Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ

Από το “Καραμανλής Ή τάνκς” στο “Παπανδρέου ΜΕ ελικόπτερο”… 09/06/2011

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια προβληματική ιστορία για τους αριστερούς. Ειδικά για τη γενιά της μεταπολίτευσης που πάγωσε με το “Καραμανλής ή τανκς”, έφριξε με τους “γενίτσαρους” κι αποτρελλάθηκε με το Υπουργείο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Από αυτή την άποψη, ο Μίκης χρωστάει πολλά στον Χαρίλαο που συχνά πυκνά γέμιζε με νερό την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Οι αριστεροί θα ήθελαν ο πολιτικός Μίκης να είναι αντάξιος με τον συνθέτη. Δυστυχώς αυτά που η αριστερά καλώς θέλει, κακώς δεν γίνονται. (Ισχύει ενίοτε και το αντίστροφο: αυτά που καλώς γίνονται, η αριστερά κακώς δεν τα θέλει – όμως αυτό είναι μια πικρή ιστορία). Ο πολιτικός Μίκης ήταν ο ορισμός του οπορτουνισμού. Από υποστηρικτής του Ανδρέα μέχρι υπουργός του Μητσοτάκη, και από οπαδός της δεξιάς συνωμοσιολογίας, μέχρι Βελουχιώτης του αντιμνημονιακού αγώνα.

Επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού και τανάπαλιν, ο οπορτουνισμός έχει τα θετικά του. Άλλωστε τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και μάλλον τα στερνά του Μίκη είναι καλύτερα από τον ρόλο του τελάλη του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης.

Αυτό που σίγουρα μπορείς να πεις για τον Μίκη είναι ότι έπιανε το σφυγμό της εποχής. Σήμερα διδάσκει χάι κλας πολιτική επιστήμη, ίσως για αυτό κάνει τόση παρέα με καθηγητές Πανεπιστημίου. Για να το πούμε λαϊκιστί, ο Μίκης πήρε σώβρακα. Κάνει αυτά που θα έπρεπε να κάνουν άλλοι, καλύπτοντας το κενό που συνειδητά έχουν αφήσει.

Βγήκε ευθαρσώς και ανοικτά υπέρ των πλατειών, από την πρώτη στιγμή. Δήλωσε ότι το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έμοιαζε με τσίρκο. Ότι η θέση του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε αξιώματα δεν είναι στη Βουλή, αλλά στη φυλακή. Ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν εξαιρείται της ευθύνης. Ότι η Σπίθα δεν θα μπει στη Βουλή, θα είναι έξω και θα κάνει επανάσταση. Ότι “ είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουν τώρα”, ενώ η αριστερά υπόσχεται ότι “δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους” – κι ας την έχουμε ήδη χιλιοπληρώσει.

Και χθες κατέλαβε την πλατεία Αριστοτέλους ως ένας από τους δέκα εκατομμύρια συνιδιοκτήτες της Ελλάδας. Σύξυλος ο Μπουτάρης.

Την ίδια ώρα η Αλέκα προειδοποιεί ότι αν εγκαταλείψουμε το ευρώ θα είναι καταστροφή, και ο Αλέξης συμπληρώνει ότι αν εγκαταλείψουμε τη Βουλή θα είναι έγκλημα.

Θεωρητικά η αριστερά θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτική κρίση με διαδοχικές παραιτήσεις των βουλευτών της αφήνοντας σε χηρεία καμιά εικοσιπενταριά έδρες, προκαλώντας εκλογικές αναμετρήσεις στις βασικότερες περιφέρειες της χώρας, μετατρέποντάς τες σε δημοψήφισμα καταδίκης της κυβέρνησης και του μνημονίου 2, με στόχο την άμεση πτώση της κυβέρνησης και τουλάχιστον την αποτροπή της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου. Μετά θα μπορούσε να έρθει στην πλατεία.

Όλα τα παραπάνω, αν είχαμε μια αριστερά προσανατολισμένη στον ειρηνικό – κοινοβουλευτικό δρόμο του συντρόφου Ενρίκο.

Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να κάνει η σωστή αριστερά του μαρξισμού – λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, ή αυτή του μπολσεβικισμού, της Ίσκρα και της ανελέητης πολεμικής στους ναρόντνικους.

Είναι σήμερα εκπληκτικό πόσοι αριστεροί γουστάραμε ξανά τον Μίκη, παρά τις αμαρτίες που τις έχουμε καταγράψει σε τόμους ατελείωτους. Καταπίνουμε και τον Δημητροκάλη και την Κόσκο και τους Τουρκοφάγους. Κι επειδή οφείλουμε να καταπιούμε και τα δικά μας χάλια, ξεθυμαίνουμε λέγοντας “ναι, αλλά θυμάσαι τότε που μας είπε γενίτσαρους”… Σαν τους ανανεωτικούς που όταν τους την έπεφτε ο Γλέζος για τον Σύριζα, απαντούσαν ότι όταν έδιναν τη μάχη για την πονεμένη νοικοκυρά με τον Λεωνίδα, ο Μανόλης κατέβαινε με το ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορική μνήμη είναι καλό πράγμα. Δεν μπορεί όμως να είναι πρόφαση για να κρύβεις το χάλι κάτω από το χαλί. Όταν δηλωμένοι διεθνιστές περιφέρονται με την ελληνική σημαία και σκληροπυρηνικοί της αριστεράς μαγεύονται από τα Προπύλαια, τότε ο καπετάνιος και το πλήρωμα θα πρέπει να προβληματιστούν μήπως δεν είναι στραβός ο γυαλός. Ρε μπας κι αρμενίζει στραβά η αριστερά;

Τα στερνά του Μίκη είναι καλά. Άνθρωπος είναι, στερνά έχει. Το πρόβλημα είναι μην έχουμε τα στερνά πολιτικών χώρων, που θεωρητικά θα ήταν σήμερα μαγαζί γωνία. Θεωρητικά όμως…

Ο οργασμός της αριστεράς 29/11/2010

Η αριστερά -σε αντίθεση με την αγελάδα- δεν θέλει ξένο χέρι. Τελειώνει μόνη της.

Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο για μια καθωσπρέπει αριστερά όπως η δικιά μας, μετεκλογικά ζούμε τις συγκινητικότερες στιγμές. Οργασμός δραστηριοτήτων, διμερών και σχεδιασμών. Ακόμα κι αν εν γένει ξυνόμεθα, η μετεκλογική περίοδος ενεργοποιεί τις συνεδριάσεις μας, όπως το νέφτι στον πισινό ενεργοποιεί τον γάιδαρο.

Πρωτοπόρος όπως πάντα ο σ. Μπανιάς που πρόλαβε τους πάντες με μια πολυπληθή και ζωντανή μέχρις ροχαλητών συνεδρίαση του συντονιστικού της ΑΚΟΑ στις 20-21 Νοέμβρη. Ακολούθησαν ταυτόχρονα οι μέχρι πρότινος σύντροφοι Αλέξης, Αλέκος και Φώτης με τις παράλληλες συνεδριάσεις της ΚΠΕ του ΣΥΝ, του Μετώπου και της Δημοκρατικής Αριστεράς στις 27-28 Νοέμβρη. Έπεται η Ανάσα που δεν λέγεται πια Ανάσα, αλλά πρωτοβουλία 9 μελών της Γραμματείας του Σύριζα και 2 βουλευτών, η οποία και κλείνει τον κύκλο των παραγωγικών αυτών συνεδριάσεων στις 11 Δεκέμβρη.

Μη με ρωτήσετε ως προς τι ήταν παραγωγικές αυτές οι συνεδριάσεις. Έτσι κι αλλιώς τα ζητήματα κρίνονται οπουδήποτε αλλού εκτός των συνεδριάσεων. Πάντως για έναν δημοσιογράφο της αριστεράς θα ήταν ένα ωραίο Σαββατοκύριακο: Σάββατο πρωί περνάς από τον Κουβέλη, μεσημέρι πας για κάνα τσίπουρο, απόγευμα περνάς από τον Αλαβάνο, αργά το βράδυ από τον Ψαριανό, και μισομεθυσμένος Κυριακή πρωί πας για καφέ, Εποχή και Αυγή στον Τσίπρα.

Ο περί ου ο λόγος πρόεδρος με μια εξαιρετική ομιλία στην ΚΠΕ επιπέδου νηπιαγωγείου, παρομοίασε την έξοδο από το ευρώ με το υποχθόνιο σχέδιο των γιαλαντζί μαρξιστών να εξαθλιώνεται η εργατική τάξη μπας κι έρθει πιο κοντά η εξέγερση. Η ανεπανάληπτη αυτή παρομοίωση άδειασε τον Λαφαζάνη. Ο σύντροφος Παναγιώτης είχε δηλώσει απερίφραστα ότι πρέπει να μείνει ενωμένος ο Σύριζα και παράλληλα πρέπει να βγούμε από το ευρώ.

Παραταύτα διαβεβαιώνω τον σύντροφο πρόεδρο ότι δεν πρέπει να ανησυχεί ούτε αυτός, ούτε η Μέρκελ για τη σταθερότητα του ευρώ, καθότι όπως πολύ σωστά ειπώθηκε σε πηγαδάκι της ΚΠΕ, «έλα ρε μαλάκα, ο Παναγιώτης δεν μπορεί να βγάλει το Ρεύμα από τον ΣΥΝ, θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ;»

Στη συνεδρίαση ο ΣΥΝ αποφάσισε «χαλαρή σχέση» με τον Σύριζα. Για όσους δεν το καταλάβανε, η «χαλαρή σχέση» στην πολιτική είναι σαν την «ελεύθερη σχέση» στο σεξ. Πας με την Σούλα. Δεν σ’ αρέσει; Πας με την Κούλα. Ούτε αυτή σ’ αρέσει; Πας με τον Κυριάκο κι ας είναι και κωλόπαιδο. Αβάδιστα και αβίαστα. Χωρίς προϋποθέσεις και δεσμεύσεις. Πηδάς και δεν έχεις ούτε τύψεις ούτε σκηνές. Βάσει της απόφασης, η ΚΠΕ πάει με όλους πλην Αλαβάνου. Σωστή η προφύλαξη, διότι σου λέει κάτσε μην κολλήσω τίποτα.

Κατά τα άλλα ο σύντροφος πρόεδρος αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του στο διασπαστικό «Μέτωπο» του συντρόφου Αλέκου, προοιωνίζοντας μεγάλες εποχές ακόμα μεγαλύτερων συγκινήσεων, προγραφών και διαγραφών. «Τέρμα τα παιχνίδια», «τέρμα οι κουμπάρες», σημείωσε ο πρόεδρος. «Τέρμα και τα δίφραγκα» σημειώνω συνεπαρμένος κι εγώ. Προς τούτο και αλλάζω πάραυτα τον τίτλο του πτωχού πλην άτιμου παρόντος ιστολογίου σε «αναμνήσεις από τον Σύριζα». Στις ελεύθερες σχέσεις -άμα δεν έχεις συνηθίσει- πρέπει να φυλάς τον κώλο σου.

Το Μέτωπο σε μια κατώτερη των αναμενόμενων συνεδρίασή του αποφάσισε ότι δεν θα κάνει το χατίρι του προέδρου Αλέξη και δεν θα αποχωρήσει οικειοθελώς και αυτοβούλως από τον Σύριζα, διότι «ο Σύριζα δεν τεμαχίζεται, δεν διαιρείται, δεν κληρονομείται». Τόση παρέα με Ανδρεοπαπανδρεϊκούς, δεν πήγε χαμένη ένθεν κακείθεν.

Τούτων δοθέντων αναμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα της επανίδρυσης του Σύριζα σε νέα βάση, που θα στεγάσει και τη σοσιαλιστική συνιστώσα των Χωραφά – Μαριά. Βέβαια τώρα τελευταία αγνοείται η τύχη αυτής της συνιστώσας. Αγνοείται έτι περισσότερο το αν θέλουν να γίνουν συνιστώσα. Στη θέση τους άμα ψείριζα τις έδρες στην Αττική, σιγά μην καθόμουνα μετά να χαλβαδιάζω με τον Μπανιά στην Βαλτετσίου.

Επειδή όμως πολλοί κατηγορούν τον Μπετόβεν των σχεδιασμών, τον Τσαϊκόφσκι των εκλογών, τον Σούμαν των συνεργασιών, τον Σκαλκώτα των επιτυχιών, τον φίλο και σύντροφο ξέρετε ποιον, ότι ο ΣΥΝ δεν εξέλεξε ούτε έναν περιφερειακό σύμβουλο σε αντίθεση με τον Αλαβάνο, τον Χάγιο και τον Ψαριανό, έχω να υπογραμμίσω το εξής:

Δεν πρόκειται επουδενί για αποτυχία της προεκλογικής γραμμής που έπεσε ανά την επικράτεια ότι «με τον Μητρόπουλα θα βγάλουμε ένα μάτσο στελέχη στο Περιφερειακό Συμβούλιο». Πρόκειται αντίθετα για σχέδιο ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης του κόμματος: Ο ΣΥΝ γίνεται εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην Αττική, αναδιαπαιδαγωγείται με «Συνελεύσεις – Καταλήψεις – Διαδηλώσεις» έξω από την Περιφέρεια και επανέρχεται εντυπωσιακά σαν την Ανταρσύα. Μπαίνει πανηγυρικά στο επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο με τη σωστή γραμμή που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες της σύγχρονης οικογένειας. Χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες για συμμετοχή στους θεσμούς. Αμέ.

Προσωπικώς μου άρεσε η συνέλευση του Αλέκου διότι αποφασίστηκε ότι το Μέτωπο είναι ανοικτό πολιτικό σχέδιο. Πολύ ανοικτό πολιτικό σχέδιο. Πιο ανοικτό κι από την ανοικτή θάλασσα, και από το ανοικτό Πανεπιστήμιο και από την ανοικτή διακυβέρνηση. Όποιος θέλει λέει ότι θέλει, κάνει ότι θέλει και πάει όπου θέλει. Άλλος θέλει να γυρίσει στον Σύριζα, άλλος θέλει να ξεμοναχιάσει την Ανταρσύα, άλλος θέλει κόμμα, άλλος θέλει ενότητα, άλλος θέλει διάσπαση. Οι συνιστώσες ΔΕΑ και ΚΟΕ θέλουν να καθυστερήσουν, η συνιστώσα Σαπουνάς θέλει να προχωρήσει, οι ανένταχτοι θέλουν να ψηφίσουν και ο Αλέκος θέλει να αγοράσει χρόνο. Γενικώς το Μέτωπο θυμίζει λίγο τον σύντροφο Μηλιώκα: «Βάμος αλάνια βάμος, δεν μας φτουράει ο γάμος».

Το μετέωρο βήμα του μετώπου 18/11/2010

Το μετέωρο βήμα

Όπως κάθε καλός προβοκάτορας που σέβεται τον εαυτό του, το παρόν ιστολόγιο επιθυμούσε διακαώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα που ακόμη κι αν δεν έφερνε τα πάνω κάτω στην κοινωνία, να έφερνε τουλάχιστον ένα ταράκουλο στην αριστερά. Οι ευγενείς μου προσδοκίες δυστυχώς δεν υλοποιήθηκαν, τα αποτελέσματα δεν απελευθέρωσαν αναταράξεις, σεισμικές δονήσεις και τεκτονικές αλλαγές. Πέραν του γνωστού ρήγματος που παρέμεινε ευτελής γράνα, πνιγμένη μάλιστα στα βάτα, ξώκειλε και η απόπειρα του Μετώπου στις ξέρες της απαξίωσης του Σύριζα.

Δεν γνωρίζω πόσοι από τους εναπομείναντες αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου, πέραν του εξαδέλφου Φώντα, επιχείρησαν να μιλήσουν θετικά για την Ελεύθερη Αττική και δεν εισέπραξαν ένα μεγαλειώδες «τα κάνατε σκατά». Ανεξαρτήτως της ευθύνης που έχει ο καθείς στο σκάτωμα και το ξεσκάτωμα, η απόδοση της ευθύνης λειτούργησε συντριπτικά.

(περισσότερα…)

Ανάμεσα σε δύο εξορίες μεσολαβεί ένα Βατερλό 11/11/2010

Απογοητευμένος από την αποτυχία Βούτση να εκλεγεί στο νέο περιφερειακό συμβούλιο και με κομμένα φτερά από τα τρύπια τσαρούχια του Μητρόπουλου με τα οποία θα πέρναγε στο δεύτερο γύρο, επανέρχομαι μετεκλογικά με μετά Χριστόν προφητικές σκέψεις:

Αν και το ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ απεδείχθη χαντάκι (γράνα που θα ‘λεγε κι ο Βύρων), η ηγεσία του κόμματος απεφάνθη ότι θριάμβευσε η τακτική διεμβολισμού του κυβερνητικού κόμματος και οσονούπω ετοιμάζει πρόταση ανασύνθεσης των ενωτικών σχημάτων στην αριστερά, συγκροτώντας και επισήμως τη σοσιαλιστική συνιστώσα. Το ερώτημα είναι αν η σοσιαλιστική συνιστώσα θα δεχτεί να γίνει συνιστώσα, καθότι καλόμαθε στο ψείρισμα της Κουμουνδούρου και δεν θέλει να υποβιβασθεί σε έναν ακόμη εταίρο στο κλουβί με τις τρελές. Άσε που και το Ρεύμα μετά την ψήφο στην Ανταρσύα ριζοσπαστικοποιήθηκε σούμπιτα κι επαναστατικά και δεν θέλει να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το ρήγμα που απεδείχθη γράνα. Κι έτσι μπρος γκρεμός και πίσω ρέ(υ)μα για την ηγεσία που θα ήθελε να τραβήξει την ιστορία Μητρόπουλου, μόνο που αυτό θα στρίμωχνε το Ρεύμα και την Ανάσα και θα ξώμενε σε τρυφερό τετατετ ο Βίτσας με τον Μαριά μοναχούλια τους.

(περισσότερα…)

Είναι ο κομπλεξισμός επιστήμη; 05/10/2010

Το αν είναι ο μαρξισμός επιστήμη το έχει απαντήσει ικανοποιητικά η αλτουσεριανομαοϊκή σχολή της Κουμουνδούρου. Έμεινε κενό (αλλά όχι για πολύ ομολογουμένως) το αν αποτελεί επιστήμη ο κανιβαλισμός, η ανθρωποφαγία, η ψυχαναλυτική αποδόμηση. Αρθρογράφοι σαν τον Ανταίο, στελέχη σαν τον Βίτσα, σχεδιαστές σαν τον Βούτση και καθηγητές σαν τον Αριστείδη κάλυψαν τα κενά. Από κει και πέρα πλήθος ανώνυμων και μικρομεσαίων στελεχών εζήλωσαν δόξαν των πρωτοκλασσάτων και ξεσάλωσαν.

Ο Αριστείδης με το άρθρο του “η άνοδος και η πτώση” περιγράφει αλήθειες. Σε πολλά δεν έχει άδικο. Το πρόβλημα είναι ότι κάνει συνειδητά μια τεράστια λαθροχειρία: Αφαιρεί κάθε ίχνος πολιτικής.

(περισσότερα…)

Όταν έβρεχε κρετίνους η αριστερά κρατούσε πολλά καλάθια 30/09/2010

Μην πάει το μυαλό σας μόνο στον Γληγόρη. Η αλήθεια είναι πως παράφρασα τη συνέντευξη του μαχαλόμαγκα ανανεωτικού στο ΒΗΜΑ, αλλά αναφέρομαι στους κρετίνους εν ευρεία έννοια και όχι αποκλειστικά στον -δεν-με-νοιάζει-το-μνημόνιο- περιφερειάρχη.

Οι γνωρίζοντες τον λένε κρετίνο επειδή ο Γληγόρης έχει προ πολλού ξεφουρνίσει πως το μέλημά του είναι να καβατζώσει τη βουλευτική σύνταξη. Προσωπικώς διαμαρτύρομαι κατηγορηματικά. Ας θυμηθούν οι παλιότεροι ποιος είχε αντιταχθεί στην υποψηφιότητα Αλαβάνου στη Β’ Αθήνας πριν τις εκλογές του 2004 και για ποιο λόγο. Μετά πάθαμε αμνησία κι έγινε τοτέμ. Ο Γληγόρης μας μάρανε;

(περισσότερα…)

Τρισδιάστατο ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ… 14/09/2010

Χωρίς αμφιβολία η υποψηφιότητα Μητρόπουλου τρομοκράτησε το ΔΝΤ, το μεγάλο κεφάλαιο, την άρχουσα τάξη και τους ντόπιους λακέδες του ιμπεριαλισμού. Σκοτεινοί κύκλοι του Μαξίμου απεργάστηκαν αυθωρεί και παραχρήμα νέα υποψηφιότητα προερχόμενη από το σοσιαλιστικό χώρο, τον Γ. Δημαρά. Ο πρώην βουλευτής του ΔΗΚΚΙ, αντάρτης εξ επαγγέλματος και από συνήθεια, δήλωσε επικεφαλής ψηφοδελτίου για την περιφέρεια Αττικής. Είχε προηγηθεί η πεμπτοφαλαγγίτικη κίνηση Αλαβάνου που με την υποψηφιότητά του κατάφερε πισώπλατη μαχαιριά στο κίνημα ανατροπής του μνημονίου.

(περισσότερα…)

Ρεντίκολο της κοινωνίας, αίσχος του Κουτσόπυργου, αρχιρεζίλι της φαμίλιας μας… 10/09/2010

Εδώ και δυο ώρες προσπαθώ να σχολιάσω τη συνέντευξη Μητρόπουλου στο MEGA. Δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω. Είναι ότι πονάω από τα γέλια. Μέχρι και ο μπέμπης που ακούγεται στο βίντεο διαμαρτυρήθηκε. Έβαλε τα κλάματα γιατί χέστηκε από τα γέλια. 

Όπως και να έχει, υποψήφιο τεφαρίκι βρήκε ο Βούτσης: Μαλαγάνας, κοπλιμενταδόρος, γαλίφης, σκερτσόζος, κορτάκιας, καταφερτζής…

(περισσότερα…)