν το σωστό πλαίσιο. Οσονούπω θα έχουμε την τιμή να δούμε επιστήμονες της αριστεράς να ερίζουν επί πολυσέλιδων κειμένων μέσα στο ντουμάνι της τσίκνας απ’ τα λουκάνικα.

Προσωπικά θα ήθελα όλοι αυτοί αντί να πολιτικοποιήσουν την κάτω Συνέλευση, να πολιτικοποιήσουν την πάνω διαδήλωση. Πράγμα δύσκολο διότι ημείς οι αριστεροί είμεθα άνθρωποι ως επί το πλείστον των λόγων και μας εξιτάρει η διαδικασία. Ο συνελευσιασμός είναι σαν την πρέζα, ξέρεις ότι κάνει κακό αλλά δεν την κόβεις με τίποτα.

Η Συνέλευση παλεύει ανάμεσα στην ενδο-αριστερο-αναρχο-πολιτική ζύμωση και σε αυτό που είναι: Ανοικτή στον κόσμο, με δικά της βήματα και ρυθμούς, με δικιά της συνείδηση που δεν βιάζεται, ούτε εισάγεται απ’ έξω. Ο λενινισμός είναι σωστός άμα έχεις λενινιστές. Όχι άμα έχεις σκερβελέδες που νομίζουν ότι είναι λενινιστές.

Κοντολογίς η ελπίδα της Συνέλευσης είναι όσοι ξεκίνησαν αυτήν την ιστορία να περιφρουρήσουν το χαρακτήρα της. Και όσοι από την αριστερά και τον χώρο το καταλαβαίνουν, ας τους υποστηρίξουν. Οι λοιποί ας κάνουν γιουρούσι να πολιτικοποιήσουν τις μάζες.

Η πλατεία ήδη έχει και ταυτότητα και φυσιογνωμία και απόψεις και ιδέες. Μόνο που αυτά προκύψανε από την ανάγκη και όχι από την επιθυμία. Δηλαδή είναι πιο πραγματικό το «εεε οοο», παρά το «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Το πρώτο έχει καμπόσο από πολιτική, το δεύτερο έχει ολίγη από την προλεταριακή νοσταλγία της καπιταλιστικής μανιφακτούρας. Δεν ξέρω αν λιποτακτώ από το μετερίζι του σοσιαλισμού, αλλά σήμερα έχουμε ανάγκη το πρώτο και όχι το δεύτερο.

Το πρόβλημα με την αριστερά είναι ότι έχει μια διαφορά φάσης. Γύρω γύρω κάτι αλλάζει, αλλά η αριστερά εκεί, αμετακίνητη. Δεν είναι κακό που «ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές». Κακό είναι ποτέ να μην μαθαίνουν, ποτέ να μην επηρεάζονται και αμέτι μουχαμέτι να θέλουν μόνο να επηρεάζουν.

Ίσως η αποδόμηση της βεβαιότητας, του ύφους, της αυτάρκειας και της αυτοπεποίθησης της αριστεράς να αποτελεί το πρώτο υπαρκτό πολιτικό αποτέλεσμα των αγανακτισμένων.

ΥΓ. Περνώντας μια βόλτα από τα Προπύλαια άκουσα τον Κασιμάτη να λέει τσίρκο τη συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών, τον Κατρούγκαλο να ζητά από τον Παπούλια να παραιτηθεί και τον Θεοδωράκη να λέει ότι «εμείς δεν θα μπούμε στη Βουλή για να μιλάμε –όπως μιλάει η αριστερά και να μη μας ακούει κανείς- θα είμαστε έξω και θα κάνουμε επανάσταση».

Προσπάθησα να μην ακούσω τα περί Τούρκων ή νέγρων που θα πάρουν την Ακρόπολη, ή τις επενδυτικές συμμαχίες με τους Κινέζους. Προσπάθησα όμως και να μην θυμηθώ τις νερόβραστες τοποθετήσεις των δικών μας.

Το θέμα είναι ότι στα Προπύλαια δεν είχες την αίσθηση ότι είναι Σάββατο.