Πρώτες παρατηρήσεις για το 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ

Αν έφερε κάτι νέο το 6ο συνέδριο του ΣΥΝ, είναι η πλήρης αποστασιοποίηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας όχι απλά από τον Συριζα, αλλά από τον ίδιο τον ΣΥΝ. Η απόφαση που πάρθηκε από τους συνέδρους της Α.Π. το πρωί του Σαββάτου με σταλινικής έκτασης πλειοψηφία, θέτει το ένα τρίτο περίπου του κόμματος έξω από κάθε πεδίο, έδαφος ή όργανο «συνεννόησης».

Είχε προηγηθεί το άνοιγμα του συνεδρίου από τον Αλέξη Τσίπρα όπου σε μια ως συνήθως άνευρη –χωρίς πολιτικές αιχμές- ομιλία του εντυπωσίασε με τρία πράγματα:
1. Την πλήρη αθώωση της ΕΕ, χρεώνοντας τα πάντα στο ΔΝΤ, σβήνοντας από την τρόικα τα δύο τρίτα (ΕΚΤ και Κομισιόν). Το κακό βρίσκεται στα «οικονομικά δόγματα του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των Ευρωπαϊκών ελίτ».
2. Την άποψη ότι το δίλημμα «συνεργασία ή όχι με το ΠΑΣΟΚ» ήταν πλαστό. Απεφάνθη ο πρόεδρος ότι «υπήρχε τρίτη επιλογή. Η επιλογή να μπούμε σε αυτό το παιχνίδι με όρους ηγεμονίας, βάζοντας τους δικούς μας στόχους και τους δικούς μας όρους για την ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού».
3. Το χτύπημα στο σαμάρι Αλαβάνο για να το ακούσει το γαϊδούρι Λαφαζάνης και να καθησυχαστεί ο καβαλάρης Κουβέλης. Κατήγγειλε λοιπόν «διαμόρφωση και ταυτόχρονη δημόσια εκφώνηση ριζικά διαφορετικών πολιτικών σχεδίων που μερικές φορές φτάνουν σε αριστερές παραδοξότητες». Παρασκηνιακά, ήδη κατονομάστηκαν Αλαβάνος και ΚΟΕ ως οι φορείς της «παραδοξότητας».

Ο Κουβέλης προφανώς δεν συγκινήθηκε και η Α.Π. αποφάσισε να γίνει ακόμα πιο αυθαίρετη, αδέσμευτη και ανεξάρτητη από όσο ήταν. Και είναι αναμενόμενο, καθώς αν και ο Τσίπρας επιτέθηκε σε κομματικό επίπεδο στην Α.Π. (μιλώντας για Βαβυλωνία και για «εκφώνηση πολλαπλών και αλληλοσυγκρουόμενων γραμμών», ή για «απαράδεκτη δημόσια εικόνα, που ακύρωνε κάθε πολιτική επεξεργασία και πολιτικό πλαίσιο»), πολιτικά μετακινήθηκε εντυπωσιακά κοντά στις θέσεις της Α.Π. Το άνοιγμα του προέδρου του ΣΥΝ την Πέμπτη, θύμισε ανησυχητικά εποχή Κωνσταντόπουλου.

Αν υπάρχουν κάποιοι από την προεδρική τάση που θεωρούν ότι «έδιωξαν» τους Ανανεωτικούς και χασκογελάνε, χάνουν μια μικρή λεπτομέρεια: Οι Ανανεωτικοί μόνοι τους αποχώρησαν. Όχι επειδή ήταν μειοψηφία. Αλλά επειδή ανεξαρτητοποιούν πλέον την ύπαρξή τους, ακόμη περισσότερο. Αν αυτό θα είναι μη αναστρέψιμη πορεία προς τη διάσπαση, θα φανεί την αμέσως επόμενη περίοδο.

Η ιστορική ηγεσία του Ρεύματος (ομάδα Λαφαζάνη) φάνηκε άτολμη και ιδιαιτέρως απολογητική. Αντάλλαξε την υπερψήφιση του κειμένου με την ξεχωριστή λίστα. Παρακάλεσε πολλάκις την Ανανεωτική Πτέρυγα να μην επιμείνει στην αποχή από τα όργανα. Φαίνεται ότι για το ιστορικό Αριστερό Ρεύμα η συνύπαρξη με την πτέρυγα Κουβέλη είναι διαχειρίσιμη, ενώ η παράδοση του κόμματος σε μια νέα προεδρική πλειοψηφία που θα περιλαμβάνει από τον Βούτση μέχρι τον Μπαλάφα και ολίγον Παπαδημούλη, είναι πικρό ποτήρι.

Οι πολιτικές παρατηρήσεις για την ΕΕ καθόρισαν σημαντικά την συζήτηση και «απαντήθηκαν» με ένα κρεσέντο αγνωστικισμού και μεταπολιτικής. Θέματα που έθεσε το κείμενο των 30 ξεπεράστηκαν ως ψευτοδιλήμματα στο κλείσιμο του προέδρου το Σάββατο. Διατυπώσεις ενσωματώθηκαν στο τελικό κείμενο, ως απόπειρα κατευνασμού, αλλά και ως δήλωση ότι οι 30 –αν και με άλλη λίστα- την επόμενη μέρα θα είναι πολιτικά παρόντες στην κομματική αριστερή πλειοψηφία. Εντυπωσιακό: ο γραμματέας της νεολαίας εξέφρασε την καινοτόμα άποψη ότι ως κόμμα του 3% δεν μπορείς να λες σήμερα ούτε μέσα ούτε έξω από το ευρώ. Δεν διευκρίνισε όμως από τι ποσοστό και πάνω οφείλεις να πάρεις θέση.

Αλλοπρόσαλλες και ακατανόητες ομιλίες από αρκετούς του Αριστερού Ρεύματος. Ο Χουντής καταναλώθηκε σε μια προσωπική απολογία για τη διαδρομή του. Αρκετοί από την ομάδα των 30 έδιναν την εντύπωση ότι είναι στη γωνία και αμύνονται, ενώ είναι εξαιρετικά φοβισμένοι από την αποχώρηση των Ανανεωτικών.

Καταλυτική η υποδοχή του Δραγασάκη από το συνέδριο. Εξέφρασε το αίτημα της ενότητας, αλλά και της προσφοράς άνευ αξιωμάτων ή προσωπικών επιδιώξεων, με αποτέλεσμα το σώμα να χειροκροτεί όρθιο.

Οι Ανανεωτικοί σπεκουλάριζαν αγρίως για κάθε θέμα, με κορυφαίο τον Σαμπατακάκη να προτείνει ενός λεπτού σιγή για τον Μ. Παπαγιαννάκη. Κάποιοι από την εξέδρα του φώναξαν ότι ο Παπαγιαννάκης δήλωνε πως τελευταίος θα κλείσει την πόρτα, αλλά τελικά ο Σαμπατακάκης δεν πήρε χρυσό βατόμουρο συνδικαλισμού.  

Ο Παπαδημούλης με μια ηγετικού τύπου ομιλία έθεσε υποψηφιότητα για την μετά τον Τσίπρα εποχή. Αυταπάτες; Σε αυτό το κόμμα όλα γίνονται. Υπεραμύνθηκε της ενότητας, την έπεσε στον Αλέξη, την έπεσε και στον Φώτη. Χειροκροτήθηκε δεόντως. Παρόλα αυτά ψήφισε το κείμενο της Α.Π. και δεν έθεσε υποψηφιότητα για τα όργανα. Καταλαβαίνει ότι ακόμα κι αν παίζει το χαρτί του ενωτικού ανανεωτικού που θα ήθελε κάποτε να εκφράσει το όλον, ή έστω να πετύχει κάτι καλύτερο από το βουλευτιλίκι της Β’ Αθήνας, οφείλει να έχει κάποια βάση εκκίνησης – υποστήριξης κι αυτή δεν είναι άλλη από την Πτέρυγα.

Ο πρόεδρος Αλέξης στο κλείσιμό του το βράδυ του Σαββάτου, μίλησε για τρία ψευτοδιλήμματα: Ναι ή όχι στην ευρωζώνη. Ρήξεις ή προτάσεις. Ναι ή όχι στο ΠΑΣΟΚ. Έγινε έτσι σαφές ότι στην αριστερά όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, βαφτίζει το δίλημμα ψευτοδίλημμα.
Κατηγόρησε την Α.Π. ότι με την αποχώρηση από τα όργανα εξυπηρετεί τους κακούς του Συριζα που θέλουν να διασπάσουν τον ΣΥΝ. Εξύμνησε τον Παπαδημούλη, θεωρώντας ότι έτσι αποδυναμώνει την Α.Π. Τέλος απειλώντας ότι από Δευτέρα θα «καθαρίσει» με τον άτακτο Συριζα, υποσχέθηκε ότι ό ίδιος και η Α.Π. θα αποδείξουν ότι έχουν κοινό πολιτικό σχέδιο. Επιτέθηκε στον συνήθη ύποπτο, στέλνοντάς του «καθαρό μήνυμα» και όχι με email: «τα παιχνίδια τελειώνουν εδώ». Δήλωσε πως δεν θα δεχτεί κρυφτούλι μέσα στον Συριζα. Απείλησε ότι «από τη Δευτέρα παίρνουμε τον Συριζα στα χέρια μας».

Ξημερώνει Κυριακή. Επειδή είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει τη Δευτέρα, σήμερα θα ξεκουραστώ.