Γιατί όχι τον Αλαβάνο.

Άσχετο αλλά σημαντικό: Πέρα από το ΠΑΣΟΚ ο Αλέξης διεμβολίζει την κρεμ ντε λα κρεμ του πολιτισμού!

Όπως παρατηρήσατε ο τίτλος καταλήγει σε τελεία και όχι σε ερωτηματικό. Θέλω έτσι να διαχωριστώ από τον παλαιόθεν σύντροφο Θανάση που το ομότιτλο άρθρο του στην Αυγή κατέληγε σε ερωτηματικό. Ο σύντροφος Θανάσης έριξε την πρώτη μπαταριά -έστω και ως ερώτημα- για να ακολουθήσουν τα τεθωρακισμένα. Άλλωστε και πριν ιδρυθεί ο ΔΣΕ προηγήθηκε η επίθεση 33 συντρόφων στο Λιτόχωρο. Η τρίχρονη εποποιία ακολούθησε μετά.

Η κεντρική ιδέα του Θανάση είναι ότι «άλλο πράγμα το πολιτικά αιτιολογημένο όχι στην υποψηφιότητα Αλαβάνου και άλλο η αντιμετώπισή της με όρους κομματικής συνωμοσίας». Θέτοντας το πρόβλημα στη σωστή βάση, ο σύντροφος Θανάσης οδηγείται σε περίεργες συναντήσεις.

Ο ξαδερφός μου ο Φώντας είναι ένας από τους εφτά συνεπείς αναγνώστες αυτού του μπλογκ και ως σωστός αριστερός ασχολείται με δύο πράγματα: Με την ίντριγκα στον Συριζα και με τον Πρετεντέρη. Του προξένησε λοιπόν εντύπωση το άρθρο του Ι.Κ. που σχολιάζοντας το δράμα του Σύριζα έλεγε ότι «Το γινάτι βγάζει µάτι» και διαπίστωνε πως «Είναι αδύνατον, ας πούµε, να κατανοήσει κανείς την άρνηση του Συνασπισµού να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Αλαβάνου, αν δεν λάβει υπόψη τη βαθύτατη (όπως προκύπτει) προσωπική αντιπαλότητα µεταξύ του νυν και του πρώην προέδρου του κόµµατος. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Αλαβάνος θα έπρεπε να θεωρείται σχεδόν ουρανόπεµπτος υποψήφιος. Αλλά «αν πάει καλά, θα µας πάρει το µαγαζί!» ήταν η κυνική παρατήρηση ενός υποστηρικτή του διαδόχου του».

Δυστυχώς αν και αριστερός οφείλω να ομολογήσω ότι ο Γιώτα Κάπας έχει εν μέρει δίκιο. Διότι το κυνηγητό Αλαβάνου δεν ερμηνεύεται με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά με όρους νομής της κομματικής εξουσίας. Την πολιτική τεκμηρίωση από πέρσι τέτοιον καιρό είχε πάρει εργολαβία το Κοκκινοπράσινο. Και από κει αποκαλύφθηκαν αμείλιχτα οι παλαιοπασοκικές και ανδρεοπαπανδρϊκές παρεκκλίσεις του Αλέκου. Βούιξε η Αίγινα από τις αποκαλύψεις καταπώς εύστοχα υπενθυμίζει ο φίλτατος Σώτος Τριανταφύλλου. Επειδή όμως ακολούθησε ο πρώην (ω ναι επιτέλους πρώην) Εθνικοσύμβουλος Αλέξης, η αντι-πατριωτική τεκμηρίωση έγινε μπουχός. Δεν γίνεται να κατηγοράς τον Αλαβάνο ότι με τα λεγόμενά του βγάζει από το κάδρο των ευθυνών τον ΓΑΠ και να ψηφίζεις Αλέξη κι ότι φέξει.

Επομένως όταν ο διευθυντής του ΠΡΙΝ και αρθρογράφος του Εθνους Γ. Δελαστίκ μιλά για την χαμένη ευκαιρία της αριστεράς, που δεν στήριξε τον Μητρόπουλο, κάνει άλμα σκοπιμότητας. Καθότι η ερμηνεία της αντιπαράθεσης με όρους πολιτικής στρατηγικής διεμβολισμού ή όχι του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται απλώς στην σφαίρα της φαντασίας. Άσε που οι ίδιοι οι Πασόκοι δεν φαίνεται να πολυεκτιμάνε το εργαλείο του διεμβολισμού τους. Οι δε Πασόκοι του Αλέκου φαίνεται να καταγγέλουν τους Πασόκους του Αλέξη ως στερούμενους κάθε αξιοπιστίας.

Ομοίως και ο πρώην (;) σύντροφος του Τσουκάτου και του Τατούλη όταν γράφει για την «ελληνική αριστερά που δεν είναι στα καλά της». Αν εξαιρέσουμε την αγάπη που θρέφει ο Στελάρας για τον Αλέκο, η παρέμβασή του αναμασά τα τετριμμένα της αναγκαίας συνάντησης με το σοσιαλιστικό χώρο. Κλαψ λυγμ, η αριστερά δεν συναντήθηκε με το ρήγμα του ΠΑΣΟΚ. Και τούμπαλιν.

Η πλατφόρμα του συντρόφου Βούτση έχει καταγραφεί από εποχής Αλέκου. Κάθε φορά έμπαινε στο προεδρικό γραφείο αναγγέλλοντας μεγάαααλες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Ο κακοήθης Αλέκος καθόταν με την πλάτη καλυμμένη, κοιτώντας καλού κακού τα πόδια της πολυθρόνας του άμα τη αποχωρήσει του συντρόφου. Σήμερα όμως η πλατφόρμα Βούτση είναι απαραίτητη. Μέχρι κι ο Λάσκος οφείλει να την υποστηρίξει. Διότι αλλιώς πάμε στον Πρετεντέρη: «το γινάτι βγάζει μάτι». Και τούμπαλιν.

Το γινάτι του Τσίπρα με τον Αλαβάνο δεν είναι επί του προσωπικού. Δεν είμαι φυσικά σίγουρος για το τούμπαλιν. Το «όχι στον Αλαβάνο» είναι επιλογή ζωής για την ηγεσία του ΣΥΝ. Διαφορετικά θα αποτελούσε έμπρακτη αυτοκριτική για την ανεπάρκεια, την μυωπία, την διάλυση και την αποστράτευση. Η λύση «οποιοσδήποτε πλην Αλέκου» στόχευε στην πολιτική επιβίωση της σημερινής ηγεσίας, καθότι τυχόν θετικό αποτέλεσμα θα παραχωρούσε την ηγεμονία στον πρώην. Και θα έμενε ο Στελάρας μόνος του να λέει ότι ένεκα της απειρίας δεν φταίει το παιδί. Τα περί «διεμβολισμού του ΠΑΣΟΚ» μετατράπηκαν στο «οπωσδήποτε υποψήφιος από το ΠΑΣΟΚ» για να γίνουν φοβερή στρατηγική επιλογή με το που εξήγγειλε ο ακατανόμαστος την υποψηφιότητα.

Τα μπόλικα κιλά μελάνι και τα ιδρωμένα χτυπήματα των πλήκτρων δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτό που παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες ήταν μια απόπειρα αμφισβήτησης της κομματικής ηγεμονίας και μια σθεναρή αντίδραση με προκάλυμμα πολιτικής στρατηγικής. Η αποδοχή Αλαβάνου από τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ είναι -δικαιολογημένα- αδιανόητη. Οι προσωπικές αντιθέσεις και πικρίες ποτέ δεν έπαιξαν και ούτε και σήμερα παίζουν τον ελάχιστο ρόλο. Αλλιώς ο ΣΥΝ θα είχε διαλυθεί από το 93. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η κομματική εξουσία.

ΥΓ 1. Στη χτεσινή Ανοιχτή Πόλη η υποψήφια έγινε τούρμπο από το κλάδεμα στελέχους του ΣΥΝ. Πήρε αναβολή η τελική απόφαση, αλλά όπως μας θυμίζει ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος: «Η αναβολή φέρνει την καθυστέρα, η καθυστέρα την άργητα, η άργητα το δε βαριέσαι και το δε βαριέσαι το που σε είδον που με ξέρεις! Και το πουλάκι πάει αλλού να κελαηδήσει, νομίζω;».
Επειδή οφείλω να καταθέτω εποικοδομητικές προτάσεις και να μην περιορίζομαι στην κριτική, προτείνω τη Δούρου για δημαρχίνα. Αφενός κάνουμε το χατίρι του προέδρου Αλέξη, αφετέρου η Παλαιολόγου θα γίνει αμέρικαν μπαρ σαν τη Βαλτετσίου.

ΥΓ 2. Παρεπιμπτόντως η Βαλτετσίου έκλεισε για φθινοπωρινές διακοπές. Φήμες λένε ότι σχετίζεται με τις ρωγμές στην κομματική πλειοψηφία του ΣΥΝ. Ο σύντροφος γραμματέας παραείναι σκληρός και εισηγείται de facto διάλυση του Σύριζα. Το ιστορικό ρεύμα της ανανέωσης έχει μάθει σε πιο de jure φάση. Γούστο έχει να αρχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους σαν την ΑΡΑΝΑΡΑΣ