Η αβάσταχτη ελαφρότητα της οξείας ανενταχτίασης

Παρακολουθώντας κανείς την ολιγομελή μεν, ενδιαφέρουσα δε, πανελλαδική συνάντηση του 2ου κύματος στην Πάντειο, θα έμενε με την απορία που είχε πρωτοδιατυπωθεί σε αυτό εδώ το blog: «Θα μπορούσε ανετότατα να συνυπογραφτεί (σ.σ. το β΄ κύμα) από ένα κάρο συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, και με ελάχιστες επαναδιατυπώσεις θα μπορούσε να συνυπογραφτεί από τον ίδιο τον ΣΥΝ. Ο Α.Τσίπρας σε συνεντεύξεις του …δεν απέχει πολύ από την προβληματική που το δεύτερο κύμα αναπτύσσει».

Η απογοήτευση προήλθε τόσο από την ομιλία Τσίπρα, όσο και από τη στάση μέρους των «συντονιστών» του β’ κύματος. Ο Τσίπρας σε μια πολύ κακή, μίζερη, μικροκομματική ομιλία του, αφού δεν είπε τίποτε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (δηλώσεις εναντίον της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ λίγες μόλις μέρες πριν), χρέωσε τα πάντα στην διαρροή των τοποθετήσεων που γίνονται στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στους «άλλους». Ηγετικοί παράγοντες του β’ κύματος αφού καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια για την τιμή που τους έκανε ο αρχηγός να παραστεί μετά του γραμματέως, στη συνέχεια δεν έβαλαν κανένα ζήτημα:

• Ήταν η πρόσφατη κόντρα Αλαβάνου – Τσίπρα μια αναμέτρηση προσωπικών εγωισμών, παπανδρεϊσμών και ηγετικών φιλοδοξιών, ή έκρυβε μια πολιτική αντιπαράθεση για το πόσο ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;
• Για ποιο λόγο θίγονται οι ηγετικοί παράγοντες του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνονται γνωστές οι τοποθετήσεις εντός της γραμματείας; Μήπως γιατί η δημοσιοποίηση αυτών των απόψεων αποτελεί την ηχηρή διάψευση των οργανωμένων ψιθύρων περί «προσωπικών λόγων», «ηγετισμών», «αρχηγισμών», «αλλοπρόσαλλων συμπεριφορών», «ψυχολογικών λόγων παραίτησης»;
• Για ποιο λόγο το β’ κύμα δεν παίρνει θέση ευθέως αν η σύγκρουση των προηγούμενων εβδομάδων αφορούσε πραγματικά πολιτικά διλήμματα τόσο για την γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για την οργανωτική του συγκρότηση; Μήπως γιατί η οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι casus belli για την Ανανεωτική και η ηγεσία του ΣΥΝ έχει υποταχτεί στον εκβιασμό και αρνείται ανοικτά τη συγκρότησή του (βλ. δημοσίευμα στην ΕΟΣ για τις δηλώσεις Τσίπρα); Ή μήπως γιατί οι οργανωμένοι ψίθυροι για τον κεντροαριστερό Αλαβάνο και τον αριστερό Τσίπρα καταρρέουν με την φημολογούμενη παράδοση της θέσης του γραμματέα στην Ανανεωτική και το ολοκληρωτικό πάντρεμα πλειοψηφίας – μειοψηφίας στον ΣΥΝ; Οι λαλίστατοι αντικαπιταλιστές του β’ κύματος τι ακριβώς λένε επ’ αυτού;

Για μένα είναι τουλάχιστον ακατανόητο ο πρόεδρος του ΣΥΝ που δίνει μάχη όλες αυτές τις μέρες εναντίον της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ με μέλη, που δίνει μάχη εναντίον της εκχώρησης εξουσίας, λόγου και αρμοδιοτήτων στον ΣΥΡΙΖΑ, που επικαλείται τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ μόνον όταν κοντράρεται με τους υπόλοιπους για το ποιος έχει τα περισσότερα μέλη, να έρχεται στην έδρα αυτών που συγκροτήθηκαν για να διεκδικήσουν τα ακριβώς αντίθετα (β΄κύμα), και κανένας, μα απολύτως κανένας, (πέραν του προτελευταίου ομιλητή) να μην βάζει θέμα.

Είναι ακατανόητο μια αντιπαράθεση που ανεξαρτήτως σημείου εκκίνησης έθετε το δίλημμα «περισσότερος ή λιγότερος ΣΥΡΙΖΑ;» και το δίλημμα «κέντρο βάρους ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ;» να μην απασχολεί το β’ κύμα. Οι λαλίστατοι σύντροφοι (ειδικά οι οργανωμένοι σε συνιστώσες) του β’ κύματος δεν βρήκαν τίποτε να πουν; Τους έχει χτυπήσει η μάχη εναντίον της προσωπολατρίας στο κεφάλι;

Στην ηλιθιότητα του ερωτήματος «Αλαβάνος ή Τσίπρας» οι προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, ασφαλώς και παίζουν ρόλο. Αλλά εδώ έχω την αίσθηση ότι η επιλογή άκριτης στήριξης της ηγεσίας του ΣΥΝ από όσους δηλώνουν Συριζικότεροι του Σύριζα αν δεν είναι ψυχασθενής διχασμός ανάμεσα σε αυτό που πιστεύουν και σε αυτό που τελικά στηρίζουν, είναι απλά επένδυση στις μελλοντικές ομαλές σχέσεις με την ηγεσία, με όποια καλούδια οι σχέσεις αυτές συνεπάγονται.