Ποια είναι τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ;

Όλες αυτές τις μέρες, στον ελληνικό κινηματογράφο της αριστεράς, παίζεται το μελό έργο «για το φουκαριάρικο το κόμμα μου». Πρωταγωνίστριες οι σύγχρονες Πασιονάριες του κόμματος της σύγχρονης, αντιδογματικής, ανανεωτικής, δημοκρατικής και πλουραλιστικής αριστεράς, που όπου βρεθούν και όπου σταθούν βροντοφωνάζουν «non pasaran», απευθυνόμενοι σε όσους θέτουν ζήτημα ανασύνθεσης στην αριστερά γενικά και στον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα.

Τα ιερά και τα όσια του κόμματος δεν μπορούν να τα αμφισβητούν ένα μάτσο αναρχοαριστεριστές, απάτριδες, ανένταχτοι. Ο Φ. Κουβέλης απείλησε με αποχώρηση της πτέρυγας και ο πρόεδρος διαβεβαίωσε ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται. Εκατοντάδες στελέχη ρίχτηκαν με ενθουσιασμό στη μάχη ενάντια στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα. Φυσικά υπάρχει μια μικρή, πολύ μικρή, απειροελάχιστη λεπτομέρεια: Τέτοιο ζήτημα δεν έχει τεθεί πουθενά. Προς τι λοιπόν οι διορθωτικές εκστρατείες, οι πολιτιστικές επαναστάσεις, τα πύρινα άρθρα, οι πυρινότερες δηλώσεις, ο αχός και ο πανικός;

Κάποιος πονηρός θα έλεγε ότι γίνονται εκ του πονηρού για να μην αλλάξει τίποτε. Ένα σικέ παιχνίδι με σικέ άμυνα απέναντι σε ανύπαρκτο αντίπαλο. Όλοι άλλωστε λένε ότι το να μετασχηματιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα είναι είτε καταστροφικό, είτε εκβιαστικά ανώριμο. Στη δεύτερη κατηγορία εμπίπτουμε και όσοι προτείνουμε ως λύση το σχήμα της διπλής ένταξης, με τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική συμπαράταξη – όχι κόμμα, αλλά και όχι εκλογική συγκόλληση. Δεν καταγγέλλουμε την κομματική ένταξη (των συνιστωσών), διεκδικούμε όμως τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών του.

Εκτός κι αν το φίλτατο http://anarchy-syriza.blogspot.com/ έχει τρομοκρατήσει τους θεματοφύλακες του κόμματος. Και εκτός και αν η έκφραση «μετεξέλιξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε πολιτικό σχήμα, με ομοσπονδιακό ή άλλο χαρακτήρα καθώς έχει εξαντληθεί / είναι ανεπαρκής η προωθητική δυναμική του ως εκλογικής συμμαχίας» (σ.σ από την συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Α’ Θεσσαλονίκης), ερμηνεύεται ως έκκληση ίδρυσης νέου κόμματος. Επειδή όμως ουδείς είναι αφελής, λογικά ουδείς τρομοκρατείται.

Εξακολουθεί λοιπόν να παραμένει το ερώτημα: Ποιοι, γιατί και εναντίον ποιών δίνουν την τιμημένη μάχη υπεράσπισης του κόμματος; Όταν ο Περισσός θέλει να ξορκίσει τα αμαρτωλά φαντάσματα του παρελθόντος επιστρατεύει τη γνωστή απειλή των οπορτουνιστών που θέλησαν το 1989-91 να διαλύσουν το κόμμα. Και δεν το πέτυχαν οι άτιμοι. «Κρατήσαμε σύντροφοι» κράζει έμπλεος συγκίνησης ο Γόντικας (ο Μήτσος το αγκωνάρι).

Το έργο επαναλαμβάνεται. Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ διαρρέει ένα κλίμα έντασης και υποβολής ενάντια σε αυτούς που «θέλουν να διαλύσουν τον ΣΥΝ». Στην πραγματικότητα το σημερινό έργο είναι απολύτως αποκαλυπτικό για το ποιο είναι το καρκίνωμα που σιγοτρώει τον ΣΥΡΙΖΑ: Ένα σιωπηλό σύστημα μηχανορραφίας και εξουσίας εντός ΣΥΝ και δευτερευόντως ανάμεσα στον ΣΥΝ και στις συνιστώσες.

Ο αγγελικός όμορφος κόσμος έχει διαμορφωθεί ως εξής: Η Πτέρυγα θεωρεί ότι έχει τον συσχετισμό και την παίρνει να τραβήξει το σκοινί μέχρι να σπάσει, θεωρώντας ότι οι άλλοι θα υποχωρήσουν. Δεν θέλει ούτε κοινά κείμενα, ούτε γραμματέα τον Μπαλάφα. Το τελευταίο όμως, δεν μπορεί δημοσίως να το αρνηθεί. Το ρεύμα έχει αποδεχτεί γραμματέα από την ανανεωτική, αλλά αντιμετωπίζει την οργή της βάσης. Ο πρόεδρος εκβιάζει και τους δύο ότι «είτε θα τα βρείτε, είτε θα πάμε σε έκτακτο συνέδριο και θα σας πάρω τα σώβρακα, διότι ουδείς θα με αμφισβητήσει». Το ρεύμα κατά ένα μέρος υποκύπτει στον εκβιασμό, κατά ένα άλλο μέρος αντιδρά λέγοντας ότι «αν πας σε συνέδριο δεν είναι δεδομένο ότι θα είμαστε μαζί σου». Επειδή το παλούκι επί του προκειμένου το έχει το ρεύμα, ο πρόεδρος έχει σφιχταγκαλιαστεί με την ανανεωτική, διαψεύδοντας οικτρά τη βάση του κόμματος που περίμενε τολμηρές κινήσεις και επιμονή στην αριστερή στροφή. Η σοφή γερουσία του ρεύματος έχει αποδεχτεί σταδιακά ότι ο πρόεδρος δεν θα είναι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος αναλογίζεται από πού ξεκίνησε και πού βρέθηκε και είναι έτοιμος να γίνει Σαμουήλ και να κάνει Κούγκι την Κουμουνδούρου. Θέλει διεύρυνση της Π.Γ. του ΣΥΝ και ενωτική προεδρία που θα σκεπάζει πατρικά όλες τις τάσεις. Πράγμα δύσκολο καθότι το σχήμα «ενιαίος ΣΥΝ για ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ» είναι αντιφατικό. Ο απολύτως ενιαίος ΣΥΝ σηματοδοτεί έναν ανίσχυρο, εκλογικίστικο, συγκολλητικό στην κορυφή του και μόνον, ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ είναι και η αντίφαση στις βυζαντινολογίες περί «συγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ», «ΣΥΡΙΖΑ των μελών του», «ΣΥΡΙΖΑ με δημοκρατία» κλπ. Για την ανανεωτική οποιαδήποτε εκχώρηση πραγματικής αρμοδιότητας στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αιτία αποχώρησης. Μια γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ του κλώτσου και του μπάτσου, που παίζει με τις κούκλες και φαντασιώνεται ότι διευθύνει το εγχείρημα, είναι αποδεκτή. Αλλά μέχρι εκεί.

Το κείμενο της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που συνδιαμορφώθηκε από τον εκπρόσωπο του ΣΥΝ, συγκέντρωσε την οργή του προέδρου διότι τολμά να αμφισβητήσει κάποιες από τις αρχηγικές του κινήσεις καθώς και να κριτικάρει τμήμα του κόμματος. Δεν έχει σημασία που σε καμιά πολιτική κίνηση με αριστερή πλειοψηφία, δεν γίνονται κατανοητά τα προεδρικά βέτο που τέθηκαν στο προτεινόμενο κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ. Η γραμμή είναι: «και να μας φτύνουν, εμείς θα λέμε ότι βρέχει».

Και φυσικά όλες οι αντιφάσεις του ΣΥΝ, όλοι οι αλληλοσυγκρουόμενοι εκβιασμοί, όλες οι αποκλίνουσες στρατηγικές, έχουν μεταφερθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να κλείσει τη συζήτηση για τις ευρωεκλογές και να προχωρήσει παρακάτω. Ακόμα και σήμερα η διεξαγωγή του Πανελλαδικού Σώματος του ΣΥΡΙΖΑ –αφού πήρε αναβολή μια βδομάδα- είναι στον αέρα.

Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο ΣΥΝ. Όποια συνιστώσα ονειρεύεται ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΝ έχει μικρότερη επαφή με την πραγματικότητα από την ΟΑΚΚΕ και τελικά βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια μικρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύστημα εξουσίας στον ΣΥΝ, οι ατέλειωτες καραμπόλες εκβιασμών, ταχτικών, ελιγμών, και πολέμου χαμηλής έντασης των μηχανισμών, που μεταφέρεται και στον ΣΥΡΙΖΑ.