Είναι ο κομπλεξισμός επιστήμη; 05/10/2010
Posted by the left and the crisis in Πολιτική επικαιρότητα, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.Tags: Αλαβάνος
trackback
Το αν είναι ο μαρξισμός επιστήμη το έχει απαντήσει ικανοποιητικά η αλτουσεριανομαοϊκή σχολή της Κουμουνδούρου. Έμεινε κενό (αλλά όχι για πολύ ομολογουμένως) το αν αποτελεί επιστήμη ο κανιβαλισμός, η ανθρωποφαγία, η ψυχαναλυτική αποδόμηση. Αρθρογράφοι σαν τον Ανταίο, στελέχη σαν τον Βίτσα, σχεδιαστές σαν τον Βούτση και καθηγητές σαν τον Αριστείδη κάλυψαν τα κενά. Από κει και πέρα πλήθος ανώνυμων και μικρομεσαίων στελεχών εζήλωσαν δόξαν των πρωτοκλασσάτων και ξεσάλωσαν.
Ο Αριστείδης με το άρθρο του “η άνοδος και η πτώση” περιγράφει αλήθειες. Σε πολλά δεν έχει άδικο. Το πρόβλημα είναι ότι κάνει συνειδητά μια τεράστια λαθροχειρία: Αφαιρεί κάθε ίχνος πολιτικής.
Για ποιο λόγο ανένηψε ένας πολιτικά νεκρός χώρος επί Αλαβάνου; Γιατί συγκινήθηκε η νεολαία; Γιατί συγκροτήθηκε η ίδια η ν.ΣΥΝ; Τι καινούριο έφερε ο Σύριζα; Τι επιχείρησε με το σάλτο μορτάλε της διαδοχής; Γιατί βγήκε εκτός κόμματος και μηχανισμών; Πού και γιατί διαφωνεί ανοικτά με τον ΣΥΝ; Και τι επιχειρεί να κάνει σήμερα με το Μέτωπο και την Ελεύθερη Αττική;
Η αγαπημένη απάντηση του κόμματος και του καθηγητή είναι ότι ο Αλαβάνος τρελάθηκε. Δεν είναι σκέτα αρχομανής διότι τα είχε όλα και παραιτήθηκε. Είναι και αρχομανής και παλαβός. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουν δίκιο. Ποια ήταν όμως η κινητήρια δύναμη της τρέλας ή της αρχομανίας; Και τι συγκινεί (όσους σήμερα συγκινεί) η κίνηση Αλαβάνου;
Όταν ο κος καθηγητής ψάρωνε την νεολαία και τον πρόεδρο με τις βαθυστόχαστες επιστημολογικές επισημάνσεις («υπόδειγμα σύγχρονου μαρξισμού»), η κυβέρνηση ΓΑΠ ετοίμαζε το ΔΝΤ και τη συντεταγμένη χρεοκοπία. Ο Αλέξης γοητευμένος από τους ακαδημαϊκούς που τον περιστοίχιζαν, φούσκωνε και ξεφούσκωνε με την προγραμματική αντιπολίτευση. Ο Αλέκος την ίδια ακριβώς περίοδο μιλούσε για το Σύμφωνο Σταθερότητας και το δημοψήφισμα.
Δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου για να κάνεις πολιτική. Για την ακρίβεια άμα είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου είναι επικίνδυνο να κάνεις πολιτική. Μεταφέρεις τα ακαδημαϊκά σχήματα και τις θεωρητικές αφηγήσεις στο γήινο πεδίο της καθημερινής πολιτικής τακτικής. Και κινδυνεύεις να πάρεις κάτω από τη βάση. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, η υιοθέτηση του Αλέξη από τους καθηγητές που συνέρρευσαν στον κομματικό μηχανισμό, ατύχησε.
Ας δεχτούμε ότι όσα λέει ο καθηγητής που «έλκει» και «έλκεται» από τη νεολαία είναι πραγματικά: Ο Αλαβάνος μεταπήδησε στη «σίγουρη έδρα». Εκβίασε το Ρεύμα και κέρδισε την προεδρία (αν και μεταξύ μας το Ρεύμα –ιστορικά- και εκβιάζεται και γουστάρει…). Δικαιώθηκε με Τσίπρα στην Αθήνα και Άρθρο 16. Δημιούργησε προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο που το εξαργυρώνει. Είχε πολλούς βαθμούς ελευθερίας σαν πρόεδρος και τους εκμεταλλεύτηκε ιδιοτελώς. Με σκοτεινό τρόπο παραιτήθηκε, ξεπαραιτήθηκε, εκβίασε και παλινδρομήθηκε. Και σήμερα το Μέτωπο εξανεμίζει την ελάχιστη πολιτική σοβαρότητα που του απέμεινε. Προς χάριν της συζήτησης να τα δεχτούμε όλα.
Το ερώτημα παραμένει: Γιατί;
Αυτό που διαφοροποιεί τον Αλαβάνο από τον Τσίπρα και τον Κουβέλη δεν είναι οι πολιτικές θέσεις ή η γραμμή για την Ευρώπη, τον κόσμο, την Ελλάδα και τον διεθνισμό. Είναι η διαφορετική απάντηση στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει μια μεγάλη, φιλόδοξη, αυτοδύναμη αριστερά. Που δεν παίζει στο μικρό ακάλυπτο της αριστερής πολυκατοικίας, αλλά τολμά να βγει και να περπατήσει στο δρόμο.
Λάθη; Παραλείψεις; Εγκλήματα; Πολλά.
Ας μην θυμίσουμε με ποια πλευρά ήταν οι σημερινοί συμβουλάτορες του Αλέξη και ο ίδιος ο Αλέξης όταν πχ ο Αλαβάνος κάλυπτε τους 4 για την Ευρωσυνθήκη. Όταν επέβαλλε ασυζητητί τη μέθοδο ότι η αριστερά κερδίζει δια της δήλωσης και της τηλεοπτικής ατάκας. Διότι τότε ο καθηγητής δεν διαμαρτυρήθηκε. Και όταν επέβαλλε πρωτοφανώς τον Τσίπρα για πρόεδρο ξανά κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε: Οι καθηγητές βρήκαν παιδί να καθοδηγήσουν, οι κοκκινοπράσσειν ονειρεύτηκαν εξουσία, οι πιτσιρικάδες νόμιζαν ότι μεγαλουργούν κοκ.
Όλα όμως τα λάθη και τα εγκλήματα δεν αναίρεσαν τη γενική ιδέα: Να υπάρξει μια μεγάλη και φιλόδοξη αριστερά. Προϋπόθεση για αυτό ήταν η ικανότητα να παράγεις πολιτική. Η αφήγηση του Αριστείδη είναι βαθιά απολίτικη γιατί κρύβει την μεγάλη διαφορά της αριστερής ταυτότητας επί Αλέκου και επί Αλέξη. Και συνακόλουθα κρύβει τις μεγάλες διαφορές στην πολιτική κατεύθυνση του ενός και του άλλου. Προσπαθεί να κουκουλώσει την τεράστια πολιτική ανεπάρκεια που πιπίλιζε την προγραμματική αντιπολίτευση, μετά ανακάλυπτε ότι η χρεοκοπία είναι παραμύθι με δράκο και τέλος έκανε φυγή προς τα μπρος με τους Πασοκικούς παράγοντες.
Για αυτό ελέγχεται ο κύριος καθηγητής. Γιατί βλέπει το πρόβλημα και το σπρώχνει κάτω από το χαλί. Για να μην το δουν κι άλλοι. Και να μείνει η γενική ιδέα μιας ψυχαναλυτικής ερμηνείας του «φαινομένου», επιμένοντας στο σχήμα προσωπικό – συλλογικό, καταργώντας όμως την πολιτική.
Όσοι θέλουν συλλογικότητα μπορούν να πάνε στην Ανταρσύα. Έμαθα κιόλας ότι ο Καλλικράτης τη βόλεψε την Ανταρσύα: οι 8 αντιπεριφερειάρχες της Αττικής σφύζουν από ανδρισμό και ήρθαν ταμάμ με το πλήθος των αρχηγών.
Όσοι θέλουν αδιαμεσολάβητη συλλογικότητα μπορούν να πάνε στην Άλφα Κάπα. Στον Σύριζα παλιά ή στο Μέτωπο σήμερα, η ειδοποιός διαφορά δεν είναι η δημοκρατία. Κι ας απογοητευτούν οι σύντροφοι που τη θεωρούν όρο απαράβατο. Είναι καλές οι αυταπάτες, αλλά κρατάνε λίγο. Στην ελληνική αριστερά που γεννήθηκε από το ΚΚΕ και το Εσωτερικό, τον Κύρκο και τον Φλωράκη, τον Φαράκο και τον Μπανιά, τον Τσολάκη και τον Ελεφάντη, συλλογικότητα δεν θα βρεις.
Γιατί να την απαιτείς λοιπόν από τον Αλαβάνο; Ήρθες από τον πλανήτη Άρη; Είσαι δημότης της Μαριναλέντα; Δεν ξέρεις τι κόμμα ήταν και είναι το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ; Ή βγήκες από καμιά αναρχοκομμουνιστική φράξια;
Το διατεταγμένο του άρθρου του καθηγητή συνίσταται στο ότι η φιλολογία της «πτώσης του φαινομένου Αλαβάνου» γράφεται την ίδια ακριβώς στιγμή που εκτυλίσσεται το δράμα της πτώσης του Τσίπρα. Και μάλιστα του Τσίπρα ως πολιτική οντότητα και θέση και όχι ως φαινόμενο, καθότι η πτώση του «φαινομένου Τσίπρα» είχε επιτευχθεί προ πολλού.
Το συνέδριο του ΣΥΝ και οι έκτοτε εξελίξεις αποτέλεσαν ανοικτή ομολογία ότι ο ΣΥΝ και ο Συριζα τελείωσαν με τη μορφή που τα γνωρίσαμε. Αν την υπέρβαση θα την κάνει ο Αλαβάνος ή αν στην απόπειρα υπέρβασης θα οδηγηθεί ο Αλαβάνος στη συνταξιοδότηση, θα το δείξει η νεκροψία.
Μέχρι τότε θα διαβάζουμε την ψυχαναλυτικού τύπου απολίτικη αφήγηση για τον αρχηγό που δεν δέχεται τη συλλογικότητα.
Σωστή η απάντηση, αλλά σε λάθος ερώτηση.
Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ 
Ο Αριστείδης Μπαλτάς, μετά την εκπληκτική τεκμηρίωση της θεμελιακής έννοιας «λειτουργική ομοφωνία» έχει αποδείξει πόσο καλά αντιλαμβάνεται την πεζή πραγματικότητα
της λειτουργίας της Γραμματείας του ΣΥΡΙZA και πως μπορεί αυτή πραγματικότητα να την μετουσιώνει σε θεωρία, με την άνεση που ο Χριστός που έκανε το νερό κρασί στο γάμος στην Κανά.
Όμως, όταν ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να εξηγήσει την παραίτηση του Α.Α. από την προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται αγνοεί όλη την ίντριγκα και και παρασκήνιο που είχε προηγηθεί αρκετούς μήνες πριν την παραίτηση του Α.Α. Φαίνεται εκείνη την εποχή η φράξια της ΑΝΑΣΑ ήταν σεχταριστική και δεν στρατολογούσε μαζικά στελέχη, παρά μόνον τους γνωστούς ογκόλιθους της πολιτικής
Όμως έχει χάσει την πρωτοτυπία του. Αυτά που γράφει, τα έχουν πει καλύτερα και πιο πολιτικά τεκμηριωμένα σύντροφοι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν διάβαζε ΠΡΙΝ, θα είχε περισσότερα πολιτικά επιχειρήματα να τεκμηριώσει την άποψή του!
Πάρτα μωρή άρρωστη:
ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΥΦΟΥΣ
«…Οφείλει, δηλαδή, να αποφεύγει τα στερεότυπα, τις γρήγορες αλλά αστόχαστες αποστροφές, τις τετριμμένες αντιστροφές (ποιος είναι ή δεν κουκουλοφόρος, ποιος χαϊδεύει ή δεν χαϊδεύει αυτιά), τη δωρεάν ειρωνεία («κοκορομαχίες», «καυγάς για το πάπλωμα» και τα τοιαύτα χιλιοειπωμένα). Οφείλει, ακόμη, να αποφεύγει τα επίθετα προς χάριν των ουσιαστικών και των ρημάτων, επιδιώκοντας πάντοτε την ακρίβεια στη διατύπωση των θέσεων και των προτάσεων, την καίρια λέξη που μπορεί να ονομάσει με επάρκεια το εκάστοτε ζητούμενο. Με δυο λόγια, το πολιτικό μας ύφος οφείλει να αποπνέει τη σοβαρότητα που αντιστοιχεί στη σοβαρότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
Το πολιτικό ύφος που απορρέει από στέρεη και ήρεμη αυτοπεποίθηση οφείλει, επιπλέον, να είναι κατά κύριο λόγο ύφος απεύθυνσης, όχι ύφος έκφρασης. Θέλω να πω πως τα συνθήματά μας, οι αφίσες μας, ο λόγος μας συνολικά και ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία μας δεν πρέπει να έχουν ως κύριο θέμα τους, έστω και έμμεσα, την Αριστερά και το πόσο καλή (ριζοσπαστική, ανανεωτική, αγωνιστική, κινηματική, οικολογική, φεμινιστική, αντιδικομματική, αντινεοφιλελεύθερη, αντικαπιταλιστική, επαναστατική κ.ο.κ.) είναι αυτή. Τα συνθήματά μας, οι αφίσες μας, ο λόγος μας συνολικά και ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία μας πρέπει να πείθουν για αυτά που λένε και για αυτά που προτείνουν και όχι να συνιστούν τον καθρέφτη της αυταρέσκειάς μας…»
Αριστείδης Μπαλτάς (Αυγή, 17/5/09)
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=458927
[…] Κλείνουμε με το πλήρες σχόλιο για το ίδιο θέμα από την ιστοσελίδα “Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ”, εδώ: Είναι ο κομπλεξισμός επιστήμη; […]
[…] Κλείνουμε με το πλήρες σχόλιο για το ίδιο θέμα από την ιστοσελίδα “Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ”, εδώ: Είναι ο κομπλεξισμός επιστήμη; […]
Ο «Λέω Εγώ Τώρα»
Ή προβοκάτορας ή ανάγωγος ή υβριστής.
Και για τα τρία διαγραφή του σχολίου άμα τη αναγνώσει.
κατάντια η Αυγή, κατάντια ο ΣΥΝ, κατάντια η «κοινοβουλευτική» «νομοταγής» Αριστερά…
ο Μπαλτάς κατάντια; όχι…ο λόγος του μεσοαστού διανοούμενου της «ανανεωτικής» και «ριζοσπαστικής» αριστεράς ήταν πάντα ο ίδιος…τα μάτια και τα αυτιά μας άλλαξαν (ευτυχώς…)
όχι στο ίδιο τσουβάλι όλοι και όλα.
ναί στην αριστερή έξοδο απο την κρίση.
ναί στην ήττα της ηγετικής ομάδας του συν.
και ασφαλώς:
άμεσα νέος προπονητής στην ΑΕΚ !!!
μα αν δεν τα βάλω όλα στο ίδιο τσουβάλι, τι θα βάλω στο ίδιο τσουβάλι;
‘Ηλπιζα (εις μάτην όμως) ότι το άρθρο ποταμός του Αριστείδη θα ενέπνεε τον συριζίτη να συγγράψει το συζυγές πόνημα με τίτλο ‘Η άνοδος και η πτώση του φαινομένου Ντούσαν Μπάγεβιτς’. Προσδοκώ στο μέλλον,ίσως…
Παράλληλα, δοκίμασα (όπως μου υπέδειξε με αυστηρό τόνο ο φίλτατος Σώτος) να θέσω το ερώτημα ‘Cui bono?’ για να ερμηνεύσω τις συμπεριφορές της ηγεσίας του καθ’ ημάς χώρου. Όμως δεν μπόρεσα να αποφύγω πάλι, τον χυδαίο κυνισμό του Wittgenstein:‘Η φιλοσοφία δε χρησιμεύει σε κανέναν άλλο, παρά μόνο σ’ αυτούς που προσπαθούν να κερδίσουν το ψωμί τους απ’ αυτήν’. Ισχύει το ίδιο και για τις φωτισμένες ηγεσίες του χώρου μας; Ξεπέρασα γρήγορα την ανατριχιαστική αυτή σκέψη, επικαλούμενος πάλι τη Λογική: Μια πρόταση που μπορεί να είναι απολύτως δικαιολογημένη, δε σημαίνει ότι είναι συνάμα και αληθής. Πάντως, αν τα πράγματα είναι έτσι, ο Wittgenstein θα μας συμβούλευε: ‘Ξεχάστε τις μαρξιστικολενινιστικές ή τις σταλινοτροτσκιστικές ανάλες (μεταφυσικές φλυαρίες έλεγε ο Ludwig) – το ζήτημα είναι τόσο απλό όσο μια γροθιά στο στομάχι-’.
Από την άλλη, διάφοροι σύντροφοι μου εκμυστηρεύονται ότι, τον τελευταίο καιρό ακούνε στον ύπνο τους τη σπαραχτική φωνή της Κατερίνας από τα παλιά: ‘και γω σου λέω το Κ.Κ. ρε μάνα! Το Κ.Κ. και ντρέπουμαι…’. Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Πάντως είμαι σίγουρος ότι το ερώτημα ‘Cui bono?’ παράγει ενοχικά σύνδρομα (σε όλους, εκτός φυσικά από τους ιδεολογικά αναμάρτητους) σε αντίθεση με το πιο εύπεπτο ‘Which side are you on boys?’, που το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν συχνά αϋπνίες.
λε γκέν ή χιμένεθ;
όλα τα άλλα έτσι κι αλλιώς θα λυθούν μετά τις εκλογές.εκτός εάν περιπλεχθούν περισσότερο!
υγ.και γιατί να κάνω αναλύσεις περί ανόδου και πτώσης του μπάγιεβιτς; σου μοιάζω για μπαλτάς του ποδοσφαίρου;
Καλώς το φίλο μου!
Κάτι πα να γίνει αλλά θέλουμε λίγο ακόμα νομίζω. Εχτός βέβαια και αν κάνω λάθος.
Πράγματι φίλε μου, το ερώτημα Which side are you on? είναι πιό εύπεπτο πλην όμως, αν μείνει μόνο του, αυτό είναι που συνιστά το πραγματικά μεταφυσικό ερώτημα και όχι αντιστρόφως. Αν δεν συνοδεύεται δηλαδή από το Cui bono?, το οποίο βεβαίως και προηγείται.
Διότι απαντά απλώς και μόνον στην ανάγκη εφησυχασμού, να κοιμούνται δηλαδή, όπως ορθώς λες, διάφορες ψυχούλες το βράδυ. Και αυτή η ανάγκη προέκυψε, μεταξύ άλλων βεβαίως βεβαίως, μετά την κατακρεούργηση του μαρξισμού-λενινισμού και του Κ.Κ. με το μπαλτά. Με τον κυριολεκτικό κατ’ αρχάς και κατά κύριο λόγο και μετά, όταν πλέον τα πράγματα είχαν απλώς φθάσει στο επίπεδο ενός χαρούμενου αποκριάτικου πάρτυ π.χ. στην Αίγινα, με τον άλλον.
Γιά να στο κάνω, γιά άλλη μιά φορά, λιανά φίλε μου. Which side are you on ρωτάει όποιος έχει ήδη απαντήσει, συνειδητά – ασυνείδητα είναι αδιάφορο, στο ερώτημα Cui bono? το οποίο και είναι το πραγματικό υλικό, αντιμεταφυσικό ερώτημα. Τρανότατο παράδειγμα η προεδρική φράξια του ΣΥΝ.
Δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε ε;
Πρόταση καθ’ όλα δικαιολογημένη όσο και απόλυτα αληθής. Γιά κάνε σε παρακαλώ και μιά εφαρμογούλα στην περίπτωση του εκλεχτού της Αιγίνης Μητρόπουλα, του ομοίως ΠαλιοτοΜαριά κλπ.
Ε, τι λέμε ντε… Είμαι βέβαιος ότι ο έγκριτος επιχειρηματίας και ενεργός πολίτης κ. Κουρής θα μπορούσε να μας διαφωτίσει πολύ επ’ αυτού. Από την άλλη, δεν τολμώ καν να φανταστώ τις επί του θέματος απόψεις ενός άλλου δραστηρίου επιχειρηματίου όπως ο κ. Λιακουνάκος.
Θα ήταν όμως μέγα σφάλμα, αν την απάντηση στο Cui bono? την αναζητούσαμε απλώς στις μισθοδοτικές καταστάσεις. Ιδιαίτερα σε αυτή τη ρημάδα πόρνη Αριστερά οι ψυχούλες, όπως βεβαίως άριστα αγαπητέ γνωρίζεις, αναζητούν καμιά φορά, πολύ σπανιότερα ομολογουμένως πλέον, και άλλες δικαιώσεις.
Π.χ. ο γεροξεκούτης κομπλεξάρας do it yourself που τίμησε ο οικοδεσπότης μας εδώ καταγινόμενος γιά λίγο με τη μεγαλειώδη ανάλα του. Ομολογουμένως πέτυχε απόλυτα το σκοπό του να απλώσει σε πλήρη θέα τα συμπλέγματά του και, εκμεταλλευόμενος τον τζερτζελέ του αποκριάτικου ξεφαντώματος που λέγαμε φίλε μου, να μπάσει στο χορό σχολιασμού της do it yourself παραγωγής του τόσους συντρόφους. Τι άρθρα στην Αυγή, τι χαμός στα μπλογκς, τι τρελλό κέφι! Νάτη φίλε μου, η απάντηση σου. Διαλέγω πλευρά και κάνω τη δουλειά μου! Ασχολούνται μαζί μου!! Αμ το άλλο! Γιά σκέψου δηλαδή, τι υπόθεση είναι να σου πει μπράβο ο Βίτσας! Αμ ο Βούτσης; Μα τι λέμε τώρα αγαπητέ μου!!
Έκεί δυστυχέστατα έχουμε πλέον ξεπέσει φίλε μου. Στο επίπεδο της κοινής, κοινότατης λογικής, που δικαιώνει όχι απλώς το φουκαρά τον Βιττγκενστάιν αλλά ακόμη και τον τελευταίο ανθυποδημοσιογραφίσκο που δε χρειάζεται παρά να παραστήσει τον εαυτό του στον έγκριτο σταθμό Κόκκινο – αριστερά να πας να δεις αν έρχομαι.
Easy, διαλέγεις πλευρά, βγάζεις το ψωμί σου, από το μηδέν βγαίνουν ποσά, τα λέει ακόμα και ο Βιττγκενστάιν, πρέπει να τον πάρεις ακόμα πιό σοβαρά απ΄ότι κάνεις. Τι λέμε τόσην ώρα φίλτατε, Cui bono!
Ο αρχικομπλέξας βέβαια είναι υπεράνω αυτού, πιστός στην παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς που πάντα περιφρονούσε μιστά και οφφίτσια (γκμχ γκμχ). Έχει όμως ο δυστυχής προφανώς να αντιμετωπίσει τη μέσα κάψα του, όπως κάθε ψυχούλα που δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ. Και σαν δομικός διανοούμενας, σου λέει, θα διαλέξω δομικά πλευρά και δομικά θα τα πω.
Έλα όμως που ο γκόμπλεξ είναι δαιμόνιο ανήμερο και καταπίνει και δομές και ύφη και προτάσεις δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες. Όσο γιά την αλήθεια, άσε!
Κατάλαβες τώρα φίλε μου; Σου επαναλαμβάνω, τι να μας πει ο κακομοίρης ο Βιττγκενστάιν περί παθών;
Ενώ κάποιοι άλλοι τα ξέρουν αυτά, ντε πουάν ντε βυ μαρξίστ-λενινίστ, εννοείται:
http://endohora.gr/?p=265
ΥΓ 1. Ο πρώην αντιπρύτανής μας τι γίνεται; Λες να επιστρέψει στα επιστημονικά του καθήκοντα (γκμχ γκμχ); Μπα, η Αίγινα εχτός από ωραίο νησάκι είναι και οιωνός. Φυγείν αδύνατον, δικέ μου, τα άτομα από τις επιταγές των οιωνών. Ξέρεις τώρα, αμύνεσθαι περί πάρτης κλπ.
Which side are you on? και με τις υγείες μας.
ΥΓ 2. Επαναφέρω, με αφορμή την πτώση του μεγάλου Μοσταριανού ηγέτη (και προδότη), την κατ’ αναλογία πρόταση:
Γιατί δηλαδή να μην αναλάβει το Συνασπισμό, άντε τουλάχιστον το Κοκκινοπράσινο, ο Μπουρουτζίκας;
τελειώσανε αυτά.άρχισε νέα εποχή χιμένεθ!!!
(ελπίζω αυτό να μην σημάνει την ώρα του παικταρά δημήτρη στον συν).
α,κι ένα ωραίο: χατζησωκράτης στηνσημερινή πορεία αδεδυ ,δηλώσεις: πρέπει όλοι να συνεισφερουν στην κρίση.όχι όλα τα βάρη στους δ.υ. όπα ρε μεγάλε.
χαθηκες
Ζω για να δουλεύω και πάλι δεν ζω. ΔΝΤ.
Το τρίο καρό:
Ελπίζω να χαρείτε και εσείς όπως ενθουσιάστηκα και εγώ από τη σπάνια και εκφραστική φωτογραφία στη σημερινή έγκριτη της Αριστεράς:
Αρκετά ασχοληθήκαμε με τα συμπλέγματα του μεγάλου στρατευμένου διανοούμενο – καθηγητή. Θα είναι καταχαρούμενος που ως κι ο γραμματέας της ΠΚ ΑΕΙ-ΤΕΙ του Συν ασχολείται μαζί του. Μεγαλεία (δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση που λένε κι οι αμερικάνοι). Δεν χρειάζεται να κλέψουμε κι άλλο το παγκάρι επιμένοντας στα προβλήματα που αντιμετωπίζει κι αυτός, όπως και κάθε άνθρωπος.
Περορίζομαι να τονίσω γιά άλλη μιά φορά το ήθος και το πολιτικό ανάστημα του μαριστή φιλοσόφου, δάσκαλου της νεολαίας μας. φαίνεται από την πλαισίωση της νηφάλιας ανάλυσής του. Την αρχίζει με την αφιερωση σε έναν πεθαμένο (γράφτηκαν ήδη πολλά περί αυτού) και την τελειώνει όμως πώς;
Γιά όποιον δεν άντεξε μέχρι τέλους:
«Για να μην πω τίποτε για τις μικρότητες που ο ίδιος εκστόμισε σχετικά με την υποψηφιότητα Μητρόπουλου. Ας τελειώνουμε καλύτερα εδώ.»
Είναι ανάγλυφη η μεγαλοψυχία και η διακριτικότητα της αργόσχολης παλιόγριας που περιμένει τη σειρά της στο κομμωτήριο και σαν δείγμα ανώτερου πολιτισμού απέναντι σε μιάν άλλη που δε χωνεύει λέει ότι δεν θα υπεισέλθει στις χειρότερες μικρότητές της. Α, δεν καταδέχομαι καν και καν λέει. Παπαπά! Σα δε ντρέπεσαι μωρή, εγώ δεν πέφτω στο επίπεδό σου!
Να, μ’ αυτά και μ’ αυτά έχει ο δάσκαλος την εκτίμηση της αριστερής νεολαίας.
ΥΓ Έχει πει τίποτε άλλο ο Αλαβάνος περί της υποψηφιότητας Μητρό εχτός από τα περί γκρίζων υπουργείων; Κακώς, κάκιστα, αν δεν έχει πει τίποτε άλλο. Και κάκιστα που δεν αρθρώνεται από τους μετωπικούς μία πολιτική κριτική γιά τα διαπλεκόμενα πασόκια – κολλέγες του Βούτση και της συμμορίας του.