Από το “Καραμανλής Ή τάνκς” στο “Παπανδρέου ΜΕ ελικόπτερο”… 09/06/2011
Posted by the left and the crisis in Πολιτική επικαιρότητα.Tags: Μίκης
17 Σχόλια
Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια προβληματική ιστορία για τους αριστερούς. Ειδικά για τη γενιά της μεταπολίτευσης που πάγωσε με το “Καραμανλής ή τανκς”, έφριξε με τους “γενίτσαρους” κι αποτρελλάθηκε με το Υπουργείο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Από αυτή την άποψη, ο Μίκης χρωστάει πολλά στον Χαρίλαο που συχνά πυκνά γέμιζε με νερό την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.
Οι αριστεροί θα ήθελαν ο πολιτικός Μίκης να είναι αντάξιος με τον συνθέτη. Δυστυχώς αυτά που η αριστερά καλώς θέλει, κακώς δεν γίνονται. (Ισχύει ενίοτε και το αντίστροφο: αυτά που καλώς γίνονται, η αριστερά κακώς δεν τα θέλει – όμως αυτό είναι μια πικρή ιστορία). Ο πολιτικός Μίκης ήταν ο ορισμός του οπορτουνισμού. Από υποστηρικτής του Ανδρέα μέχρι υπουργός του Μητσοτάκη, και από οπαδός της δεξιάς συνωμοσιολογίας, μέχρι Βελουχιώτης του αντιμνημονιακού αγώνα.
Επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού και τανάπαλιν, ο οπορτουνισμός έχει τα θετικά του. Άλλωστε τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και μάλλον τα στερνά του Μίκη είναι καλύτερα από τον ρόλο του τελάλη του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης.
Αυτό που σίγουρα μπορείς να πεις για τον Μίκη είναι ότι έπιανε το σφυγμό της εποχής. Σήμερα διδάσκει χάι κλας πολιτική επιστήμη, ίσως για αυτό κάνει τόση παρέα με καθηγητές Πανεπιστημίου. Για να το πούμε λαϊκιστί, ο Μίκης πήρε σώβρακα. Κάνει αυτά που θα έπρεπε να κάνουν άλλοι, καλύπτοντας το κενό που συνειδητά έχουν αφήσει.
Βγήκε ευθαρσώς και ανοικτά υπέρ των πλατειών, από την πρώτη στιγμή. Δήλωσε ότι το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έμοιαζε με τσίρκο. Ότι η θέση του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε αξιώματα δεν είναι στη Βουλή, αλλά στη φυλακή. Ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν εξαιρείται της ευθύνης. Ότι η Σπίθα δεν θα μπει στη Βουλή, θα είναι έξω και θα κάνει επανάσταση. Ότι “ είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουν τώρα”, ενώ η αριστερά υπόσχεται ότι “δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους” – κι ας την έχουμε ήδη χιλιοπληρώσει.
Και χθες κατέλαβε την πλατεία Αριστοτέλους ως ένας από τους δέκα εκατομμύρια συνιδιοκτήτες της Ελλάδας. Σύξυλος ο Μπουτάρης.
Την ίδια ώρα η Αλέκα προειδοποιεί ότι αν εγκαταλείψουμε το ευρώ θα είναι καταστροφή, και ο Αλέξης συμπληρώνει ότι αν εγκαταλείψουμε τη Βουλή θα είναι έγκλημα.
Θεωρητικά η αριστερά θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτική κρίση με διαδοχικές παραιτήσεις των βουλευτών της αφήνοντας σε χηρεία καμιά εικοσιπενταριά έδρες, προκαλώντας εκλογικές αναμετρήσεις στις βασικότερες περιφέρειες της χώρας, μετατρέποντάς τες σε δημοψήφισμα καταδίκης της κυβέρνησης και του μνημονίου 2, με στόχο την άμεση πτώση της κυβέρνησης και τουλάχιστον την αποτροπή της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου. Μετά θα μπορούσε να έρθει στην πλατεία.
Όλα τα παραπάνω, αν είχαμε μια αριστερά προσανατολισμένη στον ειρηνικό – κοινοβουλευτικό δρόμο του συντρόφου Ενρίκο.
Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να κάνει η σωστή αριστερά του μαρξισμού – λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, ή αυτή του μπολσεβικισμού, της Ίσκρα και της ανελέητης πολεμικής στους ναρόντνικους.
Είναι σήμερα εκπληκτικό πόσοι αριστεροί γουστάραμε ξανά τον Μίκη, παρά τις αμαρτίες που τις έχουμε καταγράψει σε τόμους ατελείωτους. Καταπίνουμε και τον Δημητροκάλη και την Κόσκο και τους Τουρκοφάγους. Κι επειδή οφείλουμε να καταπιούμε και τα δικά μας χάλια, ξεθυμαίνουμε λέγοντας “ναι, αλλά θυμάσαι τότε που μας είπε γενίτσαρους”… Σαν τους ανανεωτικούς που όταν τους την έπεφτε ο Γλέζος για τον Σύριζα, απαντούσαν ότι όταν έδιναν τη μάχη για την πονεμένη νοικοκυρά με τον Λεωνίδα, ο Μανόλης κατέβαινε με το ΠΑΣΟΚ.
Η ιστορική μνήμη είναι καλό πράγμα. Δεν μπορεί όμως να είναι πρόφαση για να κρύβεις το χάλι κάτω από το χαλί. Όταν δηλωμένοι διεθνιστές περιφέρονται με την ελληνική σημαία και σκληροπυρηνικοί της αριστεράς μαγεύονται από τα Προπύλαια, τότε ο καπετάνιος και το πλήρωμα θα πρέπει να προβληματιστούν μήπως δεν είναι στραβός ο γυαλός. Ρε μπας κι αρμενίζει στραβά η αριστερά;
Τα στερνά του Μίκη είναι καλά. Άνθρωπος είναι, στερνά έχει. Το πρόβλημα είναι μην έχουμε τα στερνά πολιτικών χώρων, που θεωρητικά θα ήταν σήμερα μαγαζί γωνία. Θεωρητικά όμως…
Γύρω γύρω Κυριακή και στη μέση της πλατείας Σάββατο 01/06/2011
Posted by the left and the crisis in Πολιτική επικαιρότητα.32 Σχόλια
Αυτές τις μέρες έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πιο αριστερό που μπορεί να κάνει κάποιος στη Συνέλευση του Συντάγματος είναι να την περιφρουρήσει από την αριστερά.
Μπορεί ως αριστερά να μην κάναμε τίποτα για τις 25 Μάη, αλλά ρε γαμώτο, άποψη έχουμε, γραμμή έχουμε, πλαίσιο έχουμε, κείμενα έχουμε, πατάτες έχουμε, καρότα έχουμε, ντομάτες έχουμε, της Παναγιάς τα μάτια έχουμε, γιατί να μην πάμε να πολιτικοποιήσουμε τη Συνέλευση;
Η Συνέλευση της πλατείας έχει ενδιαφέρον για δύο λόγους: Πρώτον ότι μιλά κόσμος που δεν είθισται να μιλά σε ξενοδοχεία και αμφιθέατρα και λέει τον πόνο του κι αυτό είναι καλύτερο από το να λέει την αλήθεια του. Δεύτερον γιατί έφερε μια άλλη κουλτούρα: Δεν χειροκροτάμε ούτε γιουχάρουμε. Κουνάμε χεράκια ή κάνουμε ντισλάικ. Ο ομιλητής δεν ουρλιάζει, δεν κάνει ειρωνεία και δεν χρησιμοποιεί τα κλισέ των φοιτητικών συνελεύσεων.
Η Συνέλευση σταματάει να έχει ενδιαφέρον όταν βλέπεις τον αριστερό στα πρόθυρα του εγκεφαλικού με το μάτι να γυαλίζει, να θέλει να πει όλη του την άποψη. Εκεί ξεκινάει ο παραλογισμός. Άλλος θέλει να φτιάξει αντιφασιστική περιφρούρηση που να κυνηγιέται με τους Χρυσαυγίτες στην Ηπείρου, άλλος θέλει τα σωματεία διότι είναι το σχολείο του κομμουνισμού, άλλος θέλει Γενική Απεργία Διαρκείας (χωρίς τις ηγεσίες), άλλος θέλει το «δεν πληρώνω», άλλος θέλει να φέρει τις φοιτητικές παρατάξεις να ρίξουν το σωστό πλαίσιο. Οσονούπω θα έχουμε την τιμή να δούμε επιστήμονες της αριστεράς να ερίζουν επί πολυσέλιδων κειμένων μέσα στο ντουμάνι της τσίκνας απ’ τα λουκάνικα.
Προσωπικά θα ήθελα όλοι αυτοί αντί να πολιτικοποιήσουν την κάτω Συνέλευση, να πολιτικοποιήσουν την πάνω διαδήλωση. Πράγμα δύσκολο διότι ημείς οι αριστεροί είμεθα άνθρωποι ως επί το πλείστον των λόγων και μας εξιτάρει η διαδικασία. Ο συνελευσιασμός είναι σαν την πρέζα, ξέρεις ότι κάνει κακό αλλά δεν την κόβεις με τίποτα.
Η Συνέλευση παλεύει ανάμεσα στην ενδο-αριστερο-αναρχο-πολιτική ζύμωση και σε αυτό που είναι: Ανοικτή στον κόσμο, με δικά της βήματα και ρυθμούς, με δικιά της συνείδηση που δεν βιάζεται, ούτε εισάγεται απ’ έξω. Ο λενινισμός είναι σωστός άμα έχεις λενινιστές. Όχι άμα έχεις σκερβελέδες που νομίζουν ότι είναι λενινιστές.
Κοντολογίς η ελπίδα της Συνέλευσης είναι όσοι ξεκίνησαν αυτήν την ιστορία να περιφρουρήσουν το χαρακτήρα της. Και όσοι από την αριστερά και τον χώρο το καταλαβαίνουν, ας τους υποστηρίξουν. Οι λοιποί ας κάνουν γιουρούσι να πολιτικοποιήσουν τις μάζες.
Η πλατεία ήδη έχει και ταυτότητα και φυσιογνωμία και απόψεις και ιδέες. Μόνο που αυτά προκύψανε από την ανάγκη και όχι από την επιθυμία. Δηλαδή είναι πιο πραγματικό το «εεε οοο», παρά το «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Το πρώτο έχει καμπόσο από πολιτική, το δεύτερο έχει ολίγη από την προλεταριακή νοσταλγία της καπιταλιστικής μανιφακτούρας. Δεν ξέρω αν λιποτακτώ από το μετερίζι του σοσιαλισμού, αλλά σήμερα έχουμε ανάγκη το πρώτο και όχι το δεύτερο.
Το πρόβλημα με την αριστερά είναι ότι έχει μια διαφορά φάσης. Γύρω γύρω κάτι αλλάζει, αλλά η αριστερά εκεί, αμετακίνητη. Δεν είναι κακό που «ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές». Κακό είναι ποτέ να μην μαθαίνουν, ποτέ να μην επηρεάζονται και αμέτι μουχαμέτι να θέλουν μόνο να επηρεάζουν.
Ίσως η αποδόμηση της βεβαιότητας, του ύφους, της αυτάρκειας και της αυτοπεποίθησης της αριστεράς να αποτελεί το πρώτο υπαρκτό πολιτικό αποτέλεσμα των αγανακτισμένων.
ΥΓ. Περνώντας μια βόλτα από τα Προπύλαια άκουσα τον Κασιμάτη να λέει τσίρκο τη συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών, τον Κατρούγκαλο να ζητά από τον Παπούλια να παραιτηθεί και τον Θεοδωράκη να λέει ότι «εμείς δεν θα μπούμε στη Βουλή για να μιλάμε –όπως μιλάει η αριστερά και να μη μας ακούει κανείς- θα είμαστε έξω και θα κάνουμε επανάσταση».
Προσπάθησα να μην ακούσω τα περί Τούρκων ή νέγρων που θα πάρουν την Ακρόπολη, ή τις επενδυτικές συμμαχίες με τους Κινέζους. Προσπάθησα όμως και να μην θυμηθώ τις νερόβραστες τοποθετήσεις των δικών μας.
Το θέμα είναι ότι στα Προπύλαια δεν είχες την αίσθηση ότι είναι Σάββατο.
Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ 