Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη 29/05/2011
Posted by the left and the crisis in Πολιτική επικαιρότητα.Tags: Αγανακτισμένοι, Real Democracy
trackback
Πολλά dislike για την αριστερά
Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.
Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!
Ε όχι.
Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.
Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.
Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.
Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»
Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.
Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε στην πιάτσα η συγκέντρωση της Τετάρτης έπεσε ειρωνία. Το καλό βέβαια με το facebook είναι ότι μπορείς να σβήσεις τα σχόλια που έκανες. Κι έτσι τα φαρμακερά σχόλια για τους απολίτικους, ελληναράδες, γηπεδοχουλιγκάνους, αγανακτισμένους ΟΝΝΕΔίτες, φασιστικά αποβράσματα, αλλά και φλώρους της πλατείας Συντάγματος, εξηφανίσθησαν και δώσαν τη θέση τους σε παραινέσεις παρέμβασης και εμπλοκής.
Ο ΣΥΝ στραβοκατάπιε τους Ταχρείους, το Κοκκινοπράσινο κάνει ότι δεν βλέπει τις ελληνικές σημαίες και δεν ακούει το βάρβαρο «και α και ου γαμώ το Δουνουτου», ο Τσίπρας έκανε και φιλική δήλωση διότι σου λέει τι έχω να χάσω; Φασούλι το φασούλι ανεβαίνει το ποσοστό. Κι εκεί που την πρώτη μέρα η ΠΓ του ΣΥΝ μέτραγε πόσες ελληνικές σημαίες κουνιούνται στο Σύνταγμα, ο όγκος των αγανακτισμένων, αλλά και η εξαιρετικά πολιτική συνέλευση της πλατείας, έδωσε το πρόσταγμα: Μετάαααααβολή!
Ο ίδιος ο προσφιλής μου Δημοσθένης αφού προβληματίστηκε από το συμβάν (εδώ μιλάμε πάντα με όρους Μπαντιού), κι αφού βεβαίως γκρίνιαξε διότι οι συγκεντρωμένοι δεν πάνε έξω από το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος, απεφάνθη ότι: «Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια». Οι αναγνώστες του Red Notebook ήταν ήδη τόσο ανατριχιασμένοι με τους αγανακτισμένους που έλουσαν τον Δημοσθένη με χαρακτηρισμούς. Ξεχνούν ότι και ο οπορτουνισμός θέλει την οξυδέρκειά του.
Όμως το ρεσιτάλ της πολιτικής αρχών εδόθη από την επαναστατική αριστερά. Στην αρχή χέσιμο με τη σέσουλα, μετέπειτα ένας κάποιος (ψιλός) προβληματισμός και τέλος κλιμάκωση της παρέμβασης με τη μαζική μπούκα στη Συνέλευση το Σαββατόβραδο. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω θύμιζε εισβολή Ούννων σε μια κατά τα λοιπά ανθρώπινη διαδικασία. Περικύκλωσαν το προεδρείο, απαιτούσαν το λόγο πριν τους κοινούς θνητούς μαλάκες, βούτηξαν τα μικρόφωνα και θυμηθήκαμε όλοι την ωραία εποχή της Πισικάπα.
Τα συνδικάταααα ούρλιαζε ο ένας. Γενική απεργίαααα βράχνιαζε ο άλλος. Πολιτικό πλαίσιοοο γκάριζε ο τρίτος. Για καμιά ώρα η πλατεία έμοιαζε με φοιτητική συνέλευση τριανταπεντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων.
Συνάδελφοι έλεγε ο ένας νομίζοντας ότι μιλάει στου Γκίνη. Σύντροφοι απαντούσε ο άλλος νομίζοντας ότι μιλάει στην ΟΒα του. Παιδιά ηρεμία ίδρωνε ο συντονιστής νομίζοντας ότι μιλά σε φυσιολογικούς ανθρώπους.
Είχε προηγηθεί ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων ο οποίος αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος μαζεμένος και να μην πάει η μαχόμενη κι από τα κάτω συνδικαλιζόμενη αριστερά να δώσει τη σωστή γραμμή. Τι διάολο πρωτοπορία είμαστε άμα αφήνουμε τους απολιτίκ φλώρους του real-democracy να διεξάγουν μια συνέλευση χιλιάδων ανθρώπων;
Να πάμε να τους επηρεάσουμε έλεγε ο ένας. Να πάμε να τους προστατεύσουμε έλεγε ο άλλος. Να πάμε να τους πολιτικοποιήσουμε έλεγε ο τρίτος. Και δεν εβρέθη κανένας θαρραλέος να συνοψίσει την γραμμή σε μια φράση: Να πάμε να τους διώξουμε… Εκεί ήταν το ζουμί.
Τέτοιες ώρες σκέφτεσαι στα σοβαρά: Μήπως αν έλειπε η αριστερά τα πράγματα θα ήταν καλύτερα;
Κι αναγκαστικά σε πιάνει μια μελαγχολία. Κανένας από την αριστερά δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Κανένας δεν προβληματίστηκε από αυτή την αδυναμία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την απαξίωση και τη στοχοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και όλης της Βουλής. Κανένας δεν έμαθε. Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν. Στην καλύτερη στάθηκαν αμήχανοι και είπαν «έτσι είναι τα αυθόρμητα κινήματα». Και στο τέλος μπούκαραν να δώσουν τη γραμμή.
Δεν θέλει πολύ να καταλάβεις πως όπου δεν σκάει το χημικό του Ματατζή, σκάει η βλακεία του αριστερού.
Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ 
Καλώς σε ξαναβρήκαμε!
kalos ton,mas eleipses
kai otan den grafis nomizo pos mono ego ta skeftome ayta kai etoimazome na zhthso voithia apo ton psixiatro
Νάσαι καλά που μας ξανάρθες!
Πάνω που συζητάγαμε για μιά κηδεία(?) ΣΥ….
ρε φίλε! Εντάξει, αλλά είναι κρίμα στην αριστερά να λέμε ψέμματα μεταξύ μας. Είναι φανερό ότι η λογική του ΚΚΕ και της ΚΝΕ διαπερνάει και τα καλύτερα παιδιά. Για αυτό ο κόσμος σιχαίνεται την αριστερά, γιατί βλέπει σε αυτήν η πολιτική να γίνεται με τους ίδιους άσεμνους και ανήθικους τρόπους που την κάνουν οι αστοί. Για αυτό στο Σύνταγμα δε θέλει κομματικές σημαίες… Ποιά είναι η διαφωνία μου που με κάνει να ενίσταμαι… μα το χυδαίο ψέμμα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προσπαθούσε για ένα κίνημα στην πλατεία Συντάγματος…. Ήταν αντίθετα από την ημέρα που ξέσπασε η αιγυτπιακή εξέγερση στα κεντρικά συνθήματα των Πρωτοβάθμιων και σε όλα τα κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν υπήρξε διάλεξη που να μην έγινε αναφορά για μια τέτοια προσπάθεια και φυδικά όλα τα εσωτερικά κείμενα όων των οργανώσεων…. Γιατί δεν το κατάφερε η αριστερά; Γιατί η αριστερά έχει πολλά ακόμα να μάθει και ευτυχώς που πολλές φορές ο κόσμος είναι πιο μπροστά από αυτήν. Τέλος πάντων, όταν κάνουμε κριτική τουλάχιστον να μην επιτρέπουμε την πολιτική εμπάθεια να μας κατακλύζει…
Καταρχήν στην αριστερά λέμε γενικά ψέμματα, οπότε δεν είναι παλαβό που λέμε και ψέμματα μεταξύ μας. Ενίοτε πέφτει και κάνα χέρι ξύλο. Σύντροφοι όμως είμαστε, άλλωστε και στις καλύτερες οικογένειες μπορεί να πέφτει πού και πού κάνα μπερντάκι.
Τώρα στο θέμα μας: θα ήθελα να με παραπέμψεις σε κάποια ανακοίνωση, ή κάλεσμα, ή άρθρο, ή νύξη, ή υποψία, ή ανείπωτη σκέψη από τον χώρο της Ανταρσύα που έβλεπε θετικά το «πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα». Να σου θυμίσω ότι στην απεργία του Φλρβάρη είχε τεθεί το θέμα από το διαδίκτυο και ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν.
Νάσαι καλά!!
Πάντα τα κείμενά σου έχουν φοβερό χιούμορ και πολιτική οξυδέρκεια αλλά αυτό είναι αριστούργημα. Το αναδημοσιεύω…
Ρε φίλε σε παρακαλώ πολύ μην ξαναεξαφανιστείς.
Όταν σε διαβάζω διπλώνω στο γέλιο. 10 χρόνια νεότερος σου λέω.
Φίλε Συριζίτη welcome back! Δεν σε διάβασα ακόμα, δεν έχει σημασία…Βασικά χαίρομαι που είσαι καλά στην υγεία σου, γιατί με τόσον καιρό αποχή ανησυχούσα λίγο…θα σε διαβάσω και μετά θα σε χτυπήσω αλύπητα! (νάσαι καλά!)
Ρε φίλε, τι να κριτικάρω; Συμφωνώ σε όλα! Μόλις γύρισα απο Σύνταγμα (Ζώ έξω, αλλά αυτές τις μέρες έτυχε να είμαι Αθήνα)…Κάθησα ώρες…Στην αρχή πέρασα από την συνέλευση, καλούτσικα ήταν αλλά βαρέθηκα…Τα έχω ξανακούσει…και εισβολή αριστερών όπως είπες…Μετά όταν αραίωσε ο κόσμος και μπορούσες να περάσεις, πήγα επάνω στους μπροστινούς, στους «απολίτικους». Εκεί ήταν ένα πανηγύρι! Φοβερή ατμόσφαιρα, καταπληκτικός παλμός και ζωντάνια…Εκεί έκατσα…και κάποια στιγμή ακούω το καλύτερο σύνθημα των τελευταίων χρόνων! Απευθυνόταν στα ΜΑΤ και έλεγε: «ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΙΜΗ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΝΑΠΟΔΑ..ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ»…No comment!
Καλώς επέστρεψες!
100% μέσα έχεις πέσει!
και λίγα λες και λίγα λες και λίγα λες. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ότι χωρίς απεργία ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους (και συνεχίζουν με την απεργιολαγνεία); Ότι χωρίς την άκρως ξεκάθαρη και κρυστάλλινη άποψη για την ΕΕ δεν γίνεται τίποτα; Τέσπα. Φτιάχτηκαν χθες κάποιες θεματικές και είναι καλό που πέρα από την συγκέντρωση θα υπάρχει και συζήτηση και ζύμωση. Μην αφήσουμε τους αρρωστημένους (δεν μπορώ να το πω αλλιώς), να έρθουν να μας πρήξουν με κείμενα και σεντόνια και αναλυσάρες. Κάθε θεματική 5 βασικά αιτήματα, συζήτηση και εκδηλώσεις, να ανοίξουμε στο πάνω μέρος της πλατείας, να ανοίξουμε γενικά, να γίνει το Σύνταγμα κέντρο αγώνα, κέντρο συντονισμού αυτών που κινητοποιούνται, κέντρο ζύμωσης και συζήτησης που θα βγάλει 3-4 βασικά αιτήματα και όχι 200! Μην το κάνουν οι αριστεροί σαν τα μούτρα τους, σαν τα συντονιστικά συνελεύσεων φοιτητών με τα καπαρωμένα προεδρεία και τις επιτροπές κειμένων, σαν τον συντονισμό αριστερών πρωτοβάθμιων σωματείων. Οι αγανακτισμένοι δεν αγανακτούν μόνο με τον ΓΑΠ…
Δυστυχώς λες τα αυτονόητα. Αλλά οι «πρωτοπορείες» δύσκολα χαμπαριάζουν από αυτά. Και κυρίως οι αποτυχημένες. Τώρα ακούω τον σ. Βίτσα στο Κόκκινο. Οπότε όπως καταλαβαίνεις μπλόκαρα ή καλύτερα αηδίασα. Γεια χαρά σου και σ΄ευχαριστώ.
– Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει την ανάπτυξη της πάλης των εργαζόμενων και της νεολαίας σε έναν αποφασιστικό αγώνα διαρκείας, με όλες τις δυνατές μορφές, από τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις μέχρι την μαζική, ειρηνική παραμονή στις πλατείες, για ένα πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσει το βάρβαρο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», να φύγει η άθλια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όλο το σάπιο πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο που μας έφτασε ως εδώ.
Από κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Αυτό το κείμενο αν δεν κάνω λάθος κυκλοφόρησε μετά την 25η Μαίου
ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΚΙ Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΧΑΣΜΑΤΩΝ
Στην Ελλάδα η Αριστερά δεν πήρε την εξουσία. Οι αριστεροί όμως την πήραν! Η Κίρκη του συστήματος μεταμόρφωσε τους συντρόφους σε γουρούνια που έκαναν τον κήπο μας στάβλο. Μπορείτε να τους συναντήσετε στους υπουργικούς θώκους, στις βουλευτικές καρέκλες, στις διευθύνσεις των οργανισμών, των εταιριών που λυμαίνονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ. Κοιτάζω τα πρόσωπα αυτά (την γενιά μου, για να τα λέμε όλα) κι ακροβατώ ανάμεσα στην ενοχή που με κάνει να ντρέπομαι να πω ότι ήμουν κι εγώ εκεί πιτσιρικάς, όταν το μικρόφωνο το είχε η… Δαμανάκη. Και την οργή για την προδοσία πρώτα απ’ όλα της ίδιας της γενιάς αυτής, των αξιών, των οραμάτων και της ηθικής, όσων αυτοί σώριασαν σε ερείπια στη επέλαση τους προς την εξουσία και το παραδάκι, πριν το βουλιμικό τους παραλήρημα μεταβάλλει σε ερείπια την ίδια την πατρίδα. Πριν την αποικιοποίηση της χώρας προηγήθηκε η αποικιοποίηση της σκέψης των ελλήνων. Το πιο φανερό σύμπτωμα ήταν ο καταναλωτισμός, όταν η αξιοπρέπεια εξαργυρώθηκε με ένα εξοχικό, ένα SUV, το lifestyle, και βέβαια όταν ο δρόμος για όλα αυτά ήταν να είναι αυτά τα κριτήρια της επιτυχίας ή ακόμα περισσότερο της ευτυχίας. Έτσι η πουστιά έγινε μαγκιά και χάθηκε η μπάλα. Όλη αυτή η κακογουστιά που είδαμε στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών το 2004, όταν μας έπεισαν ότι «ισχυρή Ελλάδα» είναι το κιτς του ονείρου της Γιάννας.
Υπήρχε όμως και κάτι άλλο: οι ίδιες οι ιδέες και οι συλλογικές αξίες έπρεπε να ξεθωριάσουν. Έτσι αυτοί οι κύριοι και κυρίες ανέλαβαν μέσω των μηχανισμών που προάγουν την κοινωνική συνείδηση, της παιδείας και της ενημέρωσης, να μας πείσουν ότι οι συλλογικές ταυτότητες δεν είναι παρά μια κατασκευή, η ιστορία μια αφήγηση, δεν είμαστε παρά άτομα σε μια τροχιά που εμείς νομίζουμε ελεύθερη, την στιγμή που οι εξουσιαστές ορίζουν τις παραμέτρους. Το «εμείς», το κάθε εμείς, ταξικό, εθνικό, φύλου, πετιέται σαν συσκευασία μιας χρήσης. Το σύστημα μας θέλει έτσι, άτομα στα σκοτάδια ενός οργουελιανού εφιάλτη, μιας γραμμής παραγωγής που κατασκευάζει συνειδήσεις και συμπεριφορές κατ’ όνομα ελεύθερες αλλά απελπιστικά όμοιους, ιδανικούς, ομοιόμορφους καταναλωτές ιδανικών, ομοιόμορφων, πλανητικών εμπορευμάτων. Και οι μισθοφόροι της εξουσίας, οι πρώην αντίπαλοι της που ξεπουλήθηκαν, πρωταγωνιστούν στη μεταμόρφωση που επιχειρεί να κάνει όλους σαν τα μούτρα τους: Αν όλα είναι θέμα ανάγνωσης κι ερμηνείας δεν υπάρχει προδοσία, δεν υπάρχει ιστορία ή συνείδηση να τους δικάσει, όλα αποσυντίθενται στην χωματερή του θαυμαστού καινούργιου κόσμου. Αυτός ο σύγχρονος μηδενισμός διαπερνά όλο το φάσμα, από την εξουσία ως την αντεξουσία, κι είναι ένας από του παράγοντες που δεν αφήνουν να ανθίσουν οι «μεγάλες ιδέες» που χρειάζονται για να καρπίσουν νέα νικηφόρα κινήματα. Ιδέες όπως δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, σεβασμός στην ιστορία. Το κόκκινο δραπέτευσε μαζί με το γαλάζιο, αυτό που βλέπουμε στις σημαίες, τις λέξεις και τα πανό όσων κατά φαντασία αντιπολιτεύονται ένα σύστημα, αφού πρώτα δεν μπόρεσαν να αλλάξουν από τα μέσα, δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός της παλιάς, ξεχασμένης γιορτής της ελευθερίας. Η γιορτή όμως σήμερα ξαναρχίζει, οι πλατείες γεμίζουν κι αυτά μπορεί να είναι τα πρώτα βήματα μιας πορείας για να ανακαλύψουμε πάλι τις «χαμένες αισθήσεις και δυνατότητες» του «εμείς». Μιας πορείας που θα’ ναι μακρά, αναγκαστικά, καθώς η σαπίλα δεκαετιών δεν καθαρίζει σε μια μέρα.
Θέλω να πετάξω από πάνω μου το στίγμα που είναι δικό μου όσο το δημόσιο χρέος είναι δικό μου. Θέλω να κοιτάξω στα μάτια όλους αυτούς τους νέους (ανεξάρτητα από ηλικία, καθώς υπάρχουν νέοι που ποτέ δεν γερνούν και νέοι που γεννήθηκαν γέροι) και να μοιραστούμε όσα μας πόνεσαν, σκληροί απέναντι στην μνήμη, ώστε να σβήσουμε τα ψέματα και να ξαναβρούμε την αμμουδιά που έκρυψε το τσιμέντο. Η γενιά της μεταπολίτευσης με όσα έκανε κι όσα δεν έκανε, έχει εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο. Πριν προσφέρουμε όμως λουλούδια στους επαναστάτες που απότυχαν μένει κάτι ακόμη: Υπάρχει μια σκυτάλη βιωμάτων και εμπειριών. Μπορούμε να την δούμε να αλλάζει χέρια ή να την αφήσουμε να αιωρείται, μέχρι που η αδυσώπητη βαρύτητα την ρίξει στο χώμα.
http://www.real-democracy.gr/el/%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD
Ο μύθος πως » η Αριστερά κυβερνάει τη χώρα από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα» (άρα έχει και την ευθύνη για ότι συνέβη) δεν είναι κάτι το πρωτότυπο.
Ο λόγος προφανής: διάχυση ευθυνών, «μαζύ με τα ξερά να καούν και τα χλωρά», και η επικαιροποίηση της παροιμίας του Αισώπου «της αλεπούς με την κολοβή ουρά που παρότρυνε και τις άλλες να κόψουν τη δική τους για να γίνουν πιό όμορφες».
Αν βάλει κανείς στο google το «Αριστερά κυβερνάει τη χώρα» ή μερικούς συνδυασμούς του, θα διαπιστώσει πράγματι, ότι Μαρίνοι, Ανδριανόπουλοι, Γιανναράδες, Πρετεντέρηδες, Καψήδες και μύριοι όσοι συστημικοί αρθογράφοι και παπαγαλάκια, δεν έχουν στιγμή σταματήσει να προπαγανδίζουν ότι » η Αριστερά ευθύνεται για όλα μιά και ποτέ δεν έχει ξεκολλήσει από τους κυβερνητικούς θώκους»
απ’το 1974 και μετά (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Κουναλάκης, Μπίστης,Φιλίνη,Βούγιας,Μπιρμπίλη κ.α.) , επί χούντας με τους ανανήψαντες «αριστερούς» (Γεωργαλάς, Σ.Κωνσταντόπουλος, κ.α.), πιό πριν π.χ. Τσιριμώκος κλπ, αλλά και σήμερα όταν αρκετοί απ’ αυτούς «ξερογλύφονται» με το «μέλι» και το αλισβερίσι της εξουσίας (Κουβέλης,Μαργαρίτης,Χ»σωκράτης..).
Ναι! Όσο είναι αλήθεια ότι οι παραπάνω ανήκαν και ανήκουν σε αριστερούς σχηματισμούς, με ή χωρίς εισαγωγικά, και αφίνουν μελανά στίγματα, εξ’ίσου αλήθεια είναι ότι πλην της ολιγόμηνης περιόδου 1989, ουδέποτε κόμμα της αριστεράς άσκησε θεσμική κυβερνητική εξουσία. Και δεν μπορούμε να ταυτίζουμε τα πρόσωπα με τις συλλογικότητες.
Και ούτε είναι καθόλου δίκαιο και σωστό να ταυτίζεται η Αριστερά των αγώνων, της αυταπάρνησης, των θυσιών, (και των λαθών..) στην οποιαδήποττε έκφανση της, με τις μερικές δεκάδες ίσως και εκατοντάδες «ρετάλια», που κατά καιρούς πέρασαν από εκεί, και μάλιστα ελάχιστοι σε κορυφαίες ηγετικές θέσεις και μετά «μήδισαν», με τις δεκάδες χιλιάδες στελεχών και τα εκατομμύρια μελών-οπαδών και φίλων που με ανιδιοτέλεια-αυταπάρνηση και βαρύτατο προσωπικό τίμημα παρέμειναν και παραμένουν να φυλάνε Θερμοπύλες.
Η ισοπέδωση κατά τη γνώμη μας, είναι ότι το χειρότερο, ιδίως στους δύσκολους καιρούς, με τους ωραίους και ηρωϊκούς αγώνες που δίνουμε όλοι σήμερα στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας για την επιβίωση και την ανόρθωση του λαού μας.
Βολικό, πολυ βολικό να λές πως φαταίνε αυτοί που πρόδωσαν. Το ότι πρόδωσαν το αναφέρω κι εγώ όμως δεν αναιρεί το γεγονός οτι «εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί» όπως θα έλεγε άλλος ένας προδότης, ο Σαββόπουλος. Αν δεν καταλάβουμε ότι η αυτοκριτική πρέπει να πάει πιο βαθιά από την αγιογράφηση αυτών που μείναν όρθιοι αλλά σιωπηλοί κι ανήνποροι να εμποδίσουν αυτό που έμπαινε από τις ρωγμές των ιδεολογικών μας οχυρών. Αν το μόνο που έχουμε να πούμε στους καινούργιους που απαντάμε στις πλατείες είναι «κοιτάξτε μας, εμείς δεν είμαστε ο Τσιριμώκος», φοβάμαι ότι δεν έχουμε να τους δώσουμε κάτι χρήσιμο. Ισοπέδωση είναι και το μανιχαιστικό σχήμα καλοί – κακοί, σημαιοφόροι – ριψάσπιδες. Η μετάλλαξη των αριστερών, των διανοούμενων κυρίως, είναι ένα φαινόμενο με τοπικές και παγκόσμιες εκφάνσεις, ας μην αραδιάσω ονόματα μεταμεσονύκτια. Τι ελπίζω; Το είπε κάποια της γενιάς στην οποία αναφέρομαι:
«Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να ‘ρθει…»
Μαρίνα (κατα κόσμον Ρένα Χατζηδάκη), Κατάσταση Πολιορκίας, φυλακές Μπουμπουλίνας, 1973
…ίσως τότε τα παιδιά σου μαζί με όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό,
μια στιγμή πριν απ’ το χάος…
YPEROXO!!TA LES TELIA!ENTELI ARISTEROS GIA MENA EINAI MONO OPOIOOS DEN FAIRETAI ETSI OPOS PERIGRAFEIS!
Φιλε συντακτη,
Με εκπλησσει το ποσο ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ μαζι σου, αν και μυριζομαι οτι εχουμε διαγραψει διαφορετικες πορειες στη ζωη μας (εγω δεν ημουν ποτε μεσα στο ΣΥΡΙΖΑ-αν και πλησιασα πολυ να γινω μελος,στις καλες μερες του Αλεκου…πρωτοετης ων! Εσυ υποθετω πως ησουν)
Τελικα δεν εχω καταλαβει τι εισαι/κανεις τωρα, και κατα ποσον εισαι μεσα ή εξω απο το κομμα. Αν παντως εισαι ακομα μεσα και μιλας με τετοιο ρεαλισμο και κριτικη διαθεση για τους «δικους σου», πραγματικα σε θαυμαζω…
Ομολογω πως προσωπικα δε συμπαθω τη φαση του Συνταγματος, αλλα αλλο τοσο δε συμπαθω και τα λυσασμενα κομματοσκυλα. Προσωπικα σεβομαι το δικαιωμα ανθρωπων να διαδηλωσουν ΧΩΡΙΣ κομματα μια φορα. Θα χαιρομουν αν μαζι με τις κομματικες κατεστελναν και τις γαλανολευκες σημαιες…Ισως τοτε να πηγαινα κι εγω καμια βολτα απο ‘κει
Φίλε Φυγόκεντρε
Κι εμένα με εκπλήσσει που ταυτίζεσαι μαζί μου καθότι ως γνωστόν όπου βρίσκονται 2 αριστεροί αναπτύσσονται 4 απόψεις. Εγώ υπήρξα και στο κόμμα και στο Κόμμα (ένα είναι το Κόμμα) και να σου πω την αλήθεια ουδόλως μετανιώνω. Προς το παρόν υποθέτω ότι είμαι ακόμα γραμμένος στα κατάστιχα του κόμματος διότι «δεν είναι στην κουλτούρα μας οι διαγραφές», οπότε όσο και να γκαρίζεις τη ζαχαρένια σου χαλάς. Πάω και ψηφίζω και για ευρωβουλευτή άμα λάχει, βλέπω φίλους, κάνουμε πλάκα, πίνουμε τσίπουρα κοκ. Κι όσο για την κριτική διάθεση για τους «δικούς μου» μη νομίζεις. Άλλοι που είναι πιο μέσα από μένα ρίχνουν τόσο μπινελίκι που τρώνε κι οι κότες. Άλλωστε από τότε που φύγαμε από το ΚΚΕ, το ρίξαμε στον κυνισμό και δεν μας τρομάζει τίποτα.
Στην Πλατεία του Λευκού Πύργου συμβαίνουν πρωτόγνωρα πράγματα! Με τα μάτια μου είδα την Νεαρή Αξιωματικό της Αστυνομίας (και οι 3 λέξεις με κεφαλαίο- γιατί έτσι τους αξίζει) καιτον μεσήλικα Κύριο Πολίτη (πάλι κεφαλαία- αξιοπρεπής Κύριος του εαυτού του)εκ των «διοργανωτών» να συνομιλούν ως άνθρωποι. Η Αξιωματικός ζητούσε ευγενέστατα, από τον Κύριο, εφόσον η συγκέντρωση αποφάσιζε να κλείσει το δρόμο, να ενημερωθεί για να κάνει τις ενέργειες, ούτως ώστε να μη εγκλωβιστούν οι οδηγοί που έρχονταν με τα αυτοκίνητα τους από την Νίκης! Και ο Κύριος της απαντούσε: «Μη στενοχωριέσαι Κοπέλα μου, στο υπόσχομαι ότι θα σε ενημερώσω άν χρειαστεί».
Ξαναβρίσκουμε το Φιλότιμο μας, την κοινονικοποίηση μας, τον Πολιτισμό μας! Λέμε πάλι Αλήθεια και όπως γράφει ο Howard Zinn » δεν υπάρχει πιο επαναστατική πράξη από το να λες την Αλήθεια». Αυτό είναι το (κατ’ αρχάς) όφελος των «πλατειών» …Και η «Αριστερά» ουραγός, παρείσακτη,μίζερη, να ψάχνεται για να κάνει, μέσα και με τους ανθρώπους που την έχουν (ας μου επιτραπεί) κυριολεκτικά χεσμένη, την «επανάσταση»!
Αυτό υπάρχει από τον προηγούμενο Γενάρη.
http://23flevari.wordpress.com/
Αγαπητέ Θ.Τ. 30/05/2011
Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση σου για τις δικές μας ευθύνες, που δεν κάναμε ότι έπρεπε, αν μπορούσαμε, «για να μην επωασθούν» οι άθλιοι «αυτοί που πρόδωσαν».
Όμως το ερώτημα ήταν πολύ ευρύτερο από την παραπάνω απάντηση: «Το ότι η Αριστερά κυβερνούσε (-ά) αυτή τη χώρα», όπως βαράνε όλα τα σφυριά του συστήματος, σε 24ωρη βάση.Για να αποσείσουν-μοιράσουν τις ευθύνες τους.
Ε όχι λοιπόν δεν κυβερνούσε ούτε κυβερνά η Αριστερά και δεν είναι δίκαιο να χρεώνεται για τις πράξεις απ’τα όποια ρετάλια πέρασαν από εκεί..
Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, άπαξ δια παντός, και ας ακολουθήσει η βαθειά αυτοκριτική, το γκρέμισμα των αγιογραφήσεων, ο βαρύς καταλογισμός ευθυνών και λαθών.
Όχι όμως και το δέντρο να κρύψει το δάσος.
Σεβόμενοι τα ιερά και όσια της καθ’ ημάς αριστερά ας αφήσουμε τα φλιναφήματα και τα’ αστειάκια και ας απαντήσουμε στο κυρίαρχο δίλλημα, που έβαλε η ίδια η ζωή? ΠΑΝΩ η ΚΑΤΩ στη πλατεία? Τι να κάνω ρε παιδιά, που μ’ αρέσει η Κική μ’ αγαπώ και τη Κοκό? Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει του γνωρίζω ότι σε παλαιότερο δίλημμα (της ..ζωής, που λέγαμε) είχα απαντήσει «εσωτερικού» ενώ μου αρέσει πολύ και το γήπεδο.
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/05/indignados.html
Y.Γ.
Από ότι βλέπω, σε νέα ύψη πετάνε οι προβληματισμοί της «ανανεωτικής» κλπ κλπ «αριστεράς». Αφού χλέβασε σαν απαρχαιμένο το κομμουνιστικό ιδεώδες, τώρα το κάνει και για την όποια αριστερόστροφη σκέψη στο σύνολο της. Δεν παύετε να με εκπλήσετε ευχάριστα!
Τι να σας πώ. Διαβάζοντας το κείμενο το…καταδιασκέδασα, ενα χιούμορ που σπάει κόκκαλα. (Ισως της Αριστεράς). 😆
υγ. Δεν διάβασα τα σχόλια, ισως θα αξιζε.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως συμφωνώ σε όλα με το δια ταύτα του κειμένου σε ότι αφορά τη μαλακία που δέρνει την Αριστερά.
ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ…
Ας μην ήμαστε τόσο εύκολοι να δίνουμε δίκιο στον κόσμο για την απαξίωση που δείχνει στην Αριστερά, ως τμήμα του πολιτικού συστήματος. Ακόμα και υπόδειγμα αγωνιστικότητας και σεμνότητας να ήταν η ελληνική Αριστερά, ο κόσμος πάλι θα μας απαξίωνε.
Γιατί;
Γιατί πολύ απλά αυτό που πρότεινε η Αριστερά και το εργατικό κίνημα, ήταν πάντα μια συνέχεια και ένα πλαίσιο (οργανωτικών πρακτικών) στον αγώνα, το οποίο πολλές φορές γίνεται και βαρετό αλλά αποτελεί όρο επιβίωσης σε περιόδους μη-κινηματικής έξαρσης.
Και το πλαίσιο αυτό,είναι πολύ κουραστικό για όσους βρίσκονται στην «πάνω» πλατεία και tres banal για τα κινηματικά τυπάκια στην «κάτω» πλατεία.
Προς θεού το ξαναλέω. Ούτε το δαχτυλο πρέπει να κουνάμε σε αυτόν τον κόσμο ούτε να πάμε τους φορέσουμε γλυκά – γλυκά το σομπρέρο.
Αλλά και εμείς μην παλαντζάρουμε μεταξύ της αγωνιστικής αυταρέσκειας και του αυτομαστιγώματος.
Κι εμένα μου λειψες, αλλά το σημερινό είναι άνω ποταμών! Μπορεί να συμφωνώ με το συμπέρασμα (ότι όντως η Αριστερά είναι ικανή να τα κάνει μαντάρα) όμως δεν καταλαβαίνω από πού είναι η πληροφόρηση που λες από πάνω. Κρίμα που δεν με έχεις φίλη στο facebook για να δεις σχόλια θετικά ήδη από την προηγουμένη! Ο Συντονισμός Σωματείων, θυμίζω, για όποιον δεν το ξέρει, στις 2 τελευταίες απεργίες πρότεινε να μείνουμε σύνταγμα -και προσπάθησε να το υλοποιήσει. Στη μία περίπτωση τα κατάφερε μετά από πολλά δακρυγόνα κ.λπ., αλλά λάκισε ο ίδιος ο κόσμος (εκτός από όσους λάκισαν γιατί μισούν τον Αλαβάνο…), την άλλη φορά πάλι ήμασταν στο Σύνταγμα για πολλή ώρα, αλλά μετά πήραν στο κατόπι την Πανεπιστημίου και είχαμε τα γνωστά με τους τραυματίες, οπότε διαλύθηκε και το σύνταγμα.
Τη Δευτέρα το βράδυ συνεδρίασζε η συντονιστική του συντονισμού και πήρε απόφαση να πάμε στο Σύνταγμα -κι αυτό για όποιον δεν το ξέρει. Δεν βγήκε και ανακοίνωση, βέβαια, αλλά οι ίδιοι οι διοργανωτές δεν θέλανε άλλου τύοπυ καλέσματα και το σεβαστήκαμε όλοι. Και όσες οργανώσεις της Αριστερα΄ς είναι στο Σύνταγμα, αυτό το σεβάστηκαν. Αν αυτό για σένα είναι μομφή, τι να πω…
Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: η αντίθεση μας διαπερνά όλους οριζόντια: είδα ΣΥΝασπισμένους να βρίζουν και άλλους να είναι στη συνέλευση και τη γραματεία. Τι ίδιο και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και Μέτωπο και ΡΙΖΑ κ.λπ.
Κι επειδή τα γραπτά μένουν, δες κι αυτό (με την ημερομηνία του) για να μην τρελαθούμε!
http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=2344
(να σου πω, δεν ξέρω τι έγραφε η Αυγή την ίδια μέρα…)
Ο ίδιος διαχωρισμός και παρακάτω: όποιος είναι εκεί από την πρώτη μέρα, αισθάνεται κομμάτι του κινήματος. Οι υπόλοιποι (από κάθε χώρο) θέλουν να το «καθοδηγήσουν».
Το σημαντικό με την πλατεία ξέρεις ποιο είναι; ότι δεν έχει σημασία ποιος ήσουν πριν πας, σημασία έχει ποιος γίνεσαι εκεί. Η πλατεία σου επιβάλλεται…
(εκτός εεξαιρέσεων, που αγγίζουν όλη την Αριστερά, δυστυχώς για όλους μας…)
Είναι σωστό να είμαστε άνω ποταμών, άσε που μου θυμίζεις τον ένα και μοναδικό ποταμό των επιτυχιών κλπ κλπ κι ένα δάκρυ κυλά στο μουστάκι μου. Όμως θα μου επιτρέψεις να επιμείνω, χωρίς να πω ονόματα. Στις 23/2 είχε τεθεί κυρίως διαδικτυακά να μείνουμε Σύνταγμα. Ο εκπρόσωπος του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων το απέρριψε ασυζητητί. Φυσικά έχει ελάχιστη σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που η αριστερά αντιλαμβάνεται την παρέμβαση. Από εκεί που έρχομαι εγώ παρέμβαση εννοούμε να του φορέσουμε ένα σομπρέρο δια της τηλεοπτικής εκπροσώπησης τουτέστιν της εκλογικής εξαργύρωσης. Από εκεί που έρχεσαι εσύ, παρέμβαση εννοείτε να του φορέσετε ένα σομπρέρο φέρνοντας όλη τη σωστή γραμμή, το σωστό πλαίσιο, τα σωστά αιτήματα και τις σωστές αιχμές, διότι «τα παιδιά δεν ξέρουν». Και τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Το Σάββατο βράδυ παρακολουθώντας τους αλαλάζοντες αριστερούς να πολιορκούν το προεδρείο, προσωπικά ντράπηκα.
Φυσικά υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Βρήκα έναν παλιό σύντροφο που τώρα είναι στο ΝΑΡ κι όταν τον ρώτησα «τι κάνεις» μου απάντησε «συγκρατώ τους δικούς μου να μην κάνουν μαλακίες». Τα δικά σου θετικά σχόλια στο fb τα είδα, δυστυχώς όμως είδα κι άλλα. Το παρόν ιστολόγιο μπορεί να μην έχει πολλούς αναγνώστες (είναι 6 σταθεροί και με τον ξάδερφό μου τον Φώντα είναι 7), και να ανανεώνεται ανά 6μηνο, αλλά διαθέτει άπαιχτο μηχανισμό υποστήριξης και πληροφόρησης.
Αγαπητέ «φτάνει πια» πουθενά δεν είπα ποτέ μου ότι η Αριστερά πήρε την εξουσία, όχι στον τόπο αυτό τουλάχιστον. Είπα ότι αριστεροί την πήραν. Το αν αποσχηματίστηκαν αφορά στο μετά, το τι εξαργύρωσαν αφορά στο πάντα.
Φιλικά
Απαιτώ να μάθω γιατί ο διαχειριστής μου έκοψε το τελευταίο σχόλιο.
Ευχαριστώ.
Στάκα ρε Τεό, εκτός από αγανακτισμένοι πρέπει να είμαστε και υπομονετικοί. Τώρα γύρισα από την πλατεία. Δεν είμαι κι ο Γιωργάκης να χω μαζί το αιποντ και το μπλακμπερι να πιάνω γουάι φάι για ρίαλ τάιμ μοντερέισιον.
Επισυνάπεται ο λόγος για τον οποίο δεν παρέστη η ΑΜ ο αρχηγός του ΣΥΝ, Αλέξιος (Τσίπρας) ο Α, στην διαμαρτυρία του Συνάγματος (σε αντιδιαστολή με τον ακατανόμαστο…)
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=619583&utm_source=twitterfeed_columnists&utm_medium=twitter&utm_campaign=AVGI
Αυτά να τα βλέπετε εσείς, γιατί «όλα είναι εύκολα» όταν «κάνεις πολιτική για τον εαυτό σου ή στην καλύτερη περίπτωση για την παρέα σου». «Όταν όμως σκοπεύεις να αντιπροσωπεύσεις πολιτικά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οφείλεις να είσαι συνετός, πολιτικά και δημοκρατικά υπεύθυνος.»
[…] Posted by syrizitis in […]
«Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν.»
Δεν ξέρω για την «πλειοψηφία» που ισχυρίζεσαι αλλά θεωρώ τον εαυτό μου Αριστερό και ούτε χλεύασα, ούτε απαξίωσα ούτε κορόιδεψα. Γιατί η Αριστερά είναι στάση ζωής πιο πάνω κι από πολιτική στάση και η Αριστερά σαν ιδέα δεν περιορίζεται στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Υπάρχει Αριστερά και σε χώρους που δεν έχουν υπόσταση τα «καπέλα» για να το θέσω και αλλιώς.
Δεν ξέρω τι κάνει η ενταγμένη, κομματικοποιημένη Αριστερά ( ανεξαρτήτως απόχρωσης) εσωτερικά αλλά για τους υπόλοιπους (τους «έξωθεν») έχει αποτύχει παταγωδώς ακριβώς γι’ αυτό το λόγο: τρέφει ταυτοχρόνως σχέση αγάπης και μίσους με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και ενώ υποτίθεται ότι είναι «επαναστατική», είναι ενταγμένη στους θεσμούς της και λειτουργεί με τους τρόπους που θεωρεί αποδεκτούς. Είναι μια αστικοποιημένη Αριστερά -εμπόρευμα δηλαδή και τίποτα περισσότερο.
Και αν σου περνούν υποψίες, δεν είμαι Αναρχικός ούτε κατά θέση ούτε κατά φύση (η μάλλον ιδιοσυγκρασία).