Ανάμεσα σε δύο εξορίες μεσολαβεί ένα Βατερλό 11/11/2010
Posted by the left and the crisis in Αλαβάνος Αλέκος, Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης.Tags: Αλαβάνος
trackback
Απογοητευμένος από την αποτυχία Βούτση να εκλεγεί στο νέο περιφερειακό συμβούλιο και με κομμένα φτερά από τα τρύπια τσαρούχια του Μητρόπουλου με τα οποία θα πέρναγε στο δεύτερο γύρο, επανέρχομαι μετεκλογικά με μετά Χριστόν προφητικές σκέψεις:
Αν και το ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ απεδείχθη χαντάκι (γράνα που θα ‘λεγε κι ο Βύρων), η ηγεσία του κόμματος απεφάνθη ότι θριάμβευσε η τακτική διεμβολισμού του κυβερνητικού κόμματος και οσονούπω ετοιμάζει πρόταση ανασύνθεσης των ενωτικών σχημάτων στην αριστερά, συγκροτώντας και επισήμως τη σοσιαλιστική συνιστώσα. Το ερώτημα είναι αν η σοσιαλιστική συνιστώσα θα δεχτεί να γίνει συνιστώσα, καθότι καλόμαθε στο ψείρισμα της Κουμουνδούρου και δεν θέλει να υποβιβασθεί σε έναν ακόμη εταίρο στο κλουβί με τις τρελές. Άσε που και το Ρεύμα μετά την ψήφο στην Ανταρσύα ριζοσπαστικοποιήθηκε σούμπιτα κι επαναστατικά και δεν θέλει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το ρήγμα που απεδείχθη γράνα. Κι έτσι μπρος γκρεμός και πίσω ρέ(υ)μα για την ηγεσία που θα ήθελε να τραβήξει την ιστορία Μητρόπουλου, μόνο που αυτό θα στρίμωχνε το Ρεύμα και την Ανάσα και θα ξώμενε σε τρυφερό τετατετ ο Βίτσας με τον Μαριά μοναχούλια τους.
Από την άλλη, η Ελεύθερη Αττική είχε τόση επιτυχία όση και η ελεύθερη Παλαιστίνη. Σωστή γραμμή η Ιντιφάντα, αλλά ζόρικη και αιματηρή. Στην προκειμένη η Ελεύθερη Αττική πέτυχε το ακατόρθωτο. Να είναι το τελευταίο ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια, πίσω και από την αντικαπιταλιστική, επαναστατική, ριζοσπαστική, έξωαπότηνεε, παύσηπληρωμών αριστερά. Τούτων δοθέντων αρχίζω να πιστεύω ότι ο επόμενος χώρος που θα χαρίσει γέλιο είναι η Ανταρσύα, καθότι θα μεθύσει από την επιτυχία της γραμμής και των συνθημάτων της και θα μας προσφέρει ανεπανάληπτες δηλώσεις.
Η Ελεύθερη Αττική δεν ήταν απλά ήττα και αποτυχία, ήταν μαύρισμα και τιμωρία. Στο πρόσωπο του Αλαβάνου η κοινωνία και οι αριστεροί τιμώρησαν τις αθλιότητες, τις ανικανότητες, τις ανεπάρκειες της αριστεράς και του Σύριζα. Έφτασα να αναρωτιέμαι αν η Ελεύθερη Αττική θα πήγαινε καλύτερα με επικεφαλής τον Σαπουνά.
Αποδείχτηκε ότι το μαοϊκό απόφθεγμα περί της πολιτικής που είναι στο τιμόνι, δεν αρκεί όταν υπάρχει θέμα ηθικής και αξιοπιστίας. Ήδη άλλωστε είπαμε ότι οι μαοϊκοί μετακόμισαν στην ΠΓ του κόμματος και τα μαοϊκά αποφθέγματα δεν ευνοούν τον Αλέκο.
Όση κι αν ήταν η πολιτική ευφυΐα του Αλαβάνου, όσο κι αν δίδαξε τι σημαίνει αριστερό αντανακλαστικό και πολιτική γραμμή την εποχή της χρεοκοπίας και του μνημονίου, δεν μπόρεσε να πηδήσει πάνω από τον τοίχο που επί μήνες έχτιζαν αντίπαλοι και πρώην σύντροφοι. Το καράβι της Ελεύθερης Αττικής φούνταρε ακριβώς επειδή ο επικεφαλής της ταυτίστηκε με την κρίση, τη διάσπαση, το δαχτυλίδι, τα μπρος και πίσω, τα πέρα και δώθε, την αναξιοπιστία, τον εγωισμό, τον ρεβανσισμό και άλλα τόσα με τα οποία στόλιζαν τον Αλαβάνο καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και αριστεροί κομματικοί μηχανισμοί. Η προσωπική απαξίωση και η επίθεση στον Αλαβάνο είχε δουλευτεί καιρό για να ανατραπεί από την εκφώνηση μιας σωστής και αναγκαίας πολιτικής γραμμής. Και από κει που ετοιμαζόμασταν να μπούμε στο δεύτερο γύρο ήρθαμε τελευταίοι και τώρα προσδοκάμε τον τρίτο γύρο τον κοινωνικό…
Ο Αλέκος μαθημένος να δίνει μόνος του τις μάχες, σχεδίαζε να νικήσει και πάλι μόνος εναντίον όλων. Θα μπορούσε να ζητήσει συγνώμη που πίκρανε τον κόσμο της αριστεράς. Θα μπορούσε να μιλήσει δημόσια για το λάθος του. Θα μπορούσε να εξηγήσει ανοικτά και καθαρά τις ευθύνες του. Θα μπορούσε δηλαδή να ανοίξει ρωγμές στον τοίχο που τον φυλάκιζε. Δεν το έκανε πριν, δεν έχει νόημα να το επιχειρήσει τώρα.
Το σχέδιο ήταν να θέσει το μνημόνιο αλλά το μνημόνιο το θέσαν όλοι. Να πολιτικοποιήσει τη μάχη της Αττικής, αλλά η μάχη αποπολιτικοποιήθηκε. Με το δίλημμα του ΓΑΠ ήρθε πρωτοσέλιδα η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών από όπου ο Αλέκος ήταν εκτός. Το σχέδιο ήταν να κερδίσει τηλεοπτικά, αλλά αποκλείστηκε πανηγυρικά. Να πετύχει αποτέλεσμα που να επιτρέπει εξελίξεις, ανατροπές, διεργασίες και αναζητήσεις. Να βάλει όλα τα λεφτά στην Αττική, αλλά η ρουλέτα είναι πόρνη.
Από αυτή την άποψη το αποτέλεσμα είναι ήττα. Ποιος θα αποφάσιζε να κατέβει ως Ελεύθερη Αττική αν περίμενε ότι θα πάτωνε; Ποιος θα αποφάσιζε να αυτοκτονήσει και να σπαταλήσει το προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο Αλαβάνου; Ποιος θα αποφάσιζε να βρεθεί την επόμενη μέρα με ελάχιστες δυνατότητες διεισδυτικού λόγου και απαξιωμένη παρουσία;
Ο Ναπολέων πριν και μετά το Βατερλό έζησε την εξορία στην Έλβα και στην Αγία Ελένη. Από την Έλβα επανήλθε, από την Αγία Ελένη όχι, αν και φήμες λένε πως το έσκασε από τους Άγγλους, παντρεύτηκε στο νησί και την πέρασε ζάχαρη μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Το σημερινό ερώτημα είναι τι θα κάνει το Μέτωπο και ο επικεφαλής του: Μετά από ένα Βατερλό θα διαλέξει την εξορία, θα ξαναορμήσει στον τοίχο ή υπάρχει τρίτος δρόμος;
Το αυριανό ερώτημα είναι τι θα γίνει με τον Σύριζα: Θα υπάρξει επιστροφή, νεκρανάσταση ή διαζύγιο λόγω ξαφνικού γεροντοέρωτα με τον Μητρόπουλο;
Στα ερωτήματα αυτά, πρόχειρες απαντήσεις προσεχώς.
Αυτό που δεν είναι ερώτημα είναι τι θα κάνει το Αριστερό Ρεύμα. Έχει ήδη απαντηθεί από μια παλιά διαφήμιση: Παίζει με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας το ουίσκυ να ωριμάσει.
Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ 
Χαιρόμαστε όλοι που επανήλθες αγαπητέ φίλε συριζίτη! Όπως δείχνει μάλιστα, με αμείωτη οξυδέρκεια και λόγου γνώση. Γιά τα κέφια δε ρωτάω αλλά τι τα θες…
Στις καίριες παρατηρήσεις γιά τον Αλαβάνο δε νομίζω ότι μπορεί να προστεθεί κάτι ουσιώδες. Πλην ίσως του μόνιμα μετέωρου βήματος της ΚΟΕ που φαινόταν και φαίνεται χαμένη στη μετάφραση του μαρξισμού-λενινισμού σε γραμμή μαζών. Και μετά θα πάμε, λέει, γιά τον παρατεταμένο λαΐκό πόλεμο…
Εν τη απουσία πολιτικής η εν λόγω εκδοχή του μαοισμού (λέμε τώρα) είπε να βάλει το φάντη στο τιμόνι. Μόνο που η κάλπη της τον έβγαλε μπαστούνι. Αυτά βρήκαμε.
Να ανακεφαλαιώσουμε τις πηγές της κακοδαιμονίας δεν είναι μάλλον της ώρας, θα έχουμε άλλωστε την ευκαιρία, ελπίζω, να το πράξουμε το βαρύ χειμώνα που μας περιμένει και όχι μόνο, δυστυχώς, κυριολεκτικά.
Στα ερωτήματά σου τώρα, δύσκολο να φανταστεί κανείς ποιός είναι ο τρίτος δρόμος που μπορεί να επινοήσει το Μέτωπο. Ως Μέτωπο δηλαδή διότι ως π.χ. ΔΕΑ, ο,τι και να φανταστείς σωστό θα είναι. Του τύπου του γνωστού σαχλού ανέκδοτου με τη γεροντοκόρη που λέει, κι αυτό σωστό .
Ο Συνασπισμάρας από την άλλη δεν είναι μεν άνετος αλλά δεν καίγεται κιόλας. Θα επανέλθω επ’ αυτού.
Αναφορικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχεις σίγουρα δίκιο ότι θα ακούσουμε εκφωνήσεις μεγίστου κάλλους. Αλλά από κάλους… Η διαφορά, εξόν βεβαίως της καθοριστικής διαφοράς κλίμακας, είναι, νομίζω, ότι μέλη και πολύ περισσότερο οπαδοί-ψηφοφόροι-ενδιαφερόμενοι είναι πολύ πιό υποψιασμένοι. Πιό μη μου άπτου, πως το λένε. Ίδωμεν… Σημειώνω πάντως ότι, παρά τις αλχημείες των απατεώνων δημοσκόπων Μαυρή, Βερναρδάκη και δε συμμαζεύεται, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ρίχνει πανελλαδικά του κουβελαριού καθαρά. Υπόψη ότι δαύτοι δεν κατέβηκαν αυτόνομα σε εφτά περιφέρειες. Σε τρεις τουλάχιστον εκ των οποίων φαίνεται ότι δεν έχουν ψυχή γιά δείγμα.
Περιμένω με απίστευτη αδημονία τις επόμενες δηλώσεις του παιχταρά γάτουλα Παπαδημούλη. Γιά να γελάσουν κι οι πικραμένοι πρέπει κάτι να χαρίσει στο λαό του ο ηγέτης αυτός.
Σχετικά με το Ρεύμα, η ευστοχόταταη παρατήρησή σου μου θύμισε μιά αμερικάνικη έκφραση συναφώς. Λέει, until hell freazes over. Τι να πούμε άλλο.
Αν δεν κάνω λάθος, η επικρατούσα πλέον άποψη γιά την Αγ. Ελένη είναι ότι το Μεγάλο τον δηλητηρίαζαν σιγά σιγά οι εγγλέζοι ώσπου να τα τινάξει. Αν το σκεφτείς γιά τα δικά μας, μπορεί και να μην απέχει των πραγμάτων, μεταφορικά εννοέιται…
Τεσπα. Κατά τη γνώμη μου στο χώρο της αριστεράς το πιό απογοητευτικό αποτέλεσμα είναι του Συνασπισμού. Εξηγούμαι: Δεν περίμενα βέβαια να πατώσει αλλά δεν πήγε καθόλουν άσκημα δεδομένων των συνθηκών και των πεπραγμένων του. Αυτό και με ανησυχεί. Μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται χωρίς τους κυρκοτέτοιους, χωρίς πάρα πολλούς από τους ανεξάρτητους που το έριχναν τα τελευταία χρόνια γκρινιάζοντας ξεγκρινιάζοντας σύριζα και χωρίς τις γνωστές συνιστώσες σε Αττική και άρρητα και αλλού.
Πήγε τέλεια. Επίσης με δεδομένο το είδος αντιπολίτευσης (εντός οχτακοσίων πενηνταέξη εισαγωγικών) του Ρεύματος, η τσιπροσύνη φαίνεται να καβάτζωσε γιά τα καλά το κουμάντο εκεί μέσα. Το πρόβλημά μου είναι το εξής και παρακαλώ ας μου εξηγήσει κάποιος τι δεν καταλαβαίνω. Εννοώ ότι: Εντάξει, οι ηγεσίες και τα τσιράκια τους είναι αυτό που είναι και κάνουν αυτά που κάνουν. Τα λεγόμενα μέλη, οι όποιοι οπαδοί, οι διάφοροι τέλος πάντων που ψηφίζουν τι ρόλο παίζουν; Ωραία, κάποιοι εξ αυτών δεν ψήφισαν Μητρόπουλο. Δεν ειδα να σηκώνεται και κάνα κύμα οργής όμως γιά τη συγκεκριμμένη επιλογή. Δεν είδα να υπάρχει κάνας προβληματισμός καθώς οι βιτσοβούτσηδες κατεδαφίζουν το μαγαζί. Εδώ διασπάσανε κι άλλο το κόμμα τους στη Στερεά γιά να κάνουν το γούστο του παλιοτομαριά και δεν έτρεξε κάστανο. Αντίθετα έσπευσαν διάφοροι, μεταξύ αυτών και μία μεγάλη προσωπικότητα της ευρωπαικής αριστεράς όπως ο Χουντής, να υποστηρίξουν την αθλιότητα. Θα πει κάποιος, και τι θε ρε φίλε; Να γραφτούν στον Αλαβάνο, στους αναρχικούς ή όπου νομίζεις εσύ κι ο κάθε μυστήριος; Όχι, αλλά δεν είναι ένα θέμα η απίστευτη ανοχή αυτού του κόσμου σε ό,τι, μα ό,τι, τους ταίσει το παρτίδο; Δεν είναι δείγμα απόλυτα αλλοτριωμένων συνειδήσεων η αποδοχή του δουλέματος με τις υποψηφιότητες επί ενάμισυ μήνα; Δεν είναι δείγμα κατάντιας να γράφει ο βοεβόδας Χριστόφορος άρθρο λίγο πριν τις εκλογές γιά να την πέσει στο Μπιτσάκη ότι είναι εθνοκεντρικός; Και γιά όλα τ’άλλα μόκο, αυτό του φάνηκε σαν το φλέγον θέμα της εποχής μας. Ήμαρτον ρε παιδιά!
Να καταλάβω δηλαδή, σε τι είδους μυαλά απευθύνεται ο Τσίπρας όταν δηλώνει στις τηλεοράσεις ότι γιά το Συνασπισμό το κύριο είναι ότι επιβεβαιώθηκε η ηγεμονία του στο Σύριζα;
Δηλαδή τι περιμένουν όλοι αυτοί που ανέχονται, πριμοδοτούν ή αδιαφορούν γιά αυτά τα φαινόμνεα;
Φτύνουμε τους διάφορους μπολσεβίκους ηγέτες της Ρόζας, του Ξεκινήματος και του τεράστιου Κόκκινου αλλά τα όποια μέλη τους τι είναι; Μαθήτριες της πρώτης γυμνασίου; Αυτοί που διαβάζουν ανακοινώσεις όπως αυτή λίγο πριν τις εκλογές από εννιά πουθενάδες οι περισσότεροι εκ των οποίων σιτίζονται από διάφορες μορφές κρατικού χρήματος που πάει το μυαλό τους; Χρήματος εξασφαλισμένου από το δημόσιο μπεζαχτά μέσω των ψήφων διακοσίων τόσων χιλιάδων κρετίνων και να με συγχωρείται αν προσβάλεσθε. Αν δεν πάει το μυαλό τους στο απύθμενο θράσος, που πάει; Ειλικρινά, ψάχνω μιάν απάντηση.
Αυτοί που διαβάζουν άρθρα στην Αυγή που δικαιολογούν και επαυξάνουν το κατέβασμα στην Ικαρία μαζί με ΝΔ ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ τάχα γιά να διώξουν το ΚΚΕ που πάει το μυαλό τους; Αν δεν πάει στη χυδαιότητα που πάει; Τι να λέμε γιά Μπαλτά πιά και τόσα και τόσα άλλα.
Εν κατακλείδι, μπορεί αυτά να είναι μεταφυσικές ανησυχίες. Το συμπέρασμα είναι όμως ότι η αλλοτρίωση, ο κυνισμός, η ενσωμάτωση έχουν προχωρήσει τόσο που αυτός ο χώρος είναι τελείως ανίκανος να δεχτεί οποιοδήποτε ερέθισμα και θα κάνει τα πάντα γιά να τσακίσει ο,τιδήποτε πάει να του χαλάσει το βόλεμα και την πραμάτεια που του προσφέρει το μαγαζί από το οποίο συνήθισε να ψωνίζει. Γιά να κανακεύει τάχα δήθε τη συνείδησή του. Δεν έχει όμως μείνει τίποτα πλέον από δαύτη.
Και καθόμαστε μετά και λέμε γιά τις αλητείες των ηγετών εσωτερικού χώρου της Κουμουνδούρου.
Ρε μπας και η βάση είναι πιά χειρότερη από την ηεγσία αντί γιά το αντίθετο όπως λέει η καραμέλα που έχουμε όλοι μάθει να πιπιλάμε;
Σώτο και τα κέφια ψόφια και τα ντέφια νάιλον. Αν και σε βλέπω να προσχωρείς τάχιστα στην μικροαστική ανυπομονεσία του αναρχισμού και να μην έχεις εμπιστοσύνη στις μάζες. Θα μου πεις ποιες μάζες; Θρη κι ο κούκος είμαστε, αλλά τέλοσπάντων.
Από μέρους μου ως αμετανόητος μαρξιστής λενινιστής και οπαδός του προλεταριακού διεθνισμού, λέω να αφήσω την Ελεύθερη Αττική και να μελετήσω την Ελεύθερη Βενεζουέλα.
«Στην προκειμένη η Ελεύθερη Αττική πέτυχε το ακατόρθωτο. Να είναι το τελευταίο ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια, πίσω και από την αντικαπιταλιστική, επαναστατική, ριζοσπαστική, έξωαπότηνεε, παύσηπληρωμών αριστερά. Τούτων δοθέντων αρχίζω να πιστεύω ότι ο επόμενος χώρος που θα χαρίσει γέλιο είναι η Ανταρσύα, καθότι θα μεθύσει από την επιτυχία της γραμμής και των συνθημάτων της και θα μας προσφέρει ανεπανάληπτες δηλώσεις.»\
ΠΑΡΑΓΙΝΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ πρώην ΣΥΡΙΖΑ.
Κάντε μία αυτοκριτική επιτέλους και σταματήστε να παρακάμπτετε την ανεπάρκεια της πολιτικής σας γραμμής και παρέμβασης απέναντι στην κρίση και την επίθεση στην εργασία,λοιδωρόντας την ΑΝ.ΑΡ.ΣΥ.Α και τις θέσεις της ώς «σκληρές», υπερβολικές,υπερφίαλες λές και το περιεχόμενο της πολιτικής γραμμής ενός πολιτικού φορέα,είναι συνταγή για φρατζολάκια.Κανένας δέν είπε ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α είναι η λύση στο πρόβλημα της Αριστεράς,ούτε ότι η πολιτική της γραμμή είναι η μοναδική και μόνη αλήθεια.
Άλλοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται σε διαφορετικές δόσεις τη μοναδικότητα των κομμάτων-εγχειρημάτων τους και μας καλούν με μοναδική αυταρέσκια να ενταχθούμε στον πολιτικό τους σχεδιασμό.
Άλλοι είναι αυτοί που βρίσκονται πότε στα μπαλκόνια με τον Παναγόπουλο στη ΓΣΕΕ και πότε στα αλώνια με τα Πρωτοβάθμια για να ξεβρωμίσουν απο τα χνώτα του.
Άλλοι είναι αυτοί που φοβούνται να ξεστομίσουν το αυτονόητο για μία δύναμη που φιλοδοξεί να ανατρέψει τους συσχετισμούς στην κοινωνία και την Αριστερά.Φοβούνται να αποκοπούν απο το φιλο»ευρωπαϊκό» τους παρελθόν και τρέμουν να ξεστομίσουν το εξω απο την ΕΕ μήπως και κακοκαρδιστεί ο Παπαδημούλης ή ο Κουβέλης.
Δέν είναι ο χώρος για να «βγαίνουν μαχαίρια»,αλλά παράγινε το κακό με τις ειρωνίες και τα αστειάκια με το εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Όχι σ/φοι,.. δέν πήραν τα μυαλά μας αέρα και δέ θα πάρουν,όχι επειδή δέ χαρήκαμε με το εκλογικό αποτέλεσμα,αλλά επειδή τα μυαλά μας παίρνουν αέρα,στις διαδηλώσεις,στις συγκρούσεις,στην μαζική των εργαζομένων απέναντι στα μέτρα και την επίθεση που δέχονται,θα πάρουν αέρα όταν η κοινωνία σηκωθεί στο πόδι για να δώσει πόδι στην πολιτική που τους ρίχνει στη φτώχια και την εξαθλίωση.
Και πρίν απ’όλα δέν πήραν τα μυαλά μας αέρα επειδή φαίνεται και στις εκτιμήσεις που έγιναν καί απο τη συλλογική ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥΑ αλλά καί απο το ΝΑΡ που έβγαλε μέχρι στιγμής ανακοίνωση.
Οπότε κρατήστε τη διασκέδασή σας για αλλού.
Και επειδή δέν είναι καιρός για πλάκες καλό θα ήταν να βλέπαμε τους δρόμους και τους τρόπους που θα ενισχύσουν το ρεύμα που «έσκασε μύτη» στις τελευταίες εκλογές το σοβαρέψουμε,το ενισχύσουμε,το μεγαλώσουμε,το επενδύσουμε και το απολαύσουμε.Και δέν εννοώ το αντιΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ.!!
http://bit.ly/8bfRHP
http://www.narnet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=408&Itemid=1
Σε καλωσορίζω και πάλι στο ενεργό bloging. Mας είχε λείψει η ESPRESSO του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο με τον ΕΟΣ δεν βγαίνει ο χαβαλές. Πάντως από την πρώτη φράση φαίνεται πιο ήταν το κεντρικό ζήτημα των εκλογών. Ο Βούτσης. Το κακό είναι ότι τώρα που ο νεκρός Ελ Σίντ του Μετώπου πάνω στο άλογο δεν τρόμαξε τον οχτρό, κάθε άλλο, (και τον ψήφισα ο μαλάκας) όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Στα δεξιά, αλλά και στα αριστερά. Γρίφος. Το μέτωπο μας είναι στην μέγκενη του ΣΥΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μόνο ο Λαφαζάνης μένει να πάρει τον ρόλο ου Ελ Σίντ. Θα το κάνει όμως τώρα? Δεν νομίζω γιατί ελάχιστοι θα τον ακολουθούσαν. Πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός όταν σκάβει λάκκους για τους αντιπάλους του. Και δίκιο να έχει αν σκάψει πολύ γρήγορα με πάθος και βαθία, μπορεί μετά να μην μπορεί να βγει από την τρύπα…
Έλα ρε γιγαμπάσο, εγώ νόμιζα ότι θα ήμουνα κάτι σαν αυριανή με τα ανεπανάληπτα πρωτοσέλιδά της. Μην με κάνεις εσπρέσσο και με πικραίνεις. Όσο για την ψήφο στον Αλέκο, μην τρελλαίνεσαι, κι εγώ τον ψήφισα αλλά έχω ψηφίσει κατά καιρούς και χειρότερα.
Απορία: τον Λαφαζάνη, τον έχεις για τύπο που σκάβει;
υπάρχουν και οι προ Χριστού προφήτες, αλλά ως συνήθως, κανείς δεν τους ακούει…Σημασία πάντως έχει πως η μόνη ελπίδα για την Αριστερά θα ήταν να ενωθεί…πράγμα μάλλον αδύνατο…οπότε δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα! Η ελπίδα βρίσκεται μόνο εκεί που μπορεί να υπάρξει συσπείρωση αντι για διασπορά δυνάμεων, κι αυτός ο χώρος που μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο σήμερα δεν είναι ο αριστερός….
Ο Λαφαζάνης είναι περίπτωση Αλαβάνου. Άνθρωπος με ικανότητες και εμπιστοσύνη στις ιδέες του, αλλά τόσο μεγάλη που θεωρεί όλο τον υπόλοιπο κόσμο χαζό που δεν τον καταλαβαίνει και βαρίδι και εμπόδιο τις συλλογικές διαδικασίες. Αυτή η γενιά έβγαλε πολλούς τέτοιους. Με μεγάλα προτερήματα και εξισορροπητικά προικισμένους και με μεγάλα ελαττώματα. Όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Η διαφορά από το μέτωπο είναι ότι ο Λαφαζάνης δεν σκάβει συνειδητά. Το κάνει αυθόρμητα χωρίς να ξέρει και τι θέλει. Λέει γενικώς για ενότητα, αλλά δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι ο Χώρος του ΝΑΡ δεν είναι ο ευγενής Μπιτσάκης, αλλά ένας κόσμος που έχει χτίσει ταυτότητα κατά του ΣΥΝ και ειδικά των συνδικαλιστών του που είναι και η δύναμη του Λαφαζάνη. Σχήμα οξύμωρο λοιπόν. Επίσης αν κάποιος καταδίκασε περισσότερο από όλους την συμμετοχή στο προεδρείο της ΓΣΕΕ της Αριστερής Παρέμβασης, αυτή είναι η Ανταρσύα. Και καλά έκανε. Τέλος ο Λαφαζάνης ακόμα και σήμερα κατηγορεί τον Τσίπρα γιατί έκανε συνέδριο και έφυγαν οι ανανεωτικοί. Πως θα κάνει λοιπόν ενότητα με τα αριστερά του? Ο Λαφαζάνης αυτά περί ενότητας τα λέει καθαρά για αντιπολιτευτικούς λόγους στον Τσίπρα. Εκτός αν είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου.
Έχεις απόλυτο δίκιο στο πρώτο που λες (γενιά με μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα) και όπως ακριβώς το λες. Για το δεύτερο νομίζω ότι έχεις άδικο στο «για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους», αλλά κάποια στιγμή θα επανέλθουμε επ’ αυτού. Το μεγάλο ελάττωμα του Λαφαζάνη είναι η ποιότητα της εσωκομματικής του φράξιας (ή ρεύματος αν μιλάμε τη μεταμοντερνική). Με Πριμικήρη και Λεουτσάκο και Καλύβη, που πας ρε Καραμήτρο;
Νάσαι καλά βρε συριζίτη, με το χαβαλέ σου, έχεις μερικά πολύ πετυχημένα.
Μόνο έχεις λίγο παραπάνω κόλλημα με τa στελέχη του Συν που το όνομά τους αρχίζει από Β.
Είσαι κολλημένος, ή κάτι ξέρεις ;
Τέλος πάντων, το έργο των μόντυ πάιθονς
ένας προφήτης μα τι προφήτης το παίζεις
με το δικό σου τρόπο,
αν και το μονόπαντο το χαβαλέ είναι λίγο παρεξηγήσιμο και στο φινάλε αναπαράγει μίσος,
αντί για φιλία και συντροφικότητα,
που υποτίθεται πως είναι ένα βασικό ηθικό
πλεονέκτημα της αριστεράς.
Κάπου είχε γράψει ένα σχετικό ποίημα ο Μπρεχτ
αν το βρει κάποιος ας μας το θυμίσει.
Τώρα για τον ΣΥΝ, μέχρι τώρα ήταν ο χώρος που εξέφραζε την ελπίδα για μια αριστερά που θάταν αριστερά, αλλά δεν θάταν ΚΚΕ.
Ο Συν ήταν το μετριοπαθές ΚΚΕ, με την έννοια ότι και τα δυο τα ψηφίζει ο περισσότερος κόσμος παρά το ότι δεν συμφωνεί ακριβώς με όσα κάνουν και λένε,
γιατί είναι 2 καταστάσεις που δείχνουν τέλος πάντων ότι κάτι έχει απομείνει από την αριστερά,
κουτσό στραβό, αυτό είναι, και δεν έχει προκύψει κάτι άλλο.
Ο ίδιος αυτός κόσμος θα πήγαινε παραπέρα, αν οι «λοιποί», μικροοργανώσεις και μόνιμοι ανένταχτοι μπορούσαν να συγκροτήσουν κάτι που να συνδύαζε τα καλά των 2 μεγάλων, αλλά όπως βλέπεις κι εσύ, οι διάφοροι υπόλοιποι είναι εντελώς απίθανο να συγκροτήσουν κάτι,
και τις «νέες» προσπάθειες με τους παλιούς τρόπους ο πολύς ο κόσμος δεν τις πολυπιστεύει
και δικαιολογημένα.
Και μέσα σ όλα αυτά, προέκυψε και η Δηαρι να διεκδικήσει τη δουλειά που έκανε ο Συν
πισωγυρίζοντάς τηνν στα επίπεδα της ΕΑΡ και χειρότερα.
Δεν βλέπω τίποτε καλό με τη διάλυση των δυο «μεγάλων». Αν είναι να φτιαχτεί κάτι στοιχειωδώς σοβαρό, που να μην παραπέμπει όμως στην ύστερη Σοβιετία, ή σε ένα από τα 3 αν δεν κάνω λάθως ΚΚ Νεπάλ,
ας φτιαχτεί, και ο κόσμος θα το καταλάβει.
Μέχρι τότε καλός ο χαβάς, αλλά όσοι δεν έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται καθημερινά με την πολιτική γιατί έχουν και δουλειές να κάνουν και στόματα να θρέψουν, έχουν προς το παρόν τις ασπιρίνες των δύο «μεγάλων» της αριστεράς,
και για την ακρίβεια του ενός μεγάλου και του άλλου μόνιμου ταλέντου που θα γινόταν μεγάλος στη θέση του μεγάλου.
Πάλι καλά!
Ότι έχω ένα κόλλημα με τα στελέχη του ΣΥΝ που το δισύλλαβο όνομά τους αρχίζει από βου και τελειώνει σε τσι, είναι γεγονός. Μην το πάρεις όμως στραβά. Τον λατρεύω. Μου χει δώσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Μην σου πω για γαργαλητό. Γαργάλατα γαργάλατα που λεγε ο ποιητής. Με έχει ξανανιώσει ο Νικόλας. Με τόσο γέλιο, είκοσι χρόνια νεότερος έγινα. Θα ξαναβγω να κολλήσω αφίσες της Πανσπουδαστικής.
Ψιτ, εσύ ο αντίσταση! Μεγάλε, δε νομίζω να κατάλαβες.
Πρώτον, ποιά αυτοκριτική ρε μάστορα; Έχει πέσει κράξιμο από δώ μέσα και τα συναρμόδια μπλογκς στο Συν και το Συριζα που δεν έχουν γράψει ο Ριζοσπάστης και το Πριν μαζί.
Δεύτερον, βέβαια και θα την ποστηρίξουμε την ανταρσύα και χαρήκαμε που ο τρότσκας έπαιξε στα ίσα το Λενιώ, αν μη τι άλλο επειδή κατέβαζε διάφορους πακίστανους και αραπάδες και όχι νεολαίους του Συν. Ελπίζω να τους τίμησες με την ψήφο σου όπως έκαναν πολλοί από μας. Να τα λέμε αυτά.
Τρίτον, το να σταματήσουν τα αστειάκια, ο χαβαλές, οι ειρωνίες και τα συναφή εις βάρος και της ανταρσύας και του σύμπαντος όλου και κυρίως ημών των ιδίων, αυτό δικέ μου να το βγάλεις από το νου σου άπαξ και διά παντός. Χείριστο δείγμα των εξελίξεων αν νομίζουμε ότι η ανααποτέτοια, πως τη λένε, της αριστεράς θα προκύψει διά του διαλόγου στα πρότυπα του αειμνήστου Παπαγιαννάκη. Γιά αυτό μη σε πιάνει κνιτισμός. Άκου που σου λέω, εδώ μέσα έχει πιό πολλούς φίλους ο Χάγιος κι ο Φελεκάρας απ’ όσο μπορείς να διανοηθείς.
Υπογραμμίζω τούτα σύντροφα φίλε συριζίτη ως δείγμα της ακλόνητης πίστης μου στις υπόγειες διεργασίες των μαζών. Εμ, άμα δεν πίστευα εφτού που να πίστευα δηλαδή; Στις αναλύσεις των Αριστερών Οικονομολόγων ή των Μηλιών του σαρΑΡΑΝτα κύματα και τρικυμιά στο νου μας;
Τώρα στα γεροντάματα δεν ξέρω αν είναι λύση να πα να γραφτώ στην αναρχία. Πάντως σε σύγκριση με το τουρλουμπούκι του ευρύτερου από δω χώρου τα αναρχόπουλα αποτελούν υπόδειγμα σιδηράς πειθαρχίας. Η πεμπτουσία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού μιλάμε. Ψέμματα;
Σε σχέση τέλος με τον επιτυχέστατο παραλληλισμό του Ρεύματος με τη διαφήμιση της ουισκάρας επισημαίνω ότι στην εν λόγω διαφήμιση απεικονίζεται μία διαδοχή γενεών που καταγίνεται με το έργο αναμονής του ποτού να ωριμάσει. Αν θυμάμαι καλά έχει ένα γεράκο, κάτι μεσήλικους και κάτι νεολαίους που κάνουν τη λάντζα και γενικά όλοι μαζί περιμένουν και περιμένουν και περιμένουν… Εντξει, θα περιλάβουμε τον Παναγιωτάκη σε επόμενη βόλτα. έχουμε όσο χρόνο θες. Αυτός εκεί θα είναι αμετακίνητος στις θέσεις του μακάρι τι.
Άντε κι ένα τελευταίο αφιερωμένο σε σένα προσωπικά συριζίτη. Ελπίζω όχι γιά σε μελαγχολήσει κι άλλο αλλά να σου φτιάξει κάπως το κέφι στα πλαίσια του χαβαλέ. Λοιπόν σε κείνη τη μεγαλειώδη διημερίδα του Παντείου που έκανε το Αρ. Βήμα και παρήλασαν οι πάντες είπε ένα ο Αλεκάρας που ήταν όλα τα λεφτά μιλάμε. Αναφερόταν στη διάσπαση της αριστεράς. Λέει λοιπόν ότι η διάσπαση της αριστεράς είναι μία διαδικασία που πρέπει να ιδωθεί σαν την άρνησης της άρνησης. Διότι η διάσπαση προκύπτει σαν άρνηση της ενότητας και μετά η νέα άρνηση θα την αποκαταστήσει σε ανώτερο επίπεδο κλπ. Εντάξει, χαρήκαμε. Έλα όμως που είπε, ορίστε ρε παιδιά, μαζί δεν τα μάθαμε αυτά στου Σάρλη; Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο μιλάμε με το μακαρίτη το Μητσάρα!
Τι να κουνηθεί ο Μαΐλης κι ο κάθε ρεβιζιονιστής φλώρος της σήμερον εποχής! Έτσι που λες ο Αλέκος και είδαμε μιάν άρνηση βοήιειά σας!
Τεσπα φίλε μου!
Τσ,τσ,τσ… γιατί ρε αγαπητέ Σώτο να μην γραφτείς στην αναρχία, εάν το πρόβλημα είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός,καθόλου ψέμματα, απλώς εγώ που πήγα στα εντελώς νιάτα μου δεν μ’ άρεσε να τραβάν κουρτίνες και καλά τώρα συνεδριάζουν οι «ενήλικες» και έφυγα τρέχοντας, βέβαια και στις αριστερές οργανώσεις φαίνεται ότι ακόμη δεν κατάλαβα τον δ.σ., αλλά τουλάχιστον σε αυτές υπήρχαν όργανα και όχι άτομα, σιδηρά πειθαρχία υπάρχει αλλά είτε αναφέρεται στην «χωρίς θεσμούς» ηγεσία ή σε «φυσική» ηγεσία, όρα πενηντάχρονους και βάλε που δεν τους κουνάει κανείς, πα μαλ,
δυστυχώς πίνω τζιν και από ουίσκι και διαφημίσεις άστα να πάνε!
Τουλάχιστον ψήφιζες σε κανένα αριστερό Δήμο ή απογοήτευση?
Συριζίτη μιας και έθεσες τις αναλογίες του Αλαβάνου με τις μάχες του Ναπολέοντα, συμφωνείς με την παρακάτω σειρά;
φοιτητικό κίνημα 2006-2007 – Αούστερλιτς
Δεκέβρης 2008 – Εκστρατεία της Ρωσίας
Εκλογές 2010 – Βατερλώ
Για να πώ τη αμαρτία μου και εγώ περίμενα τι θα γράψει ο σκεφτικός… Φαίνεται την ψιλίαζονταν την εξορία, εξάλλου το είχε υπαινιχθεί, αλλά λίγο πριν την αποφράδα μέρα των αποτελεσμάτων, μάλλον άφησε το μπλογκάρισμα και πήγε στις …. μάζες για κουκιά. Όταν λέμε μάζες….εννοούμε, το φορτηγό και το φορτηγατζή και τους βοηθούς του φορτηγατζή και το σόι τους. Όταν όμως είσαι στο φορτηγό και το … σόι και ανταλλάσεις ενέσεις αισιοδοξίας, δεν μαζεύεις κουκιά αλλά αέρα. Εξηγούμαι: Λέει ο ένας «σκίζουμε», λέει ο άλλος (του σογιού πάντα) «θα τους πάρουμε τα σώβρακα», λέει η θεία η μπλογκού «τώρα ήρθε η ώρα» και πες-πες έρχεται πολύς αέρας και παίρνουν λίγο και τα μυαλά (μας). Μετά ανοίγουν οι κάλπες και βλέπουμε πάλι το ίδιο έργο. Όσο νυχτώνει η …ψήφος μεγαλώνει. Όσο μεγαλώνει η ψήφος και πονάει… για παρηγοριά κοιτάμε τι μέγεθος …ψήφο έφαγε ο διπλανός, του ευρύτερου σογιού κι αυτός, αλλά μακρινός ξάδελφος που περίμενε κι αυτό να … «σκίσει». Κάνουμε και πλακίτσες με το διπλανό μας, (στενό συγγενή) δεν βλέπουμε το ψήφο το δικό μας … αλλά το ψήφο που έφαγαν οι άλλοι. Που και που κάνουμε και σοβαρές αναλύσεις: «Φταίει ο κόσμος που δεν μας κατάλαβε» (παλιό αλλά καλό), ή «φταίνε τα μέλη και η … βάση των ξάδελφων». Πιο πέρα τα λίγο πιο μακρινά ξαδέλφια γελάνε και αυτοί. Κάποιοι ανεβάσαν ένα σκαλί το ιερό εικόνισμα. Κάποιοι άλλοι που έφτασαν στο επαναστατικό 2% ετοιμάζονται να χτυπήσουν τη καμπάνα της επανάστασης (αλλά μάλλον θα ξαναπλακωθούν στο ξύλο για το ποιος θα τραβήξει πρώτος τη καμπάνα.
Περαστικά σας (μας)
Κοιτάξτε η αλήθεια είναι ότι την ψυλλιάστηκα τη δουλειά με το που άκουσα στην ΑΣΟΕΕ τον στόχο του Αλέκου για την Δεύτερη Κυριακή και έπεσε και χειροκρότημα. Εκεί είπα ωχ αμάν. Και μετά έγραψα πρώτη φορά για τη μάχη του Βατερλό. Με το που άκουσα ότι η πρώτη πράξη της Ελεύθερης Αττικής είναι το ταξίδι στα Κύθηρα είπα ωχ αμάν αμάν. Και με το που άκουσα για το Ελεύθερο φορτηγό της Ελεύθερης Αττικής είπα ωχ αμάν αμάν αμάν. Τόριξα δηλαδή στους αμανέδες. Πώς να το πω το ντέρτι μου αν όχι με αμανέ;
Όσο για τον @ντίσταση, μην του τα χώνεις ρε Σώτο. Και στο στρατό είχαμε βδομάδα προσαρμογής, πόσο μάλλον εδώ, που έπιασαν και ποσοστάρα. Παρά μία Κοινοβούλιο η εξωκοινοβουλευτική. Άστους συντρόφους να χαρούνε. Ο σύντροφος δεν έχει νιώσει την απεριόριστη αγάπη, στοργή και προδέρμ που νιώθει το παρόν ιστολόγιο για τον Μήτσουρα τον Παπαδημούλη, για τον οποίο είχα καταναλώσει μία ολόκληρη ώρα να κάνω ετυμολογική μελέτη για τα μπόσικα που κράταγε.
Η μόνη οδός είναι συμμαχία με Ανταρσύα. ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΑΠΟ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ και ανένταχτοι. Οποιαδήποτε επιστροφή προς ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα είναι προδοσία.
το πράγμα έχει ξεπεράσει κάθε όριο.προτείνω να ξεκινήσει διαγωνισμός πυγμαχίας μεταξύ εκπροσώπων των καμμιά 20αριά σχηματισμών που υπάρχουν πέρα απο το κκε, ώστε να ξεκαθαρίσει ποιός σχηματισμός θάχει την ηγεμονία στο νέο σχήμα.
παραδοσιακές λύσεις, αλλά αποτελεσματικές.σε ρόλο κριτή (τσαγανέα)ο αλαβάνος ή ο γλέζος, λόγω ηλικίας.
ευτυχειτε! η ζωή παραμένει ωραία έξω απο τις μαλακίες των οργανωμένων κάθε λογής αριστερών.
Καλά λέτε εσείς. Εγώ αν δεν συμμαχήσει το μέτωπο με την Ανταρσύα θα πάω για ΣΕΚ μεριά. Το ΝΑΡ το έζησα ως φοιτητής και δεν θέλω άλλο.
η κάθε ομάδα μόνη της είναι «άστα να πάνε».έχεις δίκιο φίλε Μάκις.
Αχ ρε Μάκη ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα, εάν θα έχεις και την εμπειρία να ζήσεις το ΣΕΚ, ποιός τη χάρη σου! Πότε με ψήφο στο ΚΚΕ, πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε κατηγορίες που δεν καταλαβαίνουν και ζαλίζονται τα μέλη από τις αλλαγές γραμμής, πότε πετάμε στο καναβάτσο συντρόφους που ψέλλισαν , όχι αντιρρήσεις προς τα έξω… σε περιμένει μια συναρπαστική εμπειρία, εάν δε, σε ενθαρρύνει ο αγαπητός σύντροφός μου Λέω Εγώ Τώρα, με κλειστά τα μάτια, ΣΕΚ και τα μυαλά στ κάγκελα, κόντρα όμως στο ΝΑΡ και τα ΕΑΑΚ?
ΑΡΘΡΟ ΒΟΜΒΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ
O Βούτσης μετά το ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝ μάλλον ρηγματώνει σιγά-σιγά και την πλειοψηφεία..
Απαιτούμε οπωσδήποτε σχολιασμό από syrizitis!!!
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=581249
Το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν δίνει περιθώρια για αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική της μεταπολίτευσης για τον κόσμο της εργασίας, δεν αμφισβητήθηκε. Αν και υπέστη σημαντική φθορά, αυτή δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπία, δεν λειτουργεί ως φρένο για τις πολιτικές αποφάσεις που προετοιμάζονται από το κυβερνητικό επιτελείο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το αποτέλεσμα που κατέγραψε είναι αναμενόμενο για οποιαδήποτε κυβέρνηση δίνει τη μάχη των εκλογών εν μέσω της κυβερνητικής τετραετίας. Από την άλλη μεριά η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να τη μετατρέψει σε πολιτική δυναμική. Για οποιονδήποτε έχει και ελάχιστη επαφή με τα πολιτικά πράγματα η εξέλιξη αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σε μια περίοδο που η ριζοσπαστική αριστερά θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικό επίπεδο και να λειτουργεί ως οργανωτής και πυροκροτητής κοινωνικών κινημάτων αντίστασης και αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του πρωταγωνιστούσαν στις στήλες των παραπολιτικών των αστικών εφημερίδων. Προφανώς η ευθύνη δεν κατανέμεται σε όλες ισομερώς, αλλά η απόδοση ευθυνών λίγο ενδιαφέρει σε αυτή τη συγκυρία.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η αξιολόγηση από όλες τις μεριές αλλά και συλλογικά των επιμέρους τακτικών και η ανασύνταξη όσων δυνάμεων είναι δυνατόν να ανασυνταχθούν με όρους που δεν θα αναπαράγουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Ο Συνασπισμός είναι ανάγκη να αναγνωρίσει το αδιέξοδο της πολιτικής του τακτικής το προηγούμενο διάστημα και όχι να επιδοθεί σε μια αυτοεπιβεβαιωτική προσπάθεια παραγνώρισης του προφανούς. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο, ειδικά αν μετατραπεί διά της διολισθήσεως σε στρατηγική, χωρίς την ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όχι μόνο αδιέξοδη, πράγμα που αποδείχθηκε, αλλά και δεξιά.
Η άλλοτε ρητή και άλλοτε σιωπηρή παραδοχή που συνέχει αυτή τη γραμμή είναι ότι, για να διεμβολιστεί το ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να συγκλίνει πολιτικά με τον υποτιθέμενο παραδοσιακό και μη μεταλλαγμένο σοσιαλιστικό χώρο που δυστυχώς ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Για να ισχύει αυτό, όμως, πρέπει να ισχύει αναγκαία ότι τέτοιος χώρος αφενός υπάρχει και αφετέρου ότι η πολιτική του κριτική προς την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολιτικές του προτάσεις έχουν σημεία επαφής με τις τοποθετήσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιος χώρος δεν υπάρχει, όχι πάντως με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, και η πολιτική τακτική που υιοθετήθηκε από τον Συνασπισμό το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά μια μηχανιστική προσπάθεια να μεταφερθεί το μοντέλο της Linke στην Ελλάδα παρά την έλλειψη των αναγκαίων προϋποθέσεων.
Ο χώρος τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «σοσιαλιστικό» δεν είναι παρά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και κάποια μεσαία ή κατώτερα πολιτικά στελέχη, τα οποία όχι απλώς συμμετείχαν, αλλά αποτέλεσαν και τον κορμό της διαδικασίας νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας και προσέδωσαν σε αυτή τη διαδικασία τα ιδιαίτερα «ελληνικά» χαρακτηριστικά της.
Είτε πρόκειται για τους συνδικαλιστές που υιοθέτησαν αμαχητί τη γλώσσα του κοινωνικού διαλόγου και της ταξικής συνεργασίας οδηγώντας τα συνδικάτα στη σημερινή τους αποδιοργάνωση και αδράνεια, είτε για το μεσαίο και μικρό πολιτικό προσωπικό που όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε, αλλά υλοποίησε όλα αυτά τα χρόνια τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βεβαίως, τα παραπάνω δεν θα είχαν και πολύ μεγάλη σημασία αν είχε παρατηρηθεί ριζική μετατόπιση στις πολιτικές αντιλήψεις αυτής της μερίδας, του λεγόμενου «σοσιαλιστικού χώρου».
Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς μια πατριωτική ρητορική που στοχεύει στην απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά του Μνημονίου και της υποτέλειας, δεν παρατηρείται κάποια βαθύτερη μετατόπιση. Και τούτο σημαίνει ότι ναι μεν είναι ευκταία η συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου με τις δυνάμεις αυτές στον βαθμό που παίρνουν τις διακηρύξεις τους στα σοβαρά, πράγμα που ερίζεται, αλλά αυτό το κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς παρατηρείται μια μετατόπιση της ηγεσίας του Συνασπισμού, η οποία συνιστά και μια σχεδόν ριζική τομή με την προηγούμενη πολιτική του κόμματος. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Συνασπισμού θυσιάζει τη διαδικασία ενοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στον βωμό της σύγκλισης με τον σοσιαλιστικό χώρο.
Αυτή η επιλογή συνεπάγεται και μια αντίστοιχη αλλαγή προοπτικής σε ό,τι αφορά τη θέαση της κοινωνικής κίνησης. Τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα είχε δοθεί στο επίπεδο των κινημάτων και της αλλαγής των ταξικών συσχετισμών στο οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Αυτό προφανώς δεν σήμαινε ότι ο χώρος παραγνώριζε τη σχετική αυτονομία του πολιτικού επιπέδου.
Ουδείς αρνούνταν ότι μια απότομη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επιταχύνει τη διαδικασία μετατόπισης του οικονομικού και ιδεολογικού συσχετισμού. Ούτε, βεβαίως, εξέλιπαν οι αμιγώς πολιτικές πρωτοβουλίες. Η προτεραιότητα, όμως, δινόταν στο κίνημα και όχι στις κινήσεις τακτικής εντός της πολιτικής – κοινοβουλευτικής σκηνής. Αυτή η προτεραιότητα του κοινωνικού έναντι του πολιτικού, αν μια τέτοια έκφραση είναι δόκιμη, φαίνεται ότι ανατράπηκε ή ότι εν πάση περιπτώσει ανατρέπεται.
Πρόκειται για μια κίνηση με τεράστιες πολιτικές συνέπειες, πρόκειται στην κυριολεξία για μια ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν μας, για μια επιστροφή στην πολιτική του Συνασπισμού της δεκαετίας του ’90. Η αντίληψη ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν με συμμαχίες κορυφής, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές διεργασίες είναι αυτή που όρισε τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας γραμμής σε αυτές τις εκλογές.
Και τα αποτελέσματά της ήταν η περαιτέρω αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, το σπάσιμο των δεσμών μας με μερίδες της νεολαίας που με μεγάλη δυσκολία είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια, η αποσυσπείρωση των μελών του κόμματος και τέλος η απογοήτευση πολλών αριστερών που στράφηκαν σε συνδυασμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί συνέβη. Ίσως είναι ώρα για μια νέα επιστροφή, αυτή τη φορά στο πρόσφατο παρελθόν μας.
Δεξί ρυάκι, ανατρίχιασε το αριστερό μου αυτί από το άρθρο του πρώην γραμματέα. Για να αντιδρούν έτσι τα παιδιά του Μπαλτά, κάτι λάθος έκανε ο καθηγητής. Ήταν εντυπωσιακή κατά τα άλλα η μαζική παρουσία στελεχών της ν. ΣΥΝ στο ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου. Πρώτα διαφώνησαν δημοσίως για την ψυχή της μαμάς αριστεράς και μετά έγιναν περισσότερο δημοσίως υποψήφιοι για το καλό του μπαμπά κόμματος.
δεν μπορω να ακουω άλλο για συν.κάτι παθαίνω.μου ανεβαίνει η πίεση.ούτε νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει πορεία.
πρεπει να εγκαταλείψουμε τον συν, πρίν αυτός μας παρασύρει στο τέλος του.
Έτσι πρέπει και άμεσα. Ιδέες επαναλειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ να απορριφθούν από όλους μας.
Άντε να παίξουν μπάλλα και κεντροπολιτικά οι ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ να γελάσει ο κάθε πικραμένος. Πολύ έπαρση κ αλαζονεία αναγιγνώσκω στα μηνύματά σας. Για να σας δούμε κ σας. Αν κ το αποτέλεσμα είναι μάλλον προδιαγεγραμμένο. Μιλήστε στην κοινωνία έτσι, κ αν δεν πάρετε τον πούλο άμεσα να μην…Φιλιά,ένας άνενταχτος Συριζίτης