Τίνος είναι ρε γυναίκα το παιδί;

Όπως είπε κι ο Οσκαρ: "Μικρός πρέπει να είχε χάσει πολλά πορτοφόλια"

Ακριβώς διακόσια χρόνια μετά το σπαραξικάρδιο διαζύγιο του Ναπολέοντα με την σκανταλιάρα Τζοζεφίνα, η ελληνική αριστερά τιμά και υπολήπτεται τον Κορσικανό και το σόι του. Τα γνωστά περί Ναπολέκου συμπληρώθηκαν από ορυμαγδό καινούριων αποκαλύψεων περί του Ναπολεόντειου χαρακτήρα του ανδρός με σημαντική συμβολή το άρθρο «Ο Βοναπάρτης» από τον ξωμείναντα Ανταίο Χρυσοστομίδη.

Ως χώρος και ως κουλτούρα όμως δεν τιμούμε μόνο τον μεγάλο Βοναπάρτη, αλλά και τον μικρό. Στην Αυγή δημοσιεύτηκε το άρθρο «Τίνος το όνομα είναι ο Αλέξης Μητρόπουλος». Ο ποιητής αναρωτιέται (όπως και ο Μαρξ), πώς ένας ασήμαντος άνθρωπος (όπως και ο Napoléon le Petit) μπορεί να γίνει «το συλλογικό όνομα όλων των συνασπισμένων ενάντια στην αστική δημοκρατία κομμάτων». Η παρομοίωση εν προκειμένω αφορά τον Μητρόπουλο και ουχί τον Αλαβάνο.

Ο ποιητής θέλει να πει ότι όπως και ένας ασήμαντος ανιψιός, έτσι κι ένας –προς θεού όχι ασήμαντος- τιβιστάρ δύναται να συμπυκνώσει το συλλογικό όνομα «ενός νέου ισχυρού αντι-ηγεμονικού μπλοκ». Στην πραγματικότητα ο ποιητής κραυγάζει κραυγή πολέμου: «Η εκλογική μάχη που έρχεται, λοιπόν, είναι η πρώτη φάση αυτού του σχεδίου και απαιτεί ολόπλευρη στήριξη του Α. Μητρόπουλου».

Η ποιητική σάλτσα ότι η υποψηφιότητα Μητρόπουλου είναι «όσων αντιλαμβάνονται το Μνημόνιο ως τη γραμμή που σήμερα χωρίζει την ελληνική κοινωνία στα δύο», είναι αναγκαία καθότι το μακαρόνι δεν καταπίνεται νερόβραστο, ειδικά από τον κοκκινοπράσινο πάλαι ποτέ αντικαπιταλισμό. Άλλωστε ο καθαρός ταξικός αντικαπιταλισμός αντικαθίσταται ευκόλως από τη θεωρία της ηγεμονίας που δικαιολογεί τον υπερταξικό εθνοκαπιταλισμό. Και τούμπαλιν άμα λάχει. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Είμαστε και με την λαοκρατίαν, είμαστε και με τον Γκράμσιν. Με τον Αλαβάνο έχουμε πρόβλημα διότι θα μας φάει την καρέκλαν.  

Ο ποιητής θεωρεί ότι το σχέδιο Μητρόπουλου (θα έπρεπε να) καλύπτει όλους τους κομπλεξικούς που αμφισβητούν τον τρισμέγιστο πρόεδρο Αλέξη: Τον μετωπικό Πασοκοδιεμβολιστή Αλαβάνο, τον μετριοπαθή Πασοκοπροσεγγιστικό Κουβέλη, ου μην και τον αντιμπεριαλιστή τριτοσεπτεμβριακό Λαφαζάνη. Το ευκόλως εννοούμενο συμπέρασμα είναι ότι οι άνωθεν ακάλυπτοι είναι πιο κομπλεξικοί από όσο νομίζαμε.

Είναι γνωστό ότι η θεωρία της ηγεμονίας, όπως άλλωστε και η θεωρία της διαλεκτικής, όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Η ανακάλυψη ωστόσο στο πρόσωπο του Μητρόπουλου ενός …αντιηγεμονικού σχεδίου, εμπίπτει στη θεωρία της παραμύθας. Διότι το πρόβλημα δεν είναι όπως έλεγε ο Κάρολος «τίνος είναι το όνομα», αλλά όπως τραγούδαγε ο Λουκιανός «τίνος είναι το παιδί». Ο πολιτικός συσχετισμός δεν καθορίζεται από τις εσωτερικές προθέσεις, καθορίζεται από την πραγματικότητα και τη ζωή. Το «σχέδιο αντιηγεμονίας στο πρόσωπο του Μητρόπουλου» πρέπει να το αναγνωρίζει η κοινωνία. Αλλιώς είναι «σχέδιο υφαρπαγής της κομματικής υποστήριξης».

Να δώσω ένα παράδειγμα ώστε να γίνω κατανοητός: Έχω γκόμενα την Ατζελίνα Τζολί. Άλλα άμα αυτή δεν το ξέρει, απλά παραμυθιάζω την παρέα μου. Τώρα άμα η παρέα μου είναι τόσο χάπατα για να το πιστέψουν, κακό του κεφαλιού τους.  

Στην περίπτωσή μας η μαγική τακτική του γιγαντάκια Νικόλα (ίσως και της Όλγας – καθότι με έβαλε σε υποψίες ο Σώτος), κατέληξε σε έναν υποψήφιο Ανεξάρτητο και ουχί της αριστεράς, με αλλουνού την πατρότητα. Τρεις πασοκογενείς πατεράδες επαίρονται επαυτού. Το αποτέλεσμα του σοσιαλιστή Αλέξη δεν θα ερμηνευτεί στην κοινωνία ως επιβράβευση της αριστεράς ή διεμβολισμό του Πασοκ από την αριστερά. Εκλογικά καλός ο Μητρόπουλος, αλλά το παιδί που θα γεννήσει δεν εγγράφεται στο από δω σόι. Η αριστερά στηρίζει και συμμετέχει, δεν οδηγεί, δεν έχει την πρωτοβουλία, δεν έχει τον έλεγχο.

Ο Μητρόπουλος στο προχτεσινό πάνελ διορθώθηκε από την θρυλική του εμφάνιση στην Τρέμη, αλλά παραμένει αυτό που είναι: «Θέλουμε να πείσουμε την κυβέρνηση ότι κάνει λάθος». Η κοινωνία τον καταγράφει ως αντάρτη του ΠΑΣΟΚ, δύσκολα θα τον διαχωρίσει από τον Δημαρά, οι γριούλες τον συμπαθούν, οι μεσόκοπες κυρίες λαχταρούν τον έπαινό του κι ο Αυτιάς τον καμαρώνει. Όμως η όποια εκλογική του επίδοση δεν θα αλλάξει τον συσχετισμό στη ζυγαριά ΠΑΣΟΚ – αριστεράς. Είναι πιθανό και να τον χειροτερεύσει. Η εκλογική επιτυχία Μητρόπουλου θα είναι πολιτική αποτυχία της αριστεράς, εφόσον το ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου δεν αποφασίζει οριστικά και αμετάκλητα, δημόσια και με ταρατατζούμ, ότι διέβη τον Ρουβίκωνα. Άμα δε ο Αλέξης ξανανέβει στο τρένο της Αλλαγής, με περισσευάμενα μπαγκάζια ένεκα της «συνάντησης με την ριζοσπαστική αριστερά» την κάτσαμε τη βάρκα για καμιά δεκαετία.

Επειδή όμως έχουμε εντρυφήσει όλοι μαζί κι αντάμα στην βοναπαρτική Γαλλία θα ήθελα να θυμίσω και στο αποδώ επιτελείο ότι η μάχη στο Βατερλό κρίθηκε στις λεπτομέρειες και μέσα σε δύο ώρες η νίκη άλλαξε στρατόπεδο. Ο Ναπολέων συνέλαβε εξαιρετικό σχέδιο μάχης (διδασκόταν στη σχολή πολέμου του West Point επί δεκαετίες), αλλά η αυτάρκεια τον κατέστρεψε. Ο άριστος Νταβού έμεινε στα μετόπισθεν. Ο τσανακογλύφτης και αυτοκρατορικός ανταυτού Νεΰ υπερτίμησε το φρόνημα της αυτοκρατορικής φρουράς. Ο κόπανος ο Γκρουσύ χαζολογούσε. Και τελικά ημείς οι Βοναπαρτικοί συνετρίβημεν. Ας χειροκροτήσουμε επομένως τα περί δεύτερου γύρου, αλλά ο θρίαμβος από τη συντριβή έχει μικρή απόσταση. Αλλιώς θα βρεθεί ένας Πιερ Καμπρόν να ανακράξει merde στο τέλος της μάχης.