Γλέζος – Αλαβάνος, ένα χρόνο μετά: Η ιστορία επαναλαμβάνεται; 01/09/2010
Posted by the left and the crisis in Συνασπισμός.Tags: Αλαβάνος, Γλέζος, ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδιοικητικές εκλογές 2010
trackback
Η κρήνη των 4 Ποταμών στην Πιάτσα Ναβόνα. Αφιερωμένη ξέρετε σε ποιον...
Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2009 παίχτηκε το έργο της πολιτικής συνταξιοδότησης Αλαβάνου με πρωταγωνίστρια την Κουμουνδούρου και γκεστ σταρ τον Μανόλη Γλέζο. Τότε ο Μανόλης από φανατικός υποστηρικτής του Αλαβάνου, ανακάλυψε τον αντι-ηγετικό αγώνα, σέντραρε δωδεκακέφαλη συλλογική ηγεσία, τουτέστιν σερβίρισε έτοιμο γκολ στον πρόεδρο Αλέξη, καθαρίζοντας τον πρώην πρόεδρο Αλέκο.
Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2010, η ιστορία επαναλαμβάνεται, προφανώς σαν φάρσα. Η αποτυχία της υποψηφιότητας του σοσιαλιστή Αλέξη κάνει την υποψηφιότητα του αναρχοκομμουνιστή Αλαβάνου ακόμα ισχυρότερη. Ωστόσο ο φίλος και σύντροφος Νίκος Βούτσης μαγειρεύει ύστατη λύση σωτηρίας ενόψει της αυριανής συνεδρίασης της Γραμματείας του Συριζα. Παρεμπιπτόντως έχω να σημειώσω ότι τα παιδιά της Γραμματείας ήταν να μην πάρουν φόρα, τώρα θα συνεδριάζουν κάθε βδομάδα!
Η υποψηφιότητα Γλέζου ώστε να κοπεί ο αναρχοκομμουνιστής Ναπολέκος Βοναπάρτης, φέρεται να συζητήθηκε στο ραντεβού Τσίπρα – Γλέζου τη Δευτέρα 16 Αυγούστου στην όμορφη Πάρο. Μετά τις αλλεπάλληλες λαμπρές επιτυχίες του φίλου και συντρόφου Νίκου, η επιστράτευση του Μανόλη έρχεται πιο κοντά, και ο Γλέζος κινδυνεύει να δει δαφνοστεφανωμένη την φωτογραφία του στην γωνία Πειραιώς και Κολοκυνθούς.
Ο Γλέζος αν και έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι κατεβαίνει υποψήφιος στην Πάρο για να υποστεί ήττα ο Ραγκούσης μέσα στο σπίτι του, εμφανίζεται διαθέσιμος στον σχεδιασμό ξεσκατώματος της Κουμουνδούρου. Έξις δευτέρα φύσις για τον Μανόλη που ειδικεύεται από πέρυσι στις ειδικές αποστολές κόντρα στον αναρχοκομμουνιστή Αλέκο.
Πασαδόρος της πρότασης προβλέπω να είναι –ποιος άλλος;- ο Γιάννης Μπανιάς. Υποθέτω λοιπόν πως την Πέμπτη, αφού θα προηγηθεί αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις, ο Γιάννης θα προτείνει, και ο Μανόλης θα δεχτεί να θυσιαστεί ακόμη μια φορά για το καλό του Συριζα, της ενότητας, της αριστεράς, της αυτοδιοίκησης κλπ κλπ.
Ύστατη πρόταση σωτηρίας του εγχειρήματος, τελευταία χαραμάδα ενότητας, στερνός δρόμος επιβίωσης. Θα δακρύσουν τα στελέχη του ΣΥΝ, θα βουρκώσουν οι συνιστώσες, θα κλάψουν από χαρά οι ανένταχτοι, θα ανακράξει ούρα (σ.σ. με την έννοια «ζήτω» και όχι «τσίσα») ο λαός της αριστεράς…
Της στραβής τακτικής, τα μούσια της φταίνε.
Ο σοσιαλιστής Αλέξης αρνήθηκε την υποψηφιότητα για την οποία τόσο μόχθησε ο Δούναβης της σκέψεως, ο Γάγγης του σχεδιασμού, ο Νείλος των επιτυχιών, ο Ρίο Ντε Λα Πλάτα των προτάσεων, ο Ποδονίφτης των διαρροών, ο φίλος και σύντροφος Νίκος Βούτσης.
Ο φίλος και σύντροφος Νίκος, οδηγώντας το κόμμα από επιτυχία σε επιτυχία, κατόρθωσε να ακυρώσει τη σχεδόν βέβαιη υποψηφιότητα του σοσιαλιστή Αλέξη. Από την σημερινή εκδήλωση της ομάδας που θα έκανε ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ, λάκισαν ένας ένας οι ομιλητές, ενώ ο ίδιος ο σοσιαλιστής Αλέξης δήλωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Παρά ταύτα ο φίλος και σύντροφος Νίκος δεν κώλωσε, και από τη μια απεφάνθη ότι υφίσταται ακόμη η υποψηφιότητα του σοσιαλιστή Αλέξη, από την άλλη έριξε τη γραμμή ότι για τις αποτυχίες Σακοράφα, Παπασπύρου, Τσακνή και σοσιαλιστή Αλέξη φταίει το ενδιαφέρον Αλαβάνου για την περιφέρεια Αττικής.
Στη συνάντηση μάλιστα της 5μελους επιτροπής των 6 ατόμων με τον Αλέκο, ο Γλέζος έριξε την καταγγελία φαρδιά πλατιά στο τραπέζι. Ο Αλέκος ως παλιά παρθένα στο κουρμπέτι, αντιγύρισε ότι αν είναι τέτοια η αποτρεπτική δύναμη της υποψηφιότητας του υποφαινόμενου ώστε να εξαερώνει όλες αυτές τις αλλεπάλληλες υποψηφιότητες, γιατί να μην αξιοποιηθεί ο υποφαινόμενος;
Το ερώτημα όπως μπορείτε να καταλάβετε ήταν ρητορικό μεν, δηλητηριώδες δε…
Ο εκπρόσωπος του κόμματος, από την προηγούμενη κιόλας μέρα είχε δηλώσει προφητικά πως ο Αλαβάνος «δεν είναι ίσως η πιο κατάλληλη υποψηφιότητα για τα θέματα της περιφέρειας της Αττικής. Κι αυτό έχει φανεί, γιατί αλλιώς θα είχαμε συμφωνήσει». Με αυτή την μνημειώδη τοποθέτηση, ο σύγχρονος Γίγας της Σκέψης φίλος και σύντροφος Πάνος, έλυσε τα θεμελιώδη προβλήματα της Λογικής που οδήγησαν τον Κάντορ στην τρέλα, τον Βιτγκενστάιν στην κατάθλιψη, τον Γκαίντελ στην παράνοια, τον Νας στην σχιζοφρένεια.
Ο δε φίλος και σύντροφος Νίκος Βούτσης εξακολουθεί να μην δέχεται με καμιά Παναγία την υποψηφιότητα Αλαβάνου, αν και δεν μπορεί δημοσίως να δικαιολογήσει το όχι. Έτσι τη μια μέρα ανακαλύπτει τη γοητεία της λέξης «συλλογικότητα» (από την οποία δεν δέχεται να γοητευτεί ο Αλέκος), και την άλλη μέρα ανακαλύπτει ότι το ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ είναι τόσο μεγάλο που μόνο ένας ΠΑΣΟΚος μπορεί να το εκφράσει. Κι ενώ ξέραμε τον Αλέκο ως «αντικομματικό στοιχείο» και «εκτός συλλογικότητας», ξάφνου μαθαίνουμε ότι είναι «στενή κομματική υποψηφιότητα».
Ραντεβού με το ρήγμα του ΠΑΣΟΚ
Πριν τη συνάντηση της 5μελούς επιτροπής των 6 ατόμων με τον Αλαβάνο χθες, είχε προηγηθεί η συνάντηση της 5μελούς επιτροπής των 6 ατόμων με το ρήγμα του ΠΑΣΟΚ προχθές. Το ρήγμα του ΠΑΣΟΚ το εκπροσώπησε μόνος του ο εξής ένας, ο Βαγγέλης, αν και στην Βαλτετσίου είχαν βγάλει κουλουράκια για καμιά δεκαριά άτομα, περιμένοντας όλο το ρήγμα και όχι τον εξής έναν.
Η πεμπτουσία της συνάντησης ήταν το συμπέρασμα που ειλικρινώς έβγαλε ο Κώστας Αθανασίου του Αναστασίου και της Ρόζας: «Όταν ακούω εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ κρατάω μικρό καλάθι. Μετά τη συνάντηση με τον Βαγγέλη κρατάω ακόμη μικρότερο».
Υ.Γ. Αν ένας υποπλοίαρχος αφήσει τον πλοίαρχο να ρίξει το καράβι στην ξέρα επειδή σκοπεύει να τον καταγγείλει μετά ως ανίκανο, αντιμετωπίζει τον εξής κίνδυνο: Να βρεθούν στον πάτο και το καράβι, και οι επιβάτες, και το πλήρωμα και οι αξιωματικοί. Οπότε αντί για καταγγελίες θα έχουμε μπουρμπουλήθρες. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τακτικές του χώρου μας είναι τυχαία.
Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ 
Για να δούμε ρε σύντροφοι κάποιες πλευρές του Α.Α. που δεν(;!!!!) φαίνεται να τις αναγνωρίζετε.
α.Ο Αλέκος λοιπόν έφαγε τα λυσσακά του να είναι υποψήφιος στην Αθήνα ο Αλέξης, παρά τα όσα είχε συμφωνήσει ο ΙΔΙΟΣ με τον Παπαγιαννάκη. Προσωπικά δεν αισθάνομαι καμιά συγγένεια με την ανανεωτική ( τάχα μου) αριστερά ( λέμε τώρα), αλλά η μεθόδευση του Αλέκου ήταν συγκεκριμένη.
β. Αφού του βγήκε εκλογικά ο Αλέξης, ο Αλέκος ξαναέφαγε τα λυσσακά του να γίνει ο Αλέξης πρόεδρος του ΣΥΝ, κρατώντας για τον εαυτό του τη θέση του επίτιμου ….συγγνώμη του επι κεφαλής της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ.
γ. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά και οι δημοσκοπήσεις απογείωναν τον ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε ο Δεκέμβρης. Οι αλήτες ρουφιάνοι που πριν αποθέωναν τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ, τα γύρισαν. Τώρα το ΠΑΣΟΚ είχε πρόεδρο και επανερχόταν. Ο απλά επίτιμος Αλέκος άρχισε να αισθάνεται άβολα. Ήταν στο περιθώριο. Έπρεπε να βγει στο προσκήνιο. Το πουλέν Αλέξης αποδείχτηκε λίγος.Βρήκε λοιπόν λύση. Είπε ως ανώτατος επίτιμος: θα εκπροσωπήσω εγώ τον ΣΥΡΙΖΑ στο ντιμπέιτ των ευρωεκλογών.
δ. Παρά τα παραπάνω το κόμμα τον ήπιε στις ευρωεκλογές. Ο απλός επίτιμος τσαντίστηκε και έγινε απλό μέλος. Συνέχισε βέβαια να δίνει συνεντεύξεις εδώ και εκεί και να μιλάει σε εκδηλώσεις (πάντα σαν απλό μέλος, όπως κάνουμε όλα τα υπόλοιπα απλά μέλη)
ε. Και ήρθαν οι βουλευτικές.Εκεί λοιπόν εκτός από τον συνδαιτημόνα του κεφαλαίου Λεωνίδα, ούτε το απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε δήλωση υποστήριξης.
στ. Και ήρθαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Εκτός από την παπαριά του Αλέξη λίγου να θέλει οπωσδήποτε «σοσιαλιστή» (εδώ γελάνε) υποψήφιο και να ζητιανεύει μήπως από το τραπέζι του ΠΑΣΟΚ πέσει κανένα ψίχουλο, ο Αλέκος απλός μέλος, διαρρέει ότι επιθυμεί να θυσιαστεί για το καλό του λαού και να εκτεθεί στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας.
Συμπέρασμα α: Πρώτα τα κάνω πουτάνα επιβάλλοντας τον εκλεκτό μου Αλέξη Λίγο και μετά που αυτός μου βγάζει γλώσσα πάλι τα κάνω πουτάνα γιατί με πνίγει το δίκιο σαν απλό μέλος που είμαι.
Συμπέρασμα β: Πόσο ανίκανος μπορεί να είσαι όταν το ίδιο σου το πουλέν αποδεικνύεται η επιτομή της ανικανότητας;
Συμπέρασμα γ:Πότε θα κατανοήσουμε ότι ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή που έχει σήμερα τέλος και θα ξεκινήσουμε για άλλες πολιτείες;
Αν θες να καταγγείλουμε τον αλαβάνο για τη στάση του, το τι έκανε και το τι δεν έκανε, πιάσε θέση στην ουρά. Είμαστε πολλοί οι καταγγέλοντες.
Για μένα το σοβαρότερο είναι η εμπέδωση της επικοινωνιακής αντίληψης της αριστερής πολιτικής επί των ημερών του. Οι επίγονοί του στον ΣΥΝ, πάνε να αντιγράψουν το μοντέλο αλέκου, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Δεν σημαίνει όμως ότι το πρωτότυπο ήταν καλό.
Στην κρίση του Συριζα έχει την πρώτη ευθύνη γιατί δεν επέβαλε τον σύριζα όταν μπορούσε, τον αποθέωσε όταν δεν μπορούσε, δεν μίλησε δημόσια, έκανε κινήσεις που κουκούλωσαν το υπαρκτό πολιτικό αδιέξοδο υπό την προσωπική πόλωση Αλέκου – Αλέξη. Τα λοιπά περί μη δήλωσης υποστήριξης στις περσινές εκλογές είναι πταίσματα αλλά βαραίνουν συναισθηματικά και προσωπικά.
Το πρόβλημα όμως σήμερα είναι να βγάλουμε από το κιτάπι τις αμαρτίες των αλέκου ή να απαντήσουμε ποια είναι η καλύτερη δυνατή λύση εδώ που έχει φτάσει η αριστερά;
Με τον χειρισμό «βρείτε έναν υποψήφιο για να κόψει τον ακατανόμαστο», θεωρώ ότι ο Συριζα χάνει και την οριστική ελπίδα να ενωθεί -αργά και βασανιστικά, αλλά πάντως να ενωθεί- σε μια ελπιδοφόρα προοπτική. Όχι γιατί οι εκτός ΣΥΝ κόβουν τις φλέβες τους για τον αλαβάνο. Αλλά γιατί επιβάλλεται πια ένας Συριζα που αδιαφορεί για την πολιτική και την κοινωνία και καθορίζεται αποκλειστικά από την κομματική μικροεξουσία.
Ταξιάρχη να σου θυμίσω κάποια γεγονότα που συνειδητά ή όχι αποσιωπάς. Βέβαια, τώρα πια, με την τροπή που πήραν τα πράγματα και που οδηγούν μαθηματικά στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, μικρή σημασία έχει η εξιστόρησή τους, αλλά για χάρη της αλήθειας θα τα αναφέρω.
1. Ο Αλέκος Αλαβάνος παρέδωσε την ηγεσία του ΣΥΝ στον Αλέξη. Για τον τρόπο ή τη μεθόδευση δεν θα εκφέρω γνώμη, είναι ευθύνη των μελών του ΣΥΝ και του συνεδρίου του. Δεν είμαι μέλος (και δεν ήμουν ποτέ) του ΣΥΝ.
Ο Αλέκος Αλαβάνος όμως, μετά την ανάληψη της προεδρίας του ΣΥΝ από τον Τσίπρα, παραμένει επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στηριζόμενος, σε αυτό το χρονικό σημείο, από ΟΛΕΣ τις συνιστώσες και τους ανένταχτους. Είναι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ de facto (και εξαιτίας του γεγονότος ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν είχαν και πολύ περισσότερο δεν έχουν περάσει το κατώφλι του ΣΥΡΙΖΑ). Δεν αμφισβητείται πάντως σε αυτό το χρονικό σημείο από ΚΑΝΕΝΑΝ.
Εδώ ξεκινάει η αργή διαδικασία αποκαθήλωσής του από τη δράκα που ηγείται του ΣΥΝ:
Η εκλογική μάχη για τις ευρωεκλογές ξαφνικά ανατίθεται (από ποιους άραγε;) στον Αλέξη Τσίπρα και στο επικοινωνιακό «επιτελείο» του των μαθητευόμενων μάγων. Παντού ο Τσίπρας σε όλες τις κεντρικές εκδηλώσεις. Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (και αδιαφιλονίκητος ηγέτης μέχρι εκείνη τη στιγμή) εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το καταπίνει αμάσητο. Ο Αλαβάνος εξανίσταται και έχουμε το θερμό επεισόδιο με το ντιμπέιτ.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ συνεχίζει το βιολί της και αναλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο της εκλογικής μάχης, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να εξαγγείλει τη θέση για τον Τρίτο Πόλο στην προεκλογική εκδήλωση στην Κοτζιά χωρίς να έχει συζητηθεί από κανέναν και πουθενά.
Το μη προωθητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι αποτέλεσμα ΚΑΙ της προεκλογικής διάταξης και τακτικής που αποφασίστηκε και εφαρμόστηκε ΕΡΗΜΗΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ από την ηγετική ομάδα του ΣΥΝ (αλλά και της ευθείας υπονόμευσης του ευρωψηφοδελτίου από την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ, χωρίς κανείς από την ηγετική ομάδα του ΣΥΝ να τους τραβήξει έστω λιγάκι το αφτί τους). Ως εκ τούτου το εκλογικό αποτέλεσμα χρεώνεται εξολοκλήρου στην ηγετική ομάδα του ΣΥΝ (υπό τον Τσίπρα) που πραξικοπηματικά ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία. Οι συνιστώσες έχουν ευθύνες γιατί το κατάπιαν και αυτό αμάσητο.
2. Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άρχισαν τα όργανα. Οι ανανεωτικοί βάζουν ζήτημα διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ προκειμένου να τους σιγοντάρει (για να μη χάσει η Βενετιά βελόνι) βάζει το ζήτημα των Τριών Δικαιωμάτων του ΣΥΝ. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι (του 2009) ασχολούμαστε με αυτή τη μαλακισμένη κατασκευή. Ένα από αυτά τα «δικαιώματα» είναι και η ελέω θεού πρωτοκαθεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ του ΣΥΝ. Γίνεται το έλα να δεις, ο ΣΥΡΙΖΑ κλωνίζεται, οι ανανεωτικοί επιχαίρουν, ο Φλαμπουράρης αλωνίζει, η Γραμματεία συσκέπτεται και ξανασυσκέπτεται. Οι συνήθεις διαρροές στον αστικό Τύπο και τα καθοδηγούμενα δημοσιεύματα στην Αυγή είναι στην ημερήσια διάταξη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ.
Μπροστά στη μάχη των βουλευτικών εκλογών και με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σχεδόν σίγουρη πέφτει η πρόταση Γλέζου για «συλλογική» ηγεσία. Μια πρόταση που ήταν προφανές ότι θα οδηγούσε (εξαιτίας ακριβώς της έλλειψης δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ) στην από το παράθυρο επικυριαρχία του προέδρου του ΣΥΝ. Οι συνιστώσες το καταπίνουν ξανά, υποχωρώντας για τους δικούς τους λόγους. Το αρνητικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών χρεώνεται εξ ολοκλήρου και πάλι στην ομάδα Τσίπρα.
Μετά έρχεται η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για να μας ξαναθυμήσει ότι η δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και στα καλύτερά της. Σε εκείνο το χρονικό διάστημα μπαίνει και το ζήτημα της «προγραμματικής αντιπολίτευσης» και της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ που συσπειρώνει τόσο την ομάδα Τσίπρα όσο και τους ανανεωτικούς σε μια γροθιά, ενάντια στην παλαβ(ανικ)ή τοποθέτηση στην συνδιάσκεψη του Αλέκου Αλαβάνου, που θέτει το ζήτημα της ευθείας σύγκρουσης με το Σύμφωνο Σταθερότητας και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Μετά ήρθε το μνημόνιο και διέλυσε την κατασκευή της προγραμματικής αντιπολίτευσης και όλες τις αυταπάτες περί καλού ΠΑΣΟΚ.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Πες μου εσύ τώρα: μετά από τόσες αποτυχίες, τόσες ίντριγκες, τόσες κωλοτούμπες, τόσα φτυσίματα, ποιος υγιής πολιτικός οργανισμός θα κρατούσε στην ηγεσία του τόσο άχρηστους και επικίνδυνους ηγήτορες όπως ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του.
Δυστυχώς, όμως, από ό,τι βλέπω, η αντικατάσταση του καπετάνιου δεν θα αντιστρέψει την κατάσταση. Το πλοίο πηγαίνει ολοταχώς στην ξέρα, ο τιμονιέρης είναι τυφλός, κουφός και ξεροκέφαλος, τα ποντίκια εγκατέλειψαν το πλοίο.
Να δούμε τώρα πώς θα βρούμε το κουράγιο να ξαναφτιάξουμε καινούργιο πλοίο…
RESPECT!!!
Και σου οφείλω ευχαριστώ εδώ και καιρό, από τις σελίδες της ΠΑΣΑ. Ανταποδίδω με χαρά για τον καθαρό λογο που καταθέτεις, κατά κανόνα, όποτε και όπου τοποθετείσαι!
Αννίκα Θαρροπούλου
Καβάλα
εγώ ο ασχετος πάντως πριν από δυο μηνες περιπου εγραψα ότι θα μου φαινόταν καλή η ιδέα της υποψηφιοτητας Γλέζου ή Δραγασάκη σαν ενωτικές φυσιογνωμίες, που συσπειρώνουν ευρυτερα ακροατηρια και δεν «διχάζουν»…
Απο την άλλη αγαπητε συριζιτη – το ξαναγραψα – δεν νομιζω οτι αυτό που καταγγελεις ως «ιντριγκα» .. βοηθά να το χρησιμοποείς κατα κορον στο-ενδιαφερον κατά τ’ άλλα – «υφος_γραφής» σου.
Οσο για τον Αλεκο Αλαβάνο για τον οποίο από τον Ιουνιο 2009 εξεφρασα την απορία_εκπληξη_διαφωνία_αγανακτηση αλλά και την αναγνωριση_ελπίδα για ουσιαστικές νεες ενωτικές και υπερβατικές_όχι_προσωπικές πρωτοβουλίες. ΣΗΜΕΡΑ λοιπον ειναι πολύ θετικό οτι προσφερεται για υποψηφιος.. Οχι ομως τόσο θετικό ο τροπος με τον οποίο (μου φαινεται και συγγνωμη αν αδικώ) σχεδόν «απαιτει» την συγκεκριμενη υποψηφιοτητα..
Και ο ιδιος αν ηταν προεδρος θα ηθελε να εχει στην διαθεσή του την προσφορά δράσης πρωτιστως από τους συνεργατες του και οχι τις «απαιτησεις» συγκεκριμενων θεσεων.. ταπεινή μου γνώμη.
Βεβαια ο Τσίπρας θα πρεπει να αποδειξει επίσης οτι, στην πιο ευκολη μαχη της ελληνικής κοινωνιας .. που διεξαγεται ΤΩΡΑ..
(ευκολη γιατί δεν θελει θυσίες και κοστος από τους πολίτες παρά μονο μια-δυο
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ_ΒΟΛΤΕΣ_ΣΤΟ_ΠΑΡΑΒΑΝ_ΤΟΥ_ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ_ΚΕΝΤΡΟΥ)θα πρέπει να αποδείξει συνθετική σκέψη χωρίς «αποκλεισμούς» και «εγωισμούς» με προσωπικές αδιαφανείς επιλογές αλλά να ενεργοποιησει και να συνδυάσει τις εισηγήσεις των τοπικών συλλογικών οργάνων και κυρίως όσων «βγαίνουν» μπροστά αυτο-προτεινόμενοι ως υποψήφιοι…
Το ζητούμενο παραμενει η ΠΟΛΙΤΙΚΗ και οι ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ … γιατί από «προσωπα» και «προσωπικά τερτιπια» … χόρτασε η ελληνική κοινωνία ..
Τ Ω Ρ Α ! γιατί..τον Νοέμβριο απλά θα ξερουμε την εκβαση της «μάχης».
Και για οσους λενε οτι δεν «μετράνε» οι εκλογές ας σκεφτούνε ποσους «πολέμους» εχασε η ελληνική κοινωνία γιατί απλά δεν έδωσε τις πιο ευκολες/αναιμακτες/ανεξοδες μαχες..
Καλοί όλοι οι αγώνες.. και οι εκλογικοί όμως!… και μη τις «φετιχοποιούν» κάποιοι για να τις «απαξιώνουν» εύκολα (οι ίδιοι «κάποιοι» βεβαίως-βεβαίως) (κάτι σαν τα δημόσια «φιλέτα» δηλαδή που κάνουν οι εξουσιαστές: τα απαξιώνουν για να τα «μοσχοπουλησουν» μετά σε «καλοθελητές» ιδιώτες.. idiots! isn’t it ? … but brilliant idiots..)
Σύμφωνοι, η τακτική του ΣΥΝ για τις εκλογές και τους υποψήφιους έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του φαιδρού, ενω και πολιτικά είναι εξαιρετικά προβληματική. Αφενός μεν στηρίζεται σε καθαρά επικοινωνιακούς σχεδιασμούς στη λογική του get rich quick (εδώ όμως ο Τσίπρας, από πολλές απόψεις, προσπαθεί να αντιγράψει τον επικοινωνιακό «μάγο» Αλαβάνο και το επιτυχημένο παράδειγμα της Ανοιχτής Πόλης, με τη δική του υποψηφιότητα). Αφεταίρου, ο τρόπος που πάει να γίνει η περιβόητη «συνάντηση» με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι μόνο τα πρόσωπα αμφίβολης φήμης, όπως ο Μητρόπουλος. Είναι περισσότερο η αντίλληψη που θέλει το ΠΑΣΟΚ να έχει οργανική σχέση με τους ψηφοφόρους του και άρα η διάσπαση ενός τμήματος του μηχανισμού, έστω και μικρού, δύναται να μετακινήσει σεβαστή μάζα ψηφοφόρων. Αυτή η αντίλληψη αγνοεί τη μετεξέλιξη που υπέστει αυτό το κόμμα τις τελευταίες δεκαετίες, από Σημίτη και μετά. Ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ είναι μία κρατικοποιημένη οντότητα και δεν έχει καμία οργανική σχέση με τη βάση και τους ψηφοφόρους, βάση άλλωστε δεν υπάρχει. Η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους του είναι απλά σχέση αστικής πολιτικής διαμεσολάβησης μέσω της ψήφου, στο κράτος, η οποία διαμεσολάβηση εξασφαλίζεται από την κτυρίαχη θέση του κόμματος αυτού στο αστικό πολιτικό σύστημα, μαζί με τον άλλον πυλώνα, τη ΝΔ (δεν ισχυρίζομαι πως τα δύο κόμματα είναι τα ίδια, δεν είναι). Δεν οφείλεται και δεν εξαρτάται από κάποια πρόσωπα. Το ΠΑΣΟΚ έτσι όπως είναι τώρα δεν έχει καμία σχέση με το γερμανικό SPD όταν φτιάχτηκε η Linke.
Από την άλλη όμως εξίσου προβληματική μου φαίνεται και η υποψηφιότητα Αλαβάνου. Καταρχήν με πιά πολιτικά κριτήρια προωθείται πέραν της αντιπαράθεσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ; τι μπορεί να εκφράζει ο Αλαβάνος πέραν μίας μελαγχολικής προσκόλησης στα περασμένα μεγαλεία του 18%, που μονόπλκευρα αποδίδονται αποκλειστικά σε αυτόν; Ο πολιτικός λόγος που διατυπώνει μέσω του ΜΑΑ είναι αμφίσημος, αφηρημένος και κυρίως επικοινωνιακά sensationalist (δες ομιλία στο Σπόρτινγκ).
Τέλος το επιχείρημα περί ενωτικής του ΣΥΡΙΖΑ υποψηφιότητας κατά πόσο στέκει; Ενώ ο Αλαβάνος τον τελευταίο χρόνο έχει γίνει δέκτης πολλών επιθέσεων από το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΝ, και ο ίδιος όμως εξαπέλυσε μία σειρά κατηγορίες προς το ΣΥΝ, χαρακτηρίζοντας σε μία από αυτές τον Τσίπρα ανεπαρκή. Αν η ηγεσία του ΣΥΝ χρησιμοποιεί τις διαρροές για να υπονομεύσει τον Αλάβάνο, το ίδιο κάνει και ο τελευταίος. Ο Αλαβάνος είναι κόκκινο πανί για το σύνολο σχεδόν του ΣΥΝ και ένα τμήμα του ΡΙΖΑ και με δική του ευθύνη. Απο αυτή την άποψη σε καμία περίπτωση η υποψηφιότητα του δεν ειναι ενωτική όπως γράφεις. Η αποδοχή της θα σήμαινε την πλήρη υποταγή όλων αυτών στη μειοψηφία του ΡΙΖΑ. Πόσο διπλωματικό είναι αυτό;
Αυτά όμως δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Το κεντρικό ζήτημα είναι κατά πόσο είναι διατεθιμένος ο Αλαβάνος να λειτουργήσει συλλογικά και από μία θέση η οποία δεν θα είναι πάντα αυτή του ηγέτη. Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα πάντως, από τότε που ήταν παντοδύναμος στο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν το βάζω αυτό αντιπαραθετικά με τις δήθεν συλλογικές διαδιακασία\ες του ΣΥΡΙΖΑ που τις θυμούνται όταν τους βολεύει. Είναιόμως μία πραγματικότηα. Αν την αμφισβητείς φέρε μου ένα παράδειγμα συλλογικής λειτουργίας του Αλαβάνου.
Τέλος για τους υποστηρικτές του Αλαβάνου στον ΡΙΖΑ, όπως ΚΟΕ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ νομίζω πως η όψιμη υιοθέτηση από τη μεριά τους του δημοκρατικού ιδεώδους δεν πείθει και πολύ. Δεν πάει πολύς καιρός που η ομάδα: Αλαβάνου, Ρινάλντι (που είχε στρογγυλοκαθίσει στη θέση του συντονιστή και δεν έφευγε με τίποτα), Νταβανέλου, Θεωνα και Τσακνιά δεν έδινε λογαριασμό σε κανένα, ενώ οι εκκλήσεις της βάσης για δημοκρατική συγκροτηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με μία πατερναλιστική συγκαταβατικότητα. Είναι πολύ εύκολο να γίνει κάποις οπαδός της δημοκρατίας και της συλλογικότητας, όταν χάνει την εξουσία (όχι πως οι υπόλοιπες συνιστώσες τα πήγαν και πολύ καλύτερα)…
Έχω δύο συμφωνίες και μια διαφωνία:
Ναι ο λόγος του Αλέκου είναι επικοινωνιακά sensationalist. Θα μου επιτρέψεις να υιοθετήσω μάλιστα τον χαρακτηρισμό καθότι με συγκινούν οι σπιρτόζικες εκφράσεις. Θεωρώ ασαφές, αμφίσημο και γενικόλογο το πολιτικό του σχέδιο. Όσον αφορά τον άμεσο, καθημερινό πολιτικό του λόγο θεωρώ ότι έχει τον καλύτερο. Έστω και ως μονόφθαλμος στην τυφλή αριστερά.
Ναι οι συνιστώσες που περιβάλλουν τον Αλαβάνο δεν κόβουν τις φλέβες τους για τη δημοκρατία. Ειδικά η ΚΟΕ έχει περίπου δηλώσει δημοσίως ότι η δημοκρατία είναι δευτερεύον ζήτημα σε σχέση με την πολιτική γραμμή. Δεν είχε μόνο στρογγυλοκάτσει στη θέση του συντονιστή, αλλά είχε υποβαθμίσει το θέμα της δημοκρατικής συγκρότησης του Συριζα. Θα μου επιτρέψεις όμως να σου θυμίσω ότι αυτές οι συνιστώσες που σήμερα είναι με τον Αλέκο, την εποχή που βασίλευε ο Αλέκος ασκούσαν αντιπολίτευση (πχ τα 4 λευκά στην Ευρωσυνθήκη). Επομένως ή ο Αλέκος μετατοπίστηκε, ή οι συνιστώσες. Δεν είναι τίποτα από τα δύο κατ’ ανάγκη κακό.
Η διαφωνία μου: Σήμερα στον Συριζα δεν κρίνεται το ζήτημα της δημοκρατίας. Αυτό χάθηκε όταν στην πρώτη Συνδιάσκεψη τέθηκε θέμα συγκρότησης και μελών και η ηγεσία Αλαβάνου, η προεδρία Τσίπρα και όλες μα όλες οι συνιστώσες ήταν μεθυσμένες από τον ίλιγγο του 18%. Εξαφανίστηκε οριστικά το ζήτημα της δημοκρατίας με τις μεθοδεύσεις, την κατάληξη και την ξεφτίλα των δύο επόμενων συνδιασκέψεων.
Αυτό που σήμερα κρίνεται στον Συριζα είναι ο πολιτικός προσανατολισμός. Αυτό θα μπορούσε να υπηρετήσει καλύτερα ο Αλαβάνος συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη λύση εντός Σύριζα, ή εντός σοσιαλιστικού ρήγματος που είναι σαν τη γραμμή του ορίζοντα: όσο το πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται.
Πως είναι δυνατόν ο Αλαβάνος να σημτοδοτεί έναν ελλείψει αλλου όρου, αξιοπρεπή πολιτικό προασνατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, όταν και συ αναγνωρίζεις πως το σχέδιο του είναι ασαφές, αμφίσημο και γενικόλογο; Για παράδειγμα ο Λαφαζάνης εμφανίζει ένα πολύ πιο συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο, άσχετα αν διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος με πτυχές του ή ολόκληρο. Απέναντι πάντως στην «Αριστερά της Δευτέρας Παρουσίας» που σηματοδοτεί ο αριστερός ευρωπαϊσμός της ηγεσίας του ΣΥΝ, ειναι σίγουρα προτιμότερο. Αλλά και απέντι στις γενικές εκκλήσεις του Αλαβάνου για νέο ΕΑΜ και αντίσταση στην νέα κατοχή.
Σε κάθε περίπτωση εαν αυτό που κρίνεται είναι ο πολιτικός προσανατολισμός του «ελπιδοφόρου ενωτικού εγχειρήματος», τότε ας προσδιορισθούν τα διαφορετικά πολιτικά σχέδια που διεκδικούν να καλύψουν αυτόν τον προσανατολίσμό και ας αξιολογηθούν ως τέτοια. Ενώ τα πρόσωπα που διεκδικούν να τα εκφράσουν μπορεί και πρέπει να παίξουν δευτερεύον ρόλο. Αν για παράδειγμα υπάρξει συμφωνία στο πολιτικό σχέδιο μπορούν κάλλιστα να γίνουν υποχωρήσεις σε πρόσωπα που για διάφορους λόγους λειτουργούν διχαστικά, εκατέρωθεν.
όμως δεν διατυπώνονται ξεκάθαρα πολιτικά σχέδια, ενώ οι συσπειρώσεις που έχουν διαμορφωθεί δεν είναι ιδιαίτερα πολιτικές. Για παράδειγμα πόσο ενιαίο πολιτικά είναι το ΜΑΑ; πόσο συμφωνεί η ΔΕΑ με την ΚΟΕ για τις ρίζες της κρίσης και τη διέξοδο από αυτή; Το ίδιο ισχύει και για το άλλο μπλοκ βέβαια. Για παράδειγμα πόσο συμφωνεί το Ξεκίνημα με το ΣΥΝ και την ΑΚΟΑ; Δεν βλέπουμε όμως μία πολτική αντιπαράθεση, αλλά μία διαμάχη για τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αρχές που επικεντρώνεται σε πρόσωπα και ως εκτούτου παράγει μία σειρά εκφυλιστικά φαινόμενα. όλο αυτό το σκηνικό βέβαια δεν είναι κάτι πρωτότυπο, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται τις περισσότερες φορές, η αντιπαράθεση στα αστικά κόμματα ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του μηχανισμού τους: πρώτα ελέγχουμε τον μηχανισμό και μετά διαμορφώνουμε πολιτική για τη διεκδίκηση του υπέρτατου μηχανισμού, του αστικού κράτους. Αλλά ποιός είναι εκείνος ο θεωρητικός του μαρξισμού, που ανελήχθει ταχύτατα στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ, ο οπόιος ανέλυε την κοινοβουλευτική αριστερά στην Ελλάδα ως τμήμα του Πολιτικού Ιδεολογικού Μηχανισμού του Κράτους; Εκτός βέβαια και αν θεωρεί την παρουσία του στην ΚΠΕ ώς κατάλληψη θέσεων στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, από το προλεταριάτο, μέσω της ταξικής πάλης….
Είμαι ανένταχτος πενηνταπεντάρης και αντισταλινικός. Στη μετα ΔΝΤ εποχη είπα : εδώ που φτάσαμε κατεπειγόντως μόνο η συλλογική δράση μας «σώνει». Έτυχε ν’ ακούσω τον Αλαβάνο στην Πάτρα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και τον άκουσα και στο Σπόρτινγκ. «κάτι κουνιέται εδώ» σκέφτηκα. Και μετά άκουσα τον Τσίπρα στην πλατεία Δημαρχείου και μου φυγε η μαγκιά. Τι μαλακίες, τι πασοκιές κουβελικές ήταν αυτές που άκουσα; Είπα : « Γάμεισέτα! Μ’ αυτούς δε γίνεται τίποτα».
Μπορεί να γελάσεις, αλλά από το 1973 ανένταχος έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Πρέπει νασαι θεόστραβος στις σημερινές συνθήκες να μην αντιλαμβάνεσαι ότι Αλαβάνος, Λαφαζάνης, Δραγασάκης είναι το κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ, (δεν αναφέρω το Γλέζο λόγω ηλικίας). Ο Τσίπρας είναι λίγος (για να μην πω τίποτα άλλο) και ειδικά για τις σημερινές συνθήκες είναι αρνητικός παράγων. Ο τηλεμαϊντανός Παπαδημούλης (όπως και ο Κουβέλης) είναι ξεγραμμένες πασοκιές.
Τα πράγματα είναι απλά :
Αν κατεβάσετε για υποψήφιο Μητρόπουλοσακοράφες πιθανόν να κερδίσετε κάποιους πασόκους. Όμως εμένα τον ανένταχτο ΑΡΙΣΤΕΡΟ με διώχνεται με μια κλωτσιά στον κώλο και άμα με ξαναδείτε γράφτε μου.
Αν κατεβάσετε για υποψήφιο Αριστερό τότε με κερδίζεται.
Το ζήτημα λοιπόν τίθεται είτε ποσοτικά (πόσους ψήφους θα μαζέψουμε), είτε ποιοτικά (ποιους θέλουμε να συσπειρώσουμε). Διαλέγεις και παίρνεις. Έχοντας γεράσει γνωρίζω ότι αν το ΚΚΕ πάρει εξουσία, θαμαι απ’ τους πρώτους που θα μαζέψουν. Παρ’ όλα αυτά κάτω απ’ τις σημερινές συνθήκες σου λέω : Αντί για ΠΑΣΟΚΙΕΣ, χίλιες φορές ΚΚΕ (έστω και Σταλινικό), γιατί κατά βάθος όλοι κομμουνιστές είμαστε (ή μήπως όχι;).
εμεις ΣΥΝΓΚΛΙΝΟΥΜΕ (ειδικά αν αφαιρεθούν τα ονόματα) !
ΑΠΛΑ: πρωτα το ψηφοδέλτιο! και μετά βλέπουμε για τον σταυρό (και αν βάλουμε..)
«Η ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Η .. ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΒΟΥΛΙΑΓΜΑ» :
1. ΘΑ ψηφίσΩ (ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ)
2. ΘΑ προβληματιστΩ (ΟΧΙ ΛΕΥΚΟ ΑΚΥΡΟ)
3. ΘΑ αντιδράσΩ απέναντι στο κατεστημενο και αυτούς που δηθεν αποφασίζουν στο όνομά μου και προκάλεσαν την σημερινή και για 3 γεννιες πραγματικότητα (ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ/ΛΑΟΣ- ΝΔ/Μπακογιάννη)
4. ΘΑ ενδιαφερθΩ και ΘΑ ερευνησΩ, ψαξΩ να συζητησΩ για υποψήφιους που θα προτάξουν όλα τα παραπάνω
5. Θα επιβεβαιώσΩ, διασταυρώσΩ την ακεραιότητα και την ειλικρίνειά τους, την μαχητικότητά τους (ΟΧΙ ΚΟΥΒΕΛΗΣ, ΟικοΠρασινοι γιατί απλά το «Μνημόνιο»-τα μνημόνια αφου θα επικαιροποιουνται καθε τρεις και λίγο- δεν είναι στις «προτεραιότητές» τους για να αντιπαρατεθούν..
6. ΘΑ επιλεξΩ αυτΟΝ που εστω κι αν υπάρχουν μικρες η μεγαλύτερες.. δευτερευουσες προτεραιότητες-προοπτικές τον αποδεχομαι πιο εύκολα ..ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ:
ΜΜΕ(=ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΚΡΑΤΕΣ, ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ/ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ/ΣΕΒ/ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΟΙ)-
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ/ΦΙΛΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ/ΚΡΥΠΤΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ/ΜΕΛΛΟΝΤΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ-
ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ_ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
πολιτικά προγράμματα σαφή είναι δύσκολο να εκπονηθούν όταν υπάρχουν τόσες ανομοιογένειες που αναφέρει και ο δημήτρης. Θα έπρεπε βέβαια έτσι να γίνεται, αλλά όταν η κοινή δράση συγχέεται με την ενωτίτιδα και η αναγκαία αντιπαράθεση απόψεων κρύβεται πίσω από ένα σαβουάρ βιβρ όπου οι υπαρκτές κόντρες υποβαθμίζονται (με πρώτο διδάξαντα τον ΣΥΝ που συνέχεια «θίγεται» όταν του κάνουν κριτική οι του ΡΙΖΑ), αυτά συμβαίνοιυν: οι υπαρκτές πολιτικές αντιπαραθέσεις να παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα. Όμως παρόλα αυτά αυτή τη στιγμή υπάρχει μια μάχη που θέλουμε να πάρει αντιμνημονιακό χαρακτήρα. Με όλα τα παραγοντίστικα προβλήματα που υπάρχουν, υπάρχει κατι που είναι σαφές και στην Αριστερά και κυρίως στην κοινωνία: ο αλαβάνος εκπροσωπεί τον «αριστερισμό», την κόντρα με το «κατεστημένο» ας πούμε, ενώ η πολιτική του ΣΥΝ εκπροσωπεί την «μετριοπάθεια», την «προγραματική αντιπολίτευση» κλπ και αυτό το χαρακτήρα έχουν όλες οι υποψηφιότητες που προωθεί. Ποιός μπορεί να εκφράσει (και να να πείσει τον κόσμο να πάει να ψηφίσει) την κόντρα με το μνημόνιο? ένας «τρελός αριστεριστής» ή η μετριοπαθής αριστερά? Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής: την «τρέλα» που βιώνει ο απλός κόσμος, μόνο ένας «τρελός» μπορεί να την εκφράσει (για την ακρίβεια έχει πιθανότητες να την εκφράσει γιατί με τα προβλήματσα που υπάρχουν μπορεί να αποτύχουμε στις εκλογές). Ο αλαβάνος δεν έχει μόνο προβλήματα παραγοιντισμού, αλλά και λάθος απόψεων (πατριωτική απόκλιση θα την έλεγα εγώ). Αλλά παρόλα αυτά είναι ο μόνος «τρελός» που διαθέτουμε αυτή την στιγμή που διαθέτει το προσόν ότι είναι γνωστός στην κοινωνία. είναι η μόνβη επιλογή για να δώσουμε αντιμνημονιακή μάχη στις τοπικές εκλογές. Κάθε άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την μάχη των τοπικώβν εκλογών και αράζουμε περιμένοντας καλύτερες μέρες και καλύτερες εκπροσωπήσεις….
Εμπερδεύτηκα.
Που συμφωνούμε;
1. Ότι η σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ ξεκώλιασε ένα κεφάλαιο που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω συγκυριών (κρίση ΠΑΣΟΚ), λόγω γραμμής (κίνημα νεολαίας, αντινεοφιλελευθερισμός), λόγω ηγεσίας (Αλαβάνος). Και ότι αυτοκριτική δεν φαίνεται να μπορεί και να θέλει να κάνει.
2. Ότι ο Αλαβάνος έχει ικανότητες που δεν έχουν άλλοι (οκ, μαζί του και Δραγασάκης, ίσως Λαφαζάνης), αλλά και πολλά κουσούρια, κυρίως προσωπικά.
Καλά αυτά, αλλά τί κάνουμε; Υποτίθεται ότι μιλάμε για μέτωπα και συμμαχίες και δεν μπορούν ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος να τα βρουν; Γιατί; Λόγω του κομπλεξισμού του Αλαβάνου ή γιατί έχει θέσει ζήτημα (σωστά κατά τη γνώμη μου) ότι τα υπάρχοντα πολιτικά υποκείμενα (συνιστώσες και κόμματα) δεν αρκούν για την απάντηση και ότι πρέπει να τα υπερβούμε;
Εγώ (με τον υποκειμενισμό μου όπως όλοι σας) βλέπω τα εξής.
1. Μια αριστερά που έχει πρόβλημα στρατηγικής και τακτικής για την περίοδο. Από το ΚΚΕ μέχρι τη Ρόζα. Κανείς δεν έχει απάντηση για την διέξοδο που χρειάζεται. Όσο κι αν είναι φανερό ότι μια μετωπική, πλατιά, κίνηση όλης της αριστεράς πάνω σε 5-6 βασικά ζητήματα (χρέος, τρόικα, μέτρα, ανασυγκρότηση) θα ταρακουνούσε το σύστημα.
2. Δύο κόμματα που σχεδιάζουν με βάση την βραχυπρόθεσμη επιβίωσή τους. Το ΚΚΕ τσιμεντάρει με κομματικούς υποψήφιους και ο ΣΥΝ κάνει συνέδριο για να φτιάξει προεδρική φρουρά και βάζει υποψήφιους σε όλη την Ελλάδα (πλην περ. Αττικής) για να φτιάξει αυτοδιοικητική ομάδα τώρα που έφυγαν οι Κουβέληδες.
3. Προσωπικό ή πολιτικό το ζήτημα Αλαβάνου; Ο Αλαβάνος εδώ και 1 χρόνο υπονομεύεται ή αυτουπονομεύεται; Δεν είμαι σίγουρος. Όμως όταν με τις δυνάμεις του μετώπου μίλαγε για σκληρή αντιπολίτευση και εργατικό Δεκέμβρη οι άλλοι έλεγαν για προγραμματική αντιπολίτευση. Όταν μίλαγε για πρωτοβουλίες – κινήσεις σοκ (πχ αποχή από τη βουλή) σε μια σοκαριστική κατάσταση η άλλοι μίλαγαν για ψυχραιμία ενάντια στις εξαλλοσύνες. Όταν μίλαγε για Δημοψήφισμα οι αλλοι μίλαγαν για τους αόρατους. Όταν μίλαγε για το χρέος οι άλλοι έλεγαν ότι είναι κόλπο του ΓΑΠ. Όταν μίλαγε για Μέτωπο οι άλλοι μίλαγαν για να ξαναστήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ με τα υλικά του ΕΚΦ!!!
Νομίζω λοιπόν ότι το πρόβλημα είναι βασικά πολιτικό. Και βέβαια θέμα συλλογικής διεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλαβάνος πρέπει να βγει από τη μέση γιατί είναι ο μόνος που μπορέι να επιβάλλει κάτι τέτοιο. Όχι σε μια γραμματεία παιδική χαρά. Αλλά σε ένα ΣΥΡΙΖΑ συμμαχία κομμάτων (με το ΣΥΝ και τον πρόεδρο του βέβαια σε βασικό ρόλο) και ανένταχτων. Αν από τον Απρίλη είχε συζητήσει ήρεμα και αυτοκριτικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και είχε πει «βέβαια είναι ότι πιο αξιόλογο διαθέτουμε, να μπει στη μάχη της περιφέρειας ακι αφήνουμε τις κόντρες στην άκρη», θα είχε τελειώσει το παραμύθι και πιθανά να είμασταν σε καλύτερο σημείο. Μπορέι να είχαμε γλιτώσει το ρεζίλεμα. Τώρα κατηγορούμε τον Αλαβάνο ότι είναι εγωιστής, μη συλλογικός, εκβιαστής κλπ. Τρίχες. Μπορούμε να τον κατηγορούμε γιατί επιμένει να υπάρχει στα πόδια του ΣΥΝ και στο πολιτικό σκηνικό, αλλά αν θέλει να παρεμβαίνει δεν έχει άλλο δρόμο από το να χρησιμοποιεί την «δύναμή του». Είναι σαφές ότι σε ρόλο Τάκη Γιαννόπουλου, Γιάννη Μπανιά και Νίκου Γαλάνη να τους δουλεύει ο κάθε αργόμισθος της Κουμουνδούρου στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να ήταν.
4. Όλα τα παραπάνω αν τα στείλω σε κάνα φίλο μου ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ που του κόβουν το μισθό πιθανά να μας μουτζώσει όλους ομαδικά. Ίσως είναι ίντριγκες 15 παραγοντίσκων που λέει και η αρχιπαραγοντίσκος Αλέκα. Δεν ξέρω σε τί ελπίζω. Ξέρω σε τι δεν ελπίζω.
Δεν ελπίζω στην ηγεσία της Κουμουνδούρου και του Περισσού.
Δεν ελπίζω σε απεργίες και κινηματισμό χωρίς πολιτικό φορέα/στήριγμα.
Δεν ελπίζω στην πολιτική αρρώστια που έχουμε φτιάξει μεταξύ μας.
Δεν ελπίζω στην κάθε γκρούπα που όσο πεινάμε φωνάζει πιο δυνατά για την επανάσταση και όλο και συρρικνώνεται.
Ελπίζω σε ένα μέτωπο (είναι εφικτό;) που θα τα σαρώσει όλα αυτά. Ο κάθε Αλαβάνος θα φανεί αν θα μπορεί να βοηθήσει σε αυτό. Έτσι ή αλλιώς (υποψήφιος ή καρατομημένος από την Κουμουνδούρου) θα κριθεί σύντομα.
Ο κ. Αυτιάς επικεφαλής Λαϊκού Μετώπου κατά ΔΝΤ στην Αττική
Ο ΣΥΝ να πάρει την πρωτοβουλία μαζί με τον κ. Σαμαρά
μηπως θες και τον
ΚΑΡΑΜΑ(ν)ΛΑΚΟ παρέα τον ΜΙΧΑΛΟ-μπ-ΛΙΑΚΟ την χανει-παλι-πεταλιά και τους βατοπαιδινούς, και τους «δομημενους» ή τους Μιζενς-ικούς.. ?!.. κλπ κλπ ..